“แต่พี่ไม่เห็นด้วยหรอกนะ”
“พี่ดีน”
ริชาร์ดหันไปก็พบว่าดีแลนกลับมาพอดี
“สวัสดีค่ะพี่ดีน”
ทานตะวันยกมือไหว้ดีแลนตามมารยาท
“ผู้ชายน่ะชอบเป็นฝ่ายล่า ไม่ชอบเป็นฝ่ายถูกตามตื้อหรอก และถ้าไม่ชอบก็ไล่ตะเพิดไปแล้ว ยิ่งเป็นคนเอาแต่ใจอย่างเจ้าบรูซด้วย เธอไม่ได้เข้าใกล้มันแม้แต่รั้วบ้านด้วยซ้ำ”
“พี่ดีน...”
ทานตะวันครางออกมา สมองค่อยๆ ซึมซับคำพูดของดีแลนทีละน้อย
“ที่เจ้าบรูซมันอดทนให้เธอตามติดมาตั้งไม่รู้กี่ปีนี่ เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเพราะอะไรซันนี่ มองเจ้าบรูซไม่ออกเลยหรือไง”
“พี่ดีนกำลังจะบอกว่าเจ้าบรูซรักซันนี่หรือครับ” ริชาร์ดถามออกมา
“พี่ว่านายก็รู้นะรอชชี่ แต่นายเลือกที่จะไม่สนใจเองต่างหาก”
ดีแลนพูดกับริชาร์ดจบก็หันมาจ้องหน้าทานตะวัน มองดวงหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กสาวที่กำลังเศร้าหมองนั้นนิ่งนาน
“จำพี่สาวของไอ้หนุ่มวินเซนนั้นได้ไหมซันนี่ ที่เคยมาตามตื้อเจ้าบรูซน่ะ แล้วเป็นไง เจ้าบรูซผลั
