“นายแน่ใจนะบรูซ ว่าจะไม่แจ้งตำรวจ”
ดีแลนถามน้องชายมาตามสายโทรศัพท์ด้วยความเป็นกังวล หลังจากทราบเรื่องที่ทานตะวันหายไปพร้อมกับๆ ข้อความจากคนร้ายที่ส่งเข้ามาทางโทรศัพท์มือถือ
“ผมแน่ใจครับ ซันนี่จะเป็นอะไรไปไม่ได้”
“แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่าจะสู้กับมันได้ ถึงนายจะตัวใหญ่ แต่นายก็ไม่ใช่คนที่เรียนการต่อสู้มาอย่างช่ำชองเหมือนพวกทหารรับจ้างนะบรูซ ให้พี่แจ้งตำรวจ หรือไม่ก็ให้พี่ไปหา เดี๋ยวนี้”
“ขอบคุณครับพี่ดีนที่เป็นห่วงผม แต่ผม... เป็นห่วงซันนี่มากกว่าครับ”
“โอเคบรูซ ว่าแต่นายกำลังจะไปที่ไหน บอกพี่ได้ไหม”
บรูซบอกสถานที่กับดีแลนไป ก่อนจะรีบตัดสาย เขาขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังนอกเมือง สถานที่ค่อนข้างคุ้นเคยแต่เขานึกไม่ออกว่าเคยมาตอนไหน
ชายหนุ่มชะลอความเร็วของรถ และรีบกดรับโทรศัพท์ที่เรียกเข้ามา คนของเขาโทรมารายงานสถานที่ แต่มันสายเกินไปซะแล้วล่ะ
“ขอบใจมาก ตอนนี้ฉันอยู่ที่นั่นแล้ว เอาล่ะเอาไว้ค่อ
