เฉินอี้ฉีกยิ้มแทบจะถึงหูอยู่แล้วยามนี้ ใจอยากรั้งนางมากอดเอาไว้นัก ติดที่มันไม่เหมาะไม่ควรนี่แหละ เขาเลยต้องนั่งกำมือ ตัวก็เกร็งเพราะความตื่นเต้นดีใจที่มีอยู่เต็มอก
นี่แค่นางเอ่ยว่าจะถอนหมั้น ความรู้สึกกระดี๊กระด๊ายังวิ่งพล่านไปทั่วร่าง ถ้าเหยาอันบอกว่าชอบเขาเช่นกัน ร่างกายนี้คงได้ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นให้คนในงานเลี้ยงนี้ตกใจกันไปแล้ว
“เจ้าแน่ใจนะ” ถามย้ำผู้ที่นั่งก้มหน้า
“อืม” เหยาอันตอบเสียงแผ่ว
“พี่จะรอ” อีกฝ่ายก็รีบเอ่ย ใบหน้าก็ยังคงเปื้อนรอยยิ้ม ก่อนจะกล่าวขึ้นอีกว่า “วันนี้พี่มีความสุขจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าการได้รักใครสักคนจะมีความสุขเพียงนี้ พี่ดีใจที่เราได้รู้จักกันนะเหยาอัน” เอ่ยบอกพร้อมกับขยับเข้าใกล้ ทำเอาร่างเล็กถึงกับรีบหุบขานั่งตัวตรงอย่างระวังทันที “อย่ากลัวพี่เลยนะ พี่แค่อยากอยู่ใกล้เจ้าอีกนิด”
“นะ… ไหนบอกว่ารอได้เจ้าคะ ผ่านไปไม่กี่อึดใจก็คิดจะฉวยโอกาสแล้วห
