บทที่ 8 เธออยากถอนหมั้นจริงๆ หรือ? 2
1004 คำ
“คุณไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ” เธอไม่ยอมขยายความว่าเขาก็คือแอนโทนี่
“เธอไปรู้จักกับคุณอาคนที่ว่าได้ยังไง”
ความโกรธแค้นสะท้อนอยู่ในอก ทำให้ดวงตาสวยซึ้งลุกวาวขึ้นมาทันตา แต่เพียงแค่แวบเดียวก็พลันมืดมนเย็นชา
เขายังกล้ามาถามอีกหรือว่าเธอเจอกับคุณอาแอนโทนี่ได้ยังไง!?
ทั้งที่เขาก็รู้ดีว่าเป็นเพราะเขาส่งคนมาดักทำร้ายเธอ ย่ำยีเธอจนหนีเตลิดไปชนเข้ากับรถของแอนโทนี่เข้า โชคดีที่เธอได้รับการช่วยเหลือไว้ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่กล้าคิดถึงสภาพของตัวเองตอนนี้เลยว่าจะทุกข์ทรมานตายทั้งเป็นอย่างไรบ้าง...
โรซี่หัวเราะร่า ไม่ได้ตอบ และไม่คิดจะตอบด้วย
“ฉันรู้สึกว่ามื้อนี้กินเยอะไปหน่อยจนแน่นท้อง อยากเดินย่อยสักพัก คุณกลับไปเถอะค่ะ”
เธอไล่เขาทางอ้อม เปิดกระเป๋าหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวมอำพรางใบหน้า แล้วก้าวขาลงจากรถสปอร์ตหรูหรา ดรณ์ตามลงมายิงคำถามไม่ยอมหยุด
“แก้มหอม... เธอต้องการยกเลิกงานหมั้นจริงๆ งั้นเหรอ”
หญิงสาวหันมาส่งยิ้มมาดมั่นให้เขา
“ค่ะ”
“เพราะอะไร”
วูบหนึ่ง... เขาสัมผัสได้ว่าความรู้สึกของเขามันโหวงๆ หวั่นๆ อย่างไรชอบกล จนอดอยากรู้คำตอบที่แท้จริงในใจหล่อนไม่ได้
“ฉันเป็นนางแบบ คุณคิดว่านางแบบควรแต่งงานเหรอคะ”
ดรณ์เหยียดปากหยัน หล่อนปฏิเสธเขาเพราะเหตุผลที่น่ารังเกียจแบบนี้จริงๆ
“แล้วหุ้นของพ่อแม่เธอล่ะ เธอตัดใจทิ้งมันได้จริงๆ เหรอ”
“ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าเคยรู้จักกับคุณ อ้อ... ขอร้องให้คุณช่วยฉันอีกอย่าง อย่าเรียกฉันว่าแก้มหอม เพราะตอนนี้ฉันคือโรซี่ โจนส์ เวลาเจอกันข้างนอก คุณก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันนะคะ เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเคยเป็นอะไรกัน มันคงจะส่งผลไม่ดีกับฉันสักเท่าไหร่”
เธอยืดอกขึ้นอย่าสง่า เชิดหน้าชูคอราวกับนางพญา แล้วเอ่ยกับเขาเพียงสั้นๆ ว่า
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
โรซี่แตะปลายนิ้วส่งจูบให้เขาอย่างเซ็กซี่ ผ่านตัวรถที่กั้นกลางระหว่างเขากับหล่อนอยู่ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปทันที
ดรณ์มองตามแผ่นหลังที่ยืดตรงอย่างมั่นใจ ยิ่งรู้สึกว่าเขาไม่รู้จักแก้มหอมคนนี้เลยสักนิด หล่อนแตกต่างจากคนเก่าอย่างสิ้นเชิง ไม่เหลือเค้าคนในความทรงจำของเขาเลยสักนิด ผู้หญิงที่มักเดินไหล่ค้อม ประสานมือแน่นและไม่กล้าสบตาคนคนนั้นหายไปแล้ว
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว...
