2ปีต่อมา...
“ ขอโทษนะคะตรงนี้ว่างหรือเปล่า” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมเงยหน้าไปมองซึ่งเห็นเธอถามผมด้วยสีหน้าเกรงใจ
“ ครับ” ผมตอบกลับไปนิ่งนิ่งเพราะว่ามานั่งที่ผมนั่งอยู่มันก็ว่างอยู่พอดีเพราะตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียวส่วนลูกสาวของผมกำลังวิ่งเล่นอยู่ที่สนามเด็กเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆ
วันนี้คุณแม่เค้าไม่ว่างผมก็เลยรับหน้าที่ดูลูกพอตกเย็นก็พาลูกมาเล่น ที่สนามของหมู่บ้าน
หลังจากผมตอบกลับไปผู้หญิงคนนั้นก็นั่งลงข้างข้างผมผมจึงขยับไปชิดขอบอีกฝั่งหนึ่งจนสุด
“ พาหลานมาเดินเล่นหรอคะ” ผู้หญิงคนนั้นทักขึ้นระหว่างที่นางเดินสักพัก
“ เปล่าครับ”
“ อ้าวหรอคะ คิดว่าเป็นหลานสะอีกที่แท้ก็น้องสาวหรอคะเนี่ย แต่คุณกับน้องสาวนี่ห่างกันไกลจังเลยนะคะ คงจะเป็นลูกหลงสินะคะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน
“ ไม่ใช่หลาน ไม่ใช่น้องแต่เป็น...” ผมกำลังจะตอบเธอไปแต่ก็มีเสียงเล็กสุดใสวิ่งเข้ามาดังขึ้นก่อ
