วันต่อมาหลังเลิกงานอมิตามาดักรอคีตภัทรที่ลานจอดรถเพื่อนำเสื้อสูทมาคืนให้เขา เสกสรรที่เดินออกมาจากลิฟต์พร้อมคีตภัทรถึงกับชะงักและหันไปมองเจ้านายยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าใครยืนรออยู่ที่รถ
“หนูอิม” คีตภัทรเรียกและรีบเดินเข้าไปหา
“มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ หนูอิมแค่จะเอาเสื้อมาคืนคุณคีย์” อมิตายืนถุงใส่เสื้อสูทที่ไปรับมาจากร้านซักรีดเมื่อเช้ายื่นให้คีตภัทร
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงผิดหวังของคีตภัทรทำให้เสกสรรต้องกลั้นยิ้ม
“หมดธุระแล้วหนูอิมกลับก่อนนะคะ ไปก่อนนะคะคุณเสก” อมิตาหันไปยิ้มให้เสกสรรซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบทำให้คีตภัทรหันขวับไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ทันที เขาหรืออุตส่าห์ดีใจที่เห็นเธอมายืนรอแต่กลับไม่ได้รับรอยยิ้มแบบนั้นเลยสักนิด สายตาขุ่นขวางของเจ้านายหนุ่มทำให้เสกสรรหุบยิ้มแทบไม่ทันเพราะกลัวว่าหัวจะขาด
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมไปส่ง” คีตภัทรได้ทีรีบอาสาทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูอิมกลับเองไ
