บทที่ 6 เยือนถ้ำเสือ 2
936 คำ
แต่ที่เธอชอบที่สุดก็คือดวงตาเรียวคมสีนิลซึ่งมองเข้าไปเหมือนกับเหวลึกที่มองไม่เห็นก้น มันมักจะเจิดจ้ากล้าหาญเหมือนกับดาวฤกษ์อยู่เสมอ แต่เมื่อไรที่มันหันกลับมองมาเธอ มันจะฉายแววรังเกียจและเย็นชาอย่างรุนแรงออกมาทันที ทำให้หลายครั้งพอเห็นแล้วก็อดปวดใจทุกทีไม่ได้
แม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังมองเธอแบบนั้น...
แต่มันไม่มีผลกับเธออีกแล้ว!
“อย่ามาเล่นลิ้น บอกมาว่าเธอกลับมาที่นี่ทำไมอีก เธอต้องการอะไร”
ดรณ์คำรามลึกในลำคอราวกับสัตว์ดุร้าย ผู้หญิงคนนี้กล้ามาปรากฏตัวถึงที่บ้านเขา เพื่อปั่นหัวเขาเล่นอย่างนั้นหรือ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าหล่อนวางแผนอะไรอยู่กันแน่
เจ้าหล่อนไม่สะทกสะท้าน แถมยังยิ้มกว้าง ทำเอาเขาอยากจะกระชากตัวหล่อนมาเขย่าเสียให้คอหัก แต่ยังไม่ทันได้ทำดังคิด ก็มีเสียงดังก้องเอ่ยต่อว่าต่อขานเขาออกมาจากปากของบิดา
“น้องเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ แกยังกล้าพูดจาแบบนี้กับน้องอีกเหรอ ไม่มีมารยาทจริงๆ”
โรซี่เดินเข้าไปเกาะแขนท่าน เอ่ยอย่างอ่อนโยน
“คุณลุงอย่าว่าพี่ดรณ์เลยค่ะ พี่เขาเหนื่อยๆ คงจะรถติดจนหงุดหงิดไปหน่อย”
“เห็นไหมเจ้าดรณ์ น้องเข้าใจและแสนดีกับแกแบบนี้ แกควรจะสำนึกไว้บ้าง”
ดรณ์เหยียดปากนึกเยาะ อยากสวนกลับไปนักว่าหล่อนไม่ควรเป็นนางแบบ แต่น่าจะไปเป็นนักแสดงมากกว่า เพราะเล่นละครตลบตะแลงต่อหน้าพ่อเขาได้เก่งเหลือเกิน
“ผมก็เป็นของผมแบบนี้ ใครไม่ชอบก็ช่วยไม่ได้”
เขาตอบเสียงเรียบ แต่ตาจ้องหญิงสาวเขม็ง ไม่สนใจว่าพ่อเขาจะโกรธเกรี้ยวเพียงใด
“เจ้าดรณ์!”
นันทวันได้ยินเสียงสามีตวาดลั่น จึงรีบเดินตามออกมาดู พอพบว่าลูกชายคนเดียวกำลังประจันหน้ากับผู้เป็นพ่อ เพราะมีสาเหตุมาจากแก้มหอมเหมือนดังที่เคยเกิดขึ้นมาตลอด จึงตรงเข้ามาไกล่เกลี่ยทันที
“กลับมาแล้วเหรอลูก มาๆ วันนี้แก้มหอมกลับมาเยี่ยมบ้านเรา ไปอาบน้ำอาบท่า แล้วมาทานข้าวด้วยกัน”
นางส่งสายตาพยักพเยิด พลางรีบดุนหลังลูกชายให้เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ดรณ์ยอมเดินแต่โดยดี แต่ยังคงไม่ละสายตาไปจากดวงหน้างามเลยแม้แต่นิดเดียว
ดรณ์ใช้เวลาสงบสติอารมณ์เพียงไม่กี่นาที ก็กลับมาสุขุมดังเดิม ใต้ฝักบัวแบบบิวต์อินฝังผนัง ร่างสูงกำยำเปลือยเปล่า ไหล่กว้างสอบรับกับกายแกร่งและซิกแพกแน่นเป็นลอนงาม ยืนยันมือกับผนังห้องน้ำ หลับตาใช้ความคิดอย่างเยือกเย็นใต้สายน้ำชุ่มฉ่ำ
เขาหวนนึกภาพของแก้มหอมที่กลายเป็นโรซี่...
