คีตภัทรไม่คิดว่าตัวเองจะหวงอมิตาได้มากมายขนาดนี้ เขาหวงทุกอย่างที่เป็นเธอไม่อยากให้ใครมอง ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมาเข้าใกล้ โดยเฉพาะรอยยิ้มหวานๆ ของเธอนั้นมันควรจะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว คีตภัทรจูงมืออมิตามายังโต๊ะทานอาหารริมระเบียงที่สามารถมองออกไปเห็นวิวทะเลกว้างไกลสุดสายตา ชายหนุ่มนั่งลงและดึงอมิตาให้นั่งลงบนตัก
“อุ๊ย คุณคีย์คะ นั่งแบบนี้คุณคีย์จะทานถนัดเหรอคะ”
“ใครว่าผมจะทานเองล่ะ โทษฐานที่หนูอิมแอบหนีออกไปเที่ยวโดยไม่บอกผม หนูอิมต้องป้อนของว่างผมเป็นการไถ่โทษ”
“อะไรกันคะ หนูอิมไปแค่นี้เอง ก็หนูอิมนอนไม่หลับนี่คะ” อมิตาแย้งพลางทำปากยื่นกับบทลงโทษอันแสนไม่เป็นธรรม
“ไม่รู้ล่ะ นี่คือบทลงโทษของเด็กดื้อที่ไม่เชื่อฟัง เร็วสิครับผมหิวจะแย่แล้วนะ” คีตภัทรสั่งพลางอ้าปากรอให้คนบนตักป้อนของว่างซึ่งก็คือแซนด์วิชและพายไก่ตามด้วยน้ำผลไม้ อมิตาไม่มีทางเลือกจำต้องหยิบแซนด์วิชที่ถูกตัดมาพอดีคำป้อน
