วิกตอเรียก้าวเดินเข้าไปในร้านกาแฟสไตล์คลาสสิกที่เธอมาดื่มและกินเค้กเป็นประจำอย่างน้อยก็เดือนละสองครั้ง เธอเดินไปยังหญิงสาวที่ชูมืออยู่ เธอรู้โดยทันทีว่าเป็นใคร เธอจึงก้าวเดินไปหาหญิงสาวผู้นั้นที่ชูมือโดยทันที
“วิกตอเรียไม่เจอตั้งนานเป็นไงบ้าง รู้สึกว่าเธอมีน้ำมีนวลมากเลยนะตอนนี้ บอกมาเกิดอะไรขึ้นหรือเธอมีซับติงกับมิสเตอร์โนเวลพูดมา” แอนน์เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“มีเรื่องเกินขึ้นมากมาย” วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ด้วยความเขินอาย เธอเองไม่กล้าพูดว่า มันลึกซึ้งขนาดไหน
“นั้นไงฉันว่าแล้วเชียว หายไปตั้งนานไม่ติดต่อพวกเราเลย” แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“อย่าน้อยใจเลยนะ ฉันก็มาหาแล้วนี่ไง” วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และจับมือแอนนา
“ฉันได้ยินมาว่าขายชุดได้มากเลย” แอนน์เอ่ยถามแอนนาด้วยรอยยิ้ม
“ได้เยอะอยู่” แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง และหยิบแก้วลาเต้มาดื่ม
“ขอให้ขายดิบขายดีนะจ๊ะ”
