ในห้องทำงาน สายตาก็เผลอมองไปที่ประตูห้องตลอดเวลาจนลาล่าซึ่งเป็นเลขาอดที่จะถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยไม่ได้
“เอ่อ คุณบรูซมองหาใครเหรอคะ”
“มอง? ไม่นี่ ผมไม่ได้มองหาใคร”
คำถามที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเลขาสาวทำให้บรูซได้สติ เขาส่ายหน้า และไหวไหล่ ปฏิเสธเสียงแข็งเลยทีเดียว
“แต่... ลาล่าเห็นคุณบรูซมองไปที่ประตูห้องตลอดเวลานึกว่าจะมองหาคุณซันนี่เสียอีก”
“ผมจะไปมองหาซันนี่ทำไมกันล่ะครับ ไม่มาก็ดีเสียอีก ผมจะได้ไม่ต้องรำคาญใจ”
ลาล่าหรี่ตามองเจ้านายและอมยิ้ม และก็อดที่จะพูดอย่างรู้ทันไม่ได้
“สงสัยคุณซันนี่เธอจะรู้นะคะว่าคุณบรูซไม่อยากให้มาหา ช่วงนี้เลยไม่เห็นมาเลย ปกติมาทุกวัน วันละสามเวลา”
คนที่นั่งก้มหน้าทำเหมือนอ่านเอกสารอยู่ชะงัก ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ความทรงจำในอดีตย้อนกลับคืนมา ทานตะวันจะมากวนใจเขาเสมอจนเขาต้องออกปากไล่ส่ง แต่เจ้าหล่อนก็ไม่เคยละความพยายาม จนเขาเหนื่อยที่จะไล่
แต่เดี๋ยวน
