“ ขนมหิวข้าวไหม ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ” ซันเอ่ยถามคนตัวเล็กขึ้น ขนมทำเพียงส่ายหน้าเบาๆ
“ ทำไมส่ายหน้าละ ขนมต้องกินข้าวเยอะๆรู้ไหม “ มือหนาบีบไปที่แก้มนุ่มๆของขนมอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
“ ซันต้องกินกับขนม ไม่งั้นขนมไม่กิน ” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพลางส่งยิ้มหวานๆไปให้อีกคน
พรึบ !!
ฟอดดด !!
สองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มสูง พลางก้มลงไปหอมบนเรือนผมสวยของขนมเบาๆ
“ ได้ครับ งั้นกินข้าวกันขนมจะได้กินยา ไม่ดื้อแล้วน่ารักขึ้นอีก 300% เลยรู้ไหม ” มือหนาจับไปที่แก้มนวลอย่างนึกเอ็นดู
ทั้งสองนั่งกินข้าวพูดคุยกันสนุกสนาน ซันคอยดูแลคนตัวเล็กเป็นอย่างดี กระบอกตาคมที่ชอบส่งสายตาดุๆไปให้ขนมตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นความรักและความห่วงใยอย่างปิดไม่มิด
“ กินข้าวกินยาแล้วก็นอนพักผ่อนนะครับคนเก่งของซันจะได้หายป่วย “
“ ขนมยังไม่ง่วงเลย ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที เธอเพิ่งตื่นจะให้นอนอีกแล้ว กระบอกตาสวยจ้องมองคนตัวสูงนิ่
