เหยาอันเงยหน้ามองทุกคนแล้วยิ้มบางอย่างเขินอาย เพราะสีหน้าแต่ละคนเหมือนจะขบขันท่าทางตนมาก หญิงสาวจึงเอ่ยแก้เขิน
“ก็มันเหมือนฝันนี่เจ้าคะ ข้าก็แค่คิดหาวิธีสร้างรายได้ให้ตนเอง นึกไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นความชอบยิ่งใหญ่ จนทำให้ข้ากลายเป็นท่านหญิงจิ่นฮวาได้ ขะ… ข้าตั้งรับไม่ทันเลย” เอ่ยจบก็ยิ้มแหย เพราะนางตั้งใจทำกระดาษเพื่อหาเงินจริง ๆ
เพียงแต่นึกไม่ถึงว่า กระดาษมันจะมีค่ามากถึงขนาดตนและคนรอบข้างได้ความดีความชอบมหาศาลเช่นนี้
“ฝ่าบาทและคนในราชสำนักคงเล็งเห็นความสำคัญในสิ่งที่เจ้าประดิษฐ์มาก ดีที่เราตีทะเบียนในนามของเจ้าแล้ว มิเช่นนั้นอาจมีคนเห็นแก่ตัวคิดฉกชิงเอาความชอบนี้ไปเป็นของตนก็ได้”
“เป็นพี่อี้… อ๊ะ! ท่านโหวต่างหากที่คิดการรอบคอบเพื่อข้า”
“เรียกเหมือนเคยเถิด” ท่านโหวคนใหม่ยังคงกล่าวเสียงอ่อน
“ลุงดีใจด้วยนะเหยาอัน เจ้าไม่เพียงแต่มอบฐานะที่สูงส่งให้ตนเอง ทว่ายังมอบความมั่ง
