บทที่ 4 หนี 2
810 คำ
แก้มหอมวิ่งซมซานออกจากคฤหาสต์หิรัญศิริรักษ์อย่างไร้จุดหมาย ได้แต่มุ่งไปข้างหน้าอย่างไร้ทิศทาง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปทางไหน ถึงจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของพญายมที่ชื่อ... ดรณ์!
เธอหนีเตลิดมาหยุดอยู่กลางสี่แยก หันซ้ายหันขวา แล้วตัดสินใจเลี้ยวทางขวาที่เป็นทิศทางตรงไปออกถนนใหญ่ ตั้งใจว่าหลังจากนั้นจะจับแท็กซี่ไปหาเพื่อนสนิท แล้วค่อยคิดหาหนทางต่อไปอีกที
ทว่าไปได้สักระยะ สองขาก็พลันหยุดชะงัก เบื้องหน้ามีชายฉกรรจ์หุ่นกำยำเฉกเช่นกรรมกรมายืนดักหน้าเธออยู่ ไม่ว่าจะเขยิบไปทางไหน มันก็มายืนขวางทางเธอเอาไว้ไม่ยอมหลบ
“โอ้โห! ไม่นึกว่าน้องจะสวยแบบนี้ ลาภปากกูละ”
มันแสยะยิ้มอย่างน่าขนลุก ไม่ต้องถามก็รู้ว่ามันหมายถึงใคร เพราะแววตาหื่นหิวกวาดมองจับจ้องเธอตาเป็นมัน แก้มหอมรีบหันหลังวิ่งหนีทันที แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกคนชั่วใช้มือกระชากผมเข้ามาหา
“โอ๊ย!”
เธอร้าวระบมไปทั้งศีรษะ ทำเอามึนไปหมด จึงไม่อาจขัดขืน เมื่อถูกมันฉุดกระชากดึงตัวเข้าข้างทางริมพงหญ้ารกชัฏ
“ปล่อยฉัน!”
แก้มหอมยกมือปกป้องตัวเอง พร้อมกับเหวี่ยงกำปั้นเข้าไปที่ใบหน้ามันเต็มๆ มันโมโหจนสีหน้าบิดเบี้ยวเหมือนผีร้าย ก่อนจะสาวหมัดต่อยลงมาที่ท้องเธอเต็มแรงสองครั้ง
“อีห่า! ฤทธิ์เยอะนักนะมึง”
มันตะคอกใส่หน้าเธอที่ยกมือกุมท้องจนตัวงอ แล้วผลักซ้ำจนเธอทรงตัวไม่อยู่ทรุดฮวบนอนคุดคู้อยู่กับพื้น แต่มันไม่สนใจ ยังตามลงมากระชากตัวเธอให้นอนหงาย เสื้อยืดตัวบางถูกมือสากหยาบช้าของโจรกลัดมันถลกขึ้นจนเห็นบราเซีย มันดึงทึ้งเครื่องห่อหุ้มทรวงอกชิ้นน้อย จนเผยความอวบอิ่มงดงามละลานตาให้มันตื่นตะลึง มันเลียริมฝีปากอย่างน่ารังเกียจ ยกมือตะโบมบีบสองเต้าอย่างจาบจ้วงย่ามใจพร้อมแสยะยิ้ม
“อย่าโทษกูเลยนะ ผัวมึงเป็นคนสั่งให้กูทำเอง”
พูดจบมันก็จัดการรูดซิปควักเอาแก่นกายใหญ่ทะมึนที่น่าครั่นคร้ามออกมารูดโชว์
ดรณ์เป็นคนสั่งให้มันทำแบบนี้อย่างนั้นหรือ?
นิ้วมือและเท้าของแก้มหอมเย็นเฉียบ ร่างกายแข็งทื่อ รู้สึกขยะแขยงสัมผัสต่ำช้าที่โลมเล้าเธออยู่จนแทบกลั้นใจตาย ภายในลำคอเริ่มตีบตันเต็มไปด้วยความสิ้นหวังหวาดกลัว ก่อนจะกลายเป็นคลื่นที่สาดซัดใส่หัวใจไม่บันยัง ร่างกายตอบสนองทำให้ภายในกระเพาะอาหารปั่นป่วนอาเจียนออกมา
“ยี้! อีนี่... จะอ้วกตอนไหนก็ไม่อ้วก ดันมาขัดจังหวะความสุขกูซะได้” มันสบถอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเตรียมบันทึกวีดีโอ “งั้นกูถ่ายคลิปส่งให้ผัวมึงดูก่อนแล้วกันว่า กูทำงานดีขนาดไหน ฮะฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะสามานย์ของมันดังเสียดเข้าไปถึงหัวใจเธอ...
นี่ดรณ์เกลียดเธอมากขึ้นขั้นคิดจะถ่ายคลิปวีดีโอมาแบล็กเมล์เธอเลยหรือ...
ที่ผ่านมาเธอเคยทำร้ายเขารึไง... เธอเคยทำไม่ดีกับเขาตอนไหน?
เขาเกลียดเธอ... เธอรับได้ เขาดูถูกเธอ... เธอก็ยังอดทนรับไว้ ขนาดเขาคิดจะฆ่าเธอ.. เธอก็คิดว่าคงจะอภัยให้เขาได้
แต่เธอทนไม่ได้! ที่ถูกเขาเหยียบย่ำทำลายศักดิ์ศรีกันถึงขนาดนี้ มันเจ็บยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก
เสียแรงที่เธอรักเขา รัก... ผู้ชายไร้หัวใจคนนั้น
น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาราวกับพายุฝนพรั่งพรูออกจากสองตาไม่ขาดสาย ความเจ็บความแค้นตีรวนอยู่ในอก ปกคลุมหัวใจที่ปวดร้าว
ไม่! เธอไม่มีวันยอมให้เขาสมใจเป็นอันขาด
หญิงสาวที่นอนลืมตาทั้งน้ำตากัดฟัน บอกตัวเองอย่างเข้มแข็ง ก่อนจะเหลือบมองโจรใจทรามที่ยังคงสาละวนถ่ายคลิปของเธออยู่ มันมองเธอด้วยสายตาหื่นๆ กลัดมัน อยากจะฟัดเธอเต็มที่ แถมยังลำพองใจคิดว่าเธอหมดแรงไม่มีทางขัดขืน มันได้แล้ว
แก้มหอมครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอด ก่อนจะตัดสินใจอาศัยจังหวะที่มันไม่ได้มองเธอยกเท้าถีบยันโครมเข้าไปกลางอกของมันเต็มเหนี่ยวจนหงายหลังล้มกลิ้งไม่เป็นท่า แล้วรีบตะกายลุกขึ้นมาโดยเร็วที่สุด
ในเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตาย แก้มหอมถีบตัววิ่งพุ่งหลาวออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ในหัวตอนนี้คิดเพียงอย่างเดียวว่าเธอจะต้องรอดไปให้ได้
- ผู้เขียน
