“ท่านหญิงพึ่งถอนหมั้นเมื่อเช้ามิใช่หรือ นางจะไปหมั้นกับท่านโหวได้เยี่ยงไรกัน” ชายหนุ่มคนหนึ่งยังคงแย้งในสิ่งที่ได้ยิน
ทว่าคำตอบของท่านโหวนั้นกลับทำทุกคนนิ่งอึ้ง แม้กระทั่งเหยาอันก็ยังไม่เชื่อหูตน ยามได้ยินถ้อยคำของเขา
“เพราะข้ารู้ว่าพวกเจ้าพาแม่สื่อมาดักรอนางที่ร้าน ข้าก็เลยดักรอนางที่ศาลาว่าการ แล้วก็เอ่ยขอนางแต่งงาน และท่านหญิงก็รับปากข้าแล้วด้วย” เฉินอี้เอ่ยบอกอย่างเป็นต่อ ทำเอาในร้านถึงกับเงียบกริบ ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ด้านในเสียอย่างนั้น
“เป็นอย่างไร พวกเจ้ากระจ่างแก่ใจกันแล้วใช่หรือไม่”
แต่ละคนได้แต่นิ่งงันกล่าวไม่ออก ใจก็อยากบอกว่ามันเร็วไป ทว่าพอคิดให้ดีพวกเขาเองก็ตรงดิ่งมาที่นี่ทันทีที่ทราบข่าวเช่นกัน ฉะนั้น… จะว่าท่านโหวกระทำเร็วไปก็คงไม่ได้ พวกเขาต่างหากที่ช้าจึงได้พลาดเกี่ยวดองกับสตรีมีความสามารถและฐานะสูงส่งผู้นี้
ครั้นจะโต้แย้งก็เกรงจะนำภัยมาสู่ตนเสียมากกว่า
