หลังจากก่นด่าเรือนข้างจบ ร่างบอบบางก็เดินกลับมาที่เรือนของตน พร้อมกับกวาดตามองทุกคนที่ดูเหมือนจะตะลึงงันไปแล้ว
“ขออภัยทุกท่านที่ทำให้ตกใจเจ้าค่ะ ข้าก็เป็นคนเช่นนี้ ใครดีด้วยก็ดีตอบ ทว่าหากใครร้ายมาก็จำต้องร้ายกลับเพื่อปกป้องตนเองเจ้าค่ะ” เอ่ยแล้วนางก็โค้งลง ป้าหลิวจึงรีบตรงเข้ามาประคอง
“เด็กน้อย เรื่องนี้เจ้าไม่ผิดหรอก ลุงป้าน้าอาที่นี่เห็นแล้วว่าเจ้าปฏิบัติตัวเช่นไร ไม่มีใครว่าเจ้าหรอกนะ”
“ใช่ ๆ มีแต่ชื่นชมสิไม่ว่า เจ้าคงไม่รู้ว่าในตำบลเราไม่มีใครชอบคนสกุลจิ่วหรอก คนพวกนี้ชอบทำตัวเหมือนตนสูงส่ง กะอีแค่ลูกชายคนโตสอบซิ่วไฉได้ก็อวดเบ่งเหมือนได้เป็นขุนนางแล้ว คนโอ้อวดเช่นนี้ไม่มีใครอยากคบหาหรอก” จินเป่า บุตรชายของลุงจินเอ่ยบอกพร้อมกับทำหน้าทำตาใส่หลังคาบ้านเรือนใกล้เคียง
“จริงหรือเจ้าคะ แต่ข้าเห็นป้าอี้ดูสนิทกับนางดีมิใช่หรือ” เหยาอันหันมาถามป้าหลิว ที่ยืนอยู่ข้างกัน
“
