ผ่านมาสองเดือนซินหยานนางก็อายุได้สิบสามหนาวแล้ว ผักของตระกูลจางก็นำออกสู่ตลาดจนเหลาอาหารในเมืองโจวหนานมีไม่พอต่อความต้องการของลูกค้า
หลงจู๊เฟย ต้องเพิ่มราคาผักจากชั่งละ สองตำลึงเงิน เป็นห้าตำลึงเงิน เพื่อขอให้จางเทียนส่งผักให้ตนมากกว่าเดิม แต่ผักที่ได้ก็ได้มากกว่าเดิมไม่มากนัก เพราะซินหยานนางไม่ได้ใช้น้ำวิเศษเร่งการเติบโต จะมีเพียงใช้แซ่เมล็ดผักก่อนปลูกเท่านั้น
ลูกค้าที่มาทานอาหารในเหลาอาหารอยู่ประจำสุขภาพก็เริ่มแข็งแรงขึ้นอย่างช้าๆ จนมีคนพบความผิดปกตินี้ จึงได้ไปติดต่อขอซื้อผักจากหลงจู๊เฟย
ความฉลาดของเขาย่อมไม่พูดออกไปว่าผักที่นำมาทำอาหารตนได้มาจากที่ไหน หากพูดออกไปแล้วย่อมต้องเสียผักที่ควรจะได้มาทำอาหารขายแบ่งไปให้ผู้อื่นอีก
คนตระกูลจางจึงไม่จำเป็นต้องไปส่งผักที่เหลาอาหารแล้ว หลงจู๊เฟยจะส่งคนมารับผักแทน นับว่าเรื่องนี้ก็เป็นผลดีกับตระกูลจางที่ไม่ต้องมีคนมาวุ่นวายที่เรือนของตนมากนัก
