พรึบ !
สองขาแกร่งของซันยืนขึ้นเต็มความสูง ตั้งท่าจะเดินขึ้นบันไดไป
“ ซันจะไปไหน ” ภูผาเอ่ยถามออกไป
“ ผมจะไปบอกแม่ว่าให้ขนมเปิดมือถือครับ ไม่ให้นอนด้วยก็ต้องให้เปิดมือถือ ” ซันเอ่ยบอกออกไปแล้วเดินขึ้นบันไดไปทันที พ่อๆได้แต่มองตามแผ่นหลังหนาของซันตาละห้อย
ซันมายืนลังเลอยู่หน้าห้องนอนที่ด้านในมีคนรักของตัวเองอยู่ในนั้นเป็นนานสองนาน
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
มือหนาเคาะประตูห้องหลายครั้งกว่าคนด้านในจะเปิด
แกร๊ก…..
เพียงฟ้าที่เป็นคนเปิดประตูห้องเห็นร่างหนาของซันยืนนิ่งอยู่
“ พ่อใช้ให้ขึ้นมา ? ” เพียงฟ้าเอ่ยถามซันออกไป
“ ป่าวครับ ซันขึ้นมาเองซันจะบอกแม่ว่าไม่ให้นอนกับขนมก็ได้แต่ให้ขนมเปิดมือถือหน่อยนะครับ ซันอยากคุยกับขนม ซันคิดถึง ซันคงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้เห็นหน้าขนม ” ซันเอ่ยบอกนิ่งๆออกไปแต่กระบอกตาคมกลับฉายแววความคิดถึงและโหยหาออกมาอย่างปิดไม่มิด
จนเพียงฟ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเห็นแวว
