ระหว่างทางกลับบ้านทุกครั้งที่ติดไฟแดงคีตภัทรจะดึงมืออมิตาไปกุมไว้ไม่ห่างแม้หญิงสาวจะบ่ายเบี่ยงอย่างไรก็ไม่เป็นผลจนต้องยอมให้เขาทำตามอำเภอใจจนกระทั่งรถยนต์คันหรูแล่นมาจอดที่หน้าบ้านของเธอ
“ขอบคุณคุณคีย์มากนะคะที่พาหนูอิมไปทานข้าว”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม” คีตภัทรถามและส่งสายตาแฝงความนัยมายังคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่ได้ค่ะ” อมิตารีบตอบเพราะเริ่มจะรู้ทันความเจ้าเล่ห์ของเขาบ้างแล้ว
“ใจร้าย คนอุตส่าห์พาไปทานอาหารอร่อยๆ” คีตภัทรแกล้งตัดพ้อแต่อมิตาทำเป็นไม่ได้ยินและรีบกล่าวตัดบท
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” อมิตากล่าวขอบคุณและเอื้อมมือไปเปิดประตูแต่ยังไม่ทันได้เปิดก็ถูกคนตัวโตดึงเข้าไปหาจนร่างบางของเธอลอยข้ามเบาะไปนั่งแหมะอยู่บนตักเขา
“อุ๊ย คุณคีย์จะทำอะไรคะ” อมิตาถามหน้าตาตื่น
“ขอผมชื่นใจนิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้เหรอ หนูอิมอย่าใจร้ายสิครับ” อมิตาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพอสถานะระหว่างเธอแ
