สองพี่น้องหันหน้ามองพี่ชาย ที่เอาแต่หันหนีไปทางอื่น ไม่แม้แต่จะอ้อนวอนขอให้ทั้งคู่เข้าไปหา หรือกล่าวว่ามาอยู่กับพี่เถิด พลันหยดน้ำใสก็ไหลรินลงมาอาบแก้ม ก่อนที่ทั้งคู่จะเบี่ยงหน้าหนีพี่ชายแล้วหันมาหาพี่สาวต่างสายเลือดแทน
“พี่เหยาให้พวกเราอยู่ด้วยนะขอรับ” จื่อเทาเอ่ยแทนน้องสาวของตนด้วย เพราะบัดนี้ม่านอวี้เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสาร
เหยาอันยอบกายลงคุกเข่าก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน “เด็กดี เจ้าเป็นน้องของพี่นะ ไม่อยู่กับพี่แล้วจะอยู่กับใครฮึ” กล่าวพร้อมกับกอดทั้งคู่ไว้อย่างรักใคร่ ท่ามกลางสายตาเวทนาของใครหลายคน
ไม่นานนักเหยาอันก็ผละออก แล้วเช็ดน้ำตาให้ทั้งคู่อย่างอ่อนโยน “ภายหน้าพี่อาจไม่ให้พวกเจ้าพบกับเขาอีกนะ เจ้าสองคนยังยินดีจะอยู่กับพี่อีกหรือไม่” นางแสร้งเอ่ยไปเช่นนั้นเอง วันหน้าหากทั้งคู่เติบโต นางจะไม่รั้งหากอยากพบกัน
“ขอรับ เราเชื่อฟังพี่เหยา” เด็กน้อยตอบเสียงเครือ