การกลับมาของแก้มหอมในครั้งนี้ก็ถือว่าไม่แย่นัก เพราะหล่อนนำข่าวดีมาให้เขา ต้องขอบคุณหล่อนที่เอ่ยปากถอนหมั้นโดยที่เขาไม่ต้องพูด มันช่วยเขาขจัดปัญหาได้มากทีเดียว ต่อไปนี้เขากับแก้มหอมก็จะไม่ต้องมีเรื่องให้ยุ่งวุ่นวายต่อกันอีก ส่วนเขากับเกวลินก็จะได้รักกันโดยไม่ต้องกังวลใจอะไรเสียที
ชีวิตครอบครัวของเขานับจากนี้... จะค่อยๆ สมบูรณ์แบบขึ้นตามที่เขาต้องการ
ดรณ์ถอนใจอย่างโล่งอก แล้วสลัดความรู้สึกโหวงๆ ที่น่ารำคาญออกไปอย่างรวดเร็ว เขาพยายามบอกตัวเองเอาไว้ว่า
เขา ‘เกลียด’ แก้มหอม
หล่อนเป็นอดีตที่น่ารังเกียจ ไม่มีค่าควรจำ เขาหวังว่าชาตินี้จะไม่ต้องเจอกับหล่อนอีก
ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น เขารู้สึกร้อนรุ่มอย่างไรไม่รู้ จึงเปิดหลังคาแบบประทุนออกเพื่อรับลมเย็นๆ สักหน่อย แล้วเพิ่งสังเกตเห็นว่าเส้นทางที่เขาขับผ่านมาตลอดแนวนั้นทั้งมืดทั้งเปลี่ยว แทบไม่มีรถวิ่งสวนมาเลยสักคัน
แวบหนึ่งเขาอดคิดถึงผู้หญิงคนนั้นไม่ได้...
ดรณ์หงุดหงิดที่เขาสลัดหล่อนออกไปไม่ทันไร หล่อนก็ผุดขึ้นมาตรงหน้าเขาอีกแล้ว เขาอดเป็นห่วงความปลอดภัยของแก้มหอมไม่ได้จริงๆ หล่อนเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวที่เดินอยู่ข้างทาง แถมหล่อนยังสวยและเซ็กซี่ออกขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะไม่เตะตาคน โดยเฉพาะคนชั่วๆ กลิ่นหอมเย้ายวนชวนให้หลงใหลของหล่อนคงลอยไปเตะจมูกพวกมันได้ง่ายๆ ยิ่งได้กลิ่นก็ยิ่งมึนเมา ไม่รู้ว่าพวกมันจะกระทำย่ำยีหล่อนอย่างไรบ้าง
ความคิดหลังทำให้เขาร้อนใจ รีบหักพวงมาลัยตีวงเลี้ยวกลับทันทีโดยไม่แตะเบรก เขาเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วจี๋ สองตาก็คอยสอดส่องมองหาเรือนร่างกลมกลึงเย้ายวน เขาค่อยๆ ชะลอความเร็วจนจอดสนิทในความมืด เมื่อเห็นหล่อนอยู่ห่างออกไปราวๆ ห้าสิบเมตร
ดรณ์ไม่ได้ก้าวขาลงจากรถ เพื่อไปส่งหล่อนอย่างที่ตั้งใจ มือเขากำพวงมาลัยแน่น กัดฟันกรอด ผละจากเขาไม่ทันไร ผู้หญิงใจง่ายคนนั้นก็ทนไม่ไหว รีบโทร. เรียกผู้ชายให้มาหาหล่อนถึงที่ทันที
แล้วดูท่าทางที่สนิทสนมกันนั่นสิ... ช่างไม่มียางอายเอาเสียเลย!
หล่อนยืนแนบชิดกับชายอื่น ยื่นมือไปโอบเอวเขาพร้อมกับหอมแก้มเบาๆ อย่างออดอ้อน ผู้ชายคนนั้นมีท่าทีฮึดฮัดนิดหน่อย ก็ยอมใจอ่อนเปิดประตูรถให้หล่อนนั่ง จากนั้นทั้งสองก็ขับจากไป
คงจะไปเข้าโรงแรมที่ไหนสักแห่งละมั้ง...
ยิ่งคิดใจเขายิ่งเดือดพล่าน ยิ่งขยะแขยงผู้หญิงอย่างหล่อนเต็มที เขากระชากรถเลี้ยวกลับรุนแรงยิ่งกว่าขามา พุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงยิ่งกว่าเดิม อดโมโหตัวเองไม่ได้ที่ทำเรื่องเสียเวลาไร้สาระพรรค์นี้
เขาสาบานว่าจะไม่มีวันทำแบบนี้อีกเด็ดขาด!
- ผู้เขียน
