จากนั้นนางก็เดินไปช่วยหยิบจับเท่าที่พอทำได้ และเดินไปดูด้านหลังเรือนซึ่งเป็นห้องน้ำที่ต่อออกไปทางประตูหลังตามที่นางขอ เพราะเหยาอันไม่อยากเดินหอบผ้าออกมาหน้าเรือน ที่สำคัญมันอยู่ใกล้กับแอ่งน้ำที่นางไปอาบ ยามตักน้ำใส่ตุ่มก็ไม่ต้องเดินไกล
“ข้าก่ออิฐทำบ่อไว้อย่างที่เจ้าว่าแล้วนะ รอมันแห้งก็น่าจะใส่น้ำได้ ส่วนกำแพงเหล่านี้ แน่นหนาแน่นอนเจ้าไม่ต้องกังวล ลุงทำให้อย่างดีเลย” ลุงจางเอ่ยบอกอย่างภูมิใจในผลงานของตน
“ขอบคุณลุงจางมากนะเจ้าคะ” เอ่ยอย่างซึ้งใจ
“ลุงต่างหากที่ต้องขอบคุณเจ้า ที่สอนให้รู้จักทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นเช่นนี้ ปกติลุงรู้จักแต่เอาเปรียบคน จึงไม่เคยรู้ว่าความสุขในการช่วยผู้อื่นนั้นเป็นเช่นไร ทว่าพอเห็นรอยยิ้มของพวกเด็ก ๆ ลุงรู้สึกปลื้มปีตินัก ยิ่งไปกว่านั้นเกิดมาลุงยังไม่เคยทำให้ใครคิดอยากเชื่อใจเลย มีแต่เจ้าที่เชื่อใจลุง” คนแก่เอ่ยจากใจจริง
“เช่นนั้นลุงจางก็รับข้า
