แต่เขาจะไม่ทำมัน!
บรูซแข็งใจ และกัดฟันถามเสียงห่างเหิน
“จะให้พี่พาไปส่งที่ไหนบอกมาก็แล้วกัน”
“ที่ห้องพักค่ะ”
เขาไม่พูดอะไรออกมาอีกนอกจากทำหน้าบูดๆ บึ้งๆ ตามประสาผู้ชายอายุมากขี้น้อยใจ ทานตะวันลอบมองเขาและก็อมยิ้มพึงพอใจ แนบหน้ากับแผงอกกว้างแน่น แน่นจนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นถี่ระรัวจนน่าสงสัย
‘แอบตื่นเต้นล่ะสิ พี่บรูซ’
ไม่ถึงสิบนาทีบรูซก็พาหล่อนมาถึงห้องพัก เขารับคีย์การ์ดไปจากหล่อน และเปิดประตูเข้าไป จากนั้นก็วางหล่อนลงบนเตียง
“เดี๋ยวพี่จะวานให้พนักงานเอายาแก้ปวดมาให้นะ พักผ่อนเถอะ”
เขาจะเดินออกไปจากห้อง ทานตะวันเห็นแล้วก็ลืมตัวรีบวิ่งตามไปกระโดดขวางทางเอาไว้ พร้อมกับปิดประตูห้องอย่างแน่นหนา
“นี่ขาหายเจ็บแล้วหรือ”
บรูซหรี่ตามองหล่อนเขม็ง และพอเห็นยิ้มเจื่อนๆ ของเด็กสาวก็รู้ทันทีว่าโดนต้มจนเปื่อย เขากัดฟันแน่น มองหล่อนอย่างขุ่นเคือง
“เด็กเลี้ยงแกะ”
“ซันนี่ยอมเป็นเด็กเลี้ยงแกะ