หล่อนยิ้มหวานหยดให้เขาเหมือนรอยยิ้มการค้าของพวกดารา แม้ว่าเขากำลังโกรธจัด แววตาของหล่อนสุกสกาวแวววาวกึ่งท้าทายเขาอยู่ในที
หล่อนเคยกล้าแบบนี้เสียที่ไหน?
ถ้าเป็นเมื่อก่อน แค่เขาปรายตามอง หล่อนจะรีบหดหัว ก้มหน้า ไม่กล้ามองตากับเขา และมักประสานนิ้วกำมือแน่นอย่างขลาดกลัวและไม่มั่นใจ
แต่ตอนนี้หล่อนไม่เพียงจ้องตากลับ ยังเชิดหน้าชูคอราวกับนางหงส์ เหมือนจะแสดงให้รู้ว่าหล่อนไม่กลัวเขาอีกต่อไปแล้ว หล่อนพร้อมจะสู้เขากลับยิบตา
แก้มหอมที่เขารู้จักมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
หล่อนกลายเป็นแม่จิ้งจอกสาวเต็มตัวเสียแล้ว นี่คงจะนึกลำพองอยู่ล่ะสิว่าแค่เป็นหมากตัวเล็กๆ ที่ทำให้ยศกรเอาชนะเขาได้ครั้งเดียว หล่อนจะอยู่เหนือเขาไปตลอดได้
ก็เอาสิ...
ถ้าหล่อนอยากจะเล่นเกม เขาก็จะเล่นกับหล่อน!
ชายหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดลำลองเสื้อคอวีแขนยาวกับกางเกงผ้าลินินเนื้อดีเดินลงมาข้างล่างอีกครั้ง ดวงตาเรียวคมปราดมองหญิงสาวด้วยท่าทีที่ระมัดระวังมากขึ้น คอยคุมเชิงอยู่เงียบๆ รอดูว่าหล่อนจะมาไม้ไหน
แก้มหอมกำลังยื่นของฝากให้กับทุกคนในบ้าน ไม่เว้นแม้แต่บรรดาสาวใช้ หล่อนซื้อนาฬิกาเรือนทองแบรนด์ดังจากสวิสเซอร์แลนด์ให้พ่อเขา ส่วนแม่เป็นเครื่องสำอางและผลิตภัณฑ์บำรุงผิวอย่างดีจากฝรั่งเศส หล่อนหันมายิ้มให้เขา แล้วเดินถือกล่องเล็กๆ มายื่นให้
“นี่ของฝากของพี่ดรณ์ค่ะ”
ดรณ์เลิกคิ้วแปลกใจนิดๆ เขาไม่ได้มองและไม่ยอมยื่นมืออกไปรับ จนผู้เป็นพ่อต้องส่งเสียงฮึ่มๆ เอ่ยเตือนเสียงเข้ม
“น้องอุตส่าห์มีน้ำใจ”
ดรณ์หน้าตึงขึ้นมาทันที ก่อนจะยื่นมือไปคว้ากึ่งกระชากกล่องของขวัญมาจากมือหล่อน เขาก้มลงมองแล้วก็กัดฟันกรอด
“น้ำหอม?”
“ค่ะ” โรซี่ยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน พร้อมกับถาม “ชอบไหมคะ”
เธอรู้ว่าเขาเกลียดเธอ จึงพานเกลียดกลิ่นหอมที่ให้ความรู้สึกเซ็กซี่ยั่วยวนไปด้วยทุกชนิด อาจเพราะมันทำให้เขานึกถึงเธอ ฉะนั้นจะมีของขวัญอะไรเหมาะสมกับเขามากไปกว่า ‘น้ำหอม’ กลิ่นเซ็กซี่อีกล่ะ
“เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดมันมากแค่ไหน”
เขาเค้นเสียง ทำเอาเธออุทานตาโต รีบยกมือทาบอก
“อุ๊ย! ขอโทษนะคะ แก้มลืมไป แก้มนี่แย่จริงๆ”
- ผู้เขียน
