ครึ่งเดือนต่อมา….
วันที่เฉินอี้และเหยาอันรอคอยก็มาถึง
เจ้าสาวกำลังนั่งนิ่งมองตนเองในกระจกสำริดที่ส่องสะท้อนมาอย่างไม่เชื่อสายตา ‘นี่เรากำลังจะแต่งงานจริง ๆ หรือ’ เหยาอันนึกในใจ พร้อมกับจ้องเงาสะท้อนในกระจกเนิ่นนาน
คำขอที่นางเคยกล่าวไว้ บัดนี้เป็นจริงแล้วสินะ
สามีที่หล่อเหลาบัดนี้นางได้สมใจแล้ว และสวรรค์ยังแถมความดีของเขามาให้ด้วย มิหนำซ้ำสามีนางยังเป็นสายเปย์อีก หญิงสาวอยากได้อะไร เขาพร้อมจะหาให้ทุกอย่าง ไม่เคยขัดแม้ว่าสิ่งนั้นจะหาไม่ได้ง่าย ๆ ทว่าชายอันเป็นที่รักก็ยังเพียรพยายามหามาให้
“เห้อ! คิดถึงพี่อี้แล้วสิ” พึมพำแผ่วเบา ก่อนจะหันมาทางประตู เพื่อรอให้คนที่ตนเฝ้าคิดถึงมาหาเสียที
ด้านเจ้าบ่าวก็ใจจดจ่อไม่แพ้กัน เพราะเขาไม่ได้พบคนรักมานานกว่าห้าวันแล้ว ซึ่งอันที่จริงมันควรมีกำหนดแค่สามวันเท่านั้น
ทว่าเฉินอี้ถูกจินหยางกลั่นแกล้ง โทษฐานไม่ยอมบอกเรื่องราวความสัมพ
