วินเซนไหวไหล่กว้าง พลางเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ บรูซเห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินไปหยุดที่เตียง และก้มลงเรียกซันนี่ดังๆ
“ซันนี่ตื่นสิ ยายเด็กบ้าจะนอนขี้เซาไปถึงไหนกัน”
แต่ไม่ว่าจะตะโกนเรียกยังไงทานตะวันก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว จนวินเซนที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูเปียกชุ่มหัวเราะลั่น
“ก็บอกแล้วไงว่าซันนี่ไม่มีทางตื่นขึ้นหรอก เธอไม่ได้หลับธรรมดาสักหน่อย”
บรูซหันไปจ้องหน้าวินเซนตาลุกเป็นไฟ “นายทำอะไรซันนี่ ไอ้ระยำ!”
“ก็แค่วางยานอนหลับ ไม่เป็นอะไรมากหรอกน่า นี่ก็ใกล้เวลาที่ซันนี่จะตื่นแล้ว”
วินเซนอมยิ้มเหี้ยมเกรียม ทรุดกายลงนั่งข้างเตียง พร้อมกับซับผ้าขนหนูเปียกๆ ไปตามดวงหน้ารูปไข่ของทานตะวัน ไม่นานคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ก็ลืมตาขึ้น
“วิลลี่ นี่นายทำอะไรฉันเนี่ย”
เด็กสาวโวยวายทันทีเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้น หล่อนพยายามจะวิ่งลงจากเตียงแต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อข้อมือถูกพันธนาการกับเสาหัวเตียงด้ว
