บทที่ 8 เธออยากถอนหมั้นจริงๆ หรือ?3
811 คำ
โรซี่นั่งอยู่ในรถของไมค์ วิลสัน ผู้ช่วยของแอนโทนี่ และกำลังจะกลายมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธออย่างเต็มตัวด้วยที่ท่าสงบนิ่ง เหมือนเด็กที่สำนึกในความผิด หลังถูกเขาต่อว่าด้วยความโมโห เรื่องที่เธอแอบมาเยี่ยมบ้านหิรัญศิริรักษ์โดยไม่บอกกล่าวเขา แม้จะเพียรออดอ้อนขอโทษเขาแล้วก็ตาม แต่ไม่วายถูกบ่นอยู่ดี
“ฉันบอกแล้วไงคะไมค์ ว่าฉันแค่มาเยี่ยมบ้านเก่าเท่านั้นเอง ไม่มีอันตรายอะไรสักหน่อย”
“พูดแบบนั้นได้ยังไงโรซี่ ตอนนี้เธอเป็นนางแบบ มีชื่อเสียงโด่งดังขนาดไหนไม่รู้ตัวเลยรึไง ถึงได้เที่ยวออกมาเดินเพ่นพ่านกลางถนนแบบนี้น่ะฮึ!”
“ฉันรู้ค่ะ ฉันถึงได้ขอโทษคุณอยู่นี่ไง”
เธอมองเขาตาปรอยๆ รู้ดีว่าถ้าใช้มุกนี้เมื่อไร ต่อให้ไมค์จะโกรธเธอสักแค่ไหน ก็ต้องยอมใจอ่อนในท้ายที่สุด
แล้วก็เป็นไปตามคาด เขาถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างระบายอารมณ์
“เฮ้อ... เธอนี่ช่างไม่รู้เรื่องซะบ้างเลย ชอบทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองตลอดจนฉันปวดหัว นี่ดีนะที่ยังโทร. หาฉันให้มารับ ไม่ยังงั้นละก็ เธอถึงโรงแรมเมื่อไหร่ ฉันจะบ่นให้แก้วหูเธอทะลุไปเลย คอยดู!”
โรซี่ทำตาโตกับแผนการอันน่าสยดสยองของเขา
“นี่คุณจะบ่นฉันจนหูหนวกจริงๆ เหรอคะ ทำแบบนั้นแล้วฉันจะเป็นนางแบบได้ยังไงล่ะ”
“เฮอะ! ทีตอนนี้ละเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นนางแบบ ก่อนหน้านี้ทำอะไร ทำไมไม่คิดบ้าง”
หญิงสาวยิ้มแห้งๆ ยกมือประนมนิ้วไหว้เขาปลกๆ
“ฉันขอโทษนะคะไมค์ คุณอย่างอนฉันอีกเลยนะ”
ยิ่งเห็นหล่อนทำตัวน่ารักขี้อ้อนเหมือนเด็กน้อย แล้วคนมองจะใจแข็งโกรธหล่อนลงคอได้อย่างไรล่ะ...
“ก็ได้ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ คราวหน้าห้ามออกไปไหนตามลำพังโดยไม่มีฉันอีก เข้าใจไหม”
โรซี่ทำท่าตะเบ๊ะรับคำสั่งเสียงดุของเขา เธอยิ้มอย่างน่ารัก ไม่ฉายแววเซ็กซี่ยั่วยวนยามที่ปรากฏตัวสู่สาธารณชนเลยสักนิด ก่อนจะอ้อนเขาต่อ
“คุณอย่าบอกเรื่องนี้กับคุณอานะคะ”
เขามองมาด้วยความหมั่นไส้
“ไม่อยากให้บอกแล้วทำตัวเกเรทำไมล่ะ”
เธอทำแก้มป่อง รีบแก้ต่าง
“ฉันเปล่าสักหน่อย ก็แค่คิดถึงคุณลุงคุณป้าเท่านั้น ฉันจากเมืองไทยไปตั้งห้าปี ก็อยากแวะเวียนมาเยี่ยมคนรู้จักบ้างเป็นธรรมดา”
ไมค์ถูกคนเจ้าคารมพูดจนเขาเห็นใจและคล้อยตามอีกจนได้ เขายกมือยีหัวหล่อนเบาๆ จากน้ำเสียงเขาจับได้ว่ามีความเศร้าเจือความคิดถึงอยู่ในนั้นไม่น้อย
“ฉันไม่บอกแอนโทนี่หรอก”
โรซี่ฉีกยิ้มกว้าง “ขอบคุณค่ะ” แล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
ไมค์มองหล่อนที่ทำตัวเป็นเด็กเล็กๆ อย่างอ่อนใจ แต่ก็ชอบที่หล่อนเป็นแบบนี้มากกว่าเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่หล่อนอยู่ในภาวะซึมเศร้า วันทั้งวันเอาแต่นั่งเหงาไม่พูดไม่จากับใคร สายตามีแววหวาดระแวงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ ราวกับเป็นเม่นตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงพยายามพองขนเพื่อให้หนามแหลมคมของมันทำร้ายทุกคนที่คิดจะเข้าใกล้ตัวเอง
“กลับไปถึงโรงแรม รีบอาบน้ำพักผ่อนเสียละ พรุ่งนี้เรายังมีงานต้องทำอีกมาก”
“ค่ะ”
โรซี่พยักหน้า แอบซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาไว้ไม่ให้เขาเห็น ที่เธอบุกมาถึงบ้านหิรัญศิริรักษ์วันนี้ นอกจากแวะมาเยี่ยมเยียนคุณลุงที่เธอเคารพรักแล้ว อีกส่วนก็เพื่อมาดูลาดเลาและประเมินสถานการณ์
ตอนนี้เธอได้เห็นแล้วว่าห้าปีที่ผ่านไป ผู้ชายคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง...
ดรณ์ หิรัญศิริรักษ์ ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด เขายังคงเป็นคนที่ยโสโอหัง บ้าอำนาจ ชอบทำตัวเผด็จการและขี้โมโหเหมือนเดิมไม่มีผิด
แบบนี้แหละยิ่งดี!
แผนการที่เธอวางเอาไว้จะได้สำเร็จอย่างสวยงาม ถึงเวลานั้นเธอคงจะเบิกบานใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นเขาอับอายขายหน้า เจ็บจนแทบกระอัก
ดวงตาสวยซึ้งวาวขึ้นภายใต้แสงสลัวที่ลอดมาจากนอกตัวรถ เมื่อนี้เธอจงใจไม่พูดว่า ‘ลาก่อน’ เพราะรู้ดีว่าเธอกับเขายังต้องพบกันอีกครั้ง และครั้งนี้เธอจะขอมอบความอัปยศที่เขาเคยสร้างเอาไว้กับเธอคืนกลับไปอย่างสาสม
การพบกันระหว่างเราเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น... คุณดรณ์!
- ผู้เขียน
