เสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องดังอยู่นานแล้วปลุกให้ชายหนุ่มที่กำลังนอนซบอยู่บนเตียงถึงกับครางอู้ด้วยความเจ็บเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาแล้วขยับตัวเพียงแค่นิดเดียว ชลนรรจ์กลั้นหายใจข่มความเจ็บไปทั่วทั้งตัวเอา
ไว้ขณะที่เอื้อมมือไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่กรีดร้องไม่หยุดซึ่งวางอยู่ตรงโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง
ชลนรรจ์สูดลมหายใจลึกขณะกดรับโทรศัพท์ เขาหลับตาแน่น อ้าปากคล้ายกับจะร้องแต่ไม่มีเสียงอะไรออกมา เพราะการเอื้อมมือและขยับในท่ายืดนั้นทำให้เขาเจ็บแปลบไปทั่วท้องและหน้าอก และเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ ที่ดังมาตามสาย ตอนนั้นเองที่ทำให้ชลนรรจ์ลืมตาขึ้นมาทันควัน ลืมอาการเจ็บไปจนหมดสิ้นเมื่อเขาจำได้อย่างแม่นยำว่านั่นคือเสียงของใคร!
“นานา! นานาอยู่ที่ไหน!”
ชลนรรจ์ตะโกนถามอีกฝ่าย แม้จะเจ็บแปลบไปทั้งหน้าอกอีกครั้ง และอดไม่ได้ที่จะสบถก่นด่าตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกซ้อมอย่างยายบาร์บี้ผี
นั่นก็ตาม!
“นัทล่ะอยู่ที่ไหน?”
ชล
