เหยาอันมองเด็กน้อยอย่างเอ็นดู ก่อนจะยอบกายลงมารั้งทั้งคู่เข้ามากอดไว้ “เด็กโง่ ใครจะไล่พวกเจ้าฮึ เจ้าสองคนเป็นน้องสาวน้องชายของพี่นะ” ว่าพร้อมกับลูบหลังแผ่วเบา ดูท่าเด็กน้อยคงเกรงนางจะไม่ให้อยู่ด้วย เพราะพี่ชายพวกเขาได้กลับมาแล้ว
“ไปคัดตัวอักษรกับพี่ซือเหนียงนะ ประเดี๋ยวพี่ไปตรวจ”
“ขอรับ / เจ้าค่ะ” รับคำพร้อมกับปาดน้ำตาบนแก้ม จากนั้นก็เดินเข้าเรือนโดยไม่หันมาหาพี่ชายที่ยืนมองอย่างมึนงง
“พวกเจ้าคงมีเรื่องคุยกัน พี่ใหญ่ปล่อยให้คู่หมั้นเขาคุยกันเถิด เราไปทางนั้นดีกว่านะ” ด้วยความหวังดีที่มีต่อสหาย ท่านหมอจึงรีบเอ่ยหาวิธีให้ทั้งสองได้ปรับความเข้าใจกัน เฉินอี้ก็จำต้องเดินออกมานั่งที่ศาลาตามแรงรั้งของน้องชาย ซึ่งมันก็ไม่ได้ห่างกันเท่าใดนัก
เมื่อได้อยู่กันตามลำพังแล้ว หย่งเต๋อก็รีบนั่งลงข้างกัน และไม่รอช้าที่จะสานความสัมพันธ์กับนางเหมือนที่ตั้งใจไว้
อย่างไรเสียเขาก็มีหน้าตาเ
