ตอนที่ 10-1
946 คำ
ตอนที่ 10
หลังจากได้รับข้อความจากทีมงานของสถานีโทรทัศน์ยักษ์ใหญ่ แจ้งข่าวดีให้ทราบว่าเธอได้ผ่านการคัดเลือกให้เข้าไปเทส หน้ากล้องของโครงการตามหาผู้ประกาศข่าวหน้าใหม่ของสถานีโทรทัศน์ชื่อดัง หญิงสาวแทบกรีสร้องด้วยความดีใจ
ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะโทรหาชายหนุ่มคนรัก คาดหวังจะได้รับคำยินดีจากเขา หลังจากที่ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดที่จะรอขอคำปรึกษา แต่เขาก็ไม่เคยมีเวลาหรือคิดที่จะฟัง
แม้จะลังเล สับสน แต่ท้ายที่สุดเธอก็ตัดใจไม่โทรหาเขา พลางคิดได้ว่า เขาไม่จำเป็นต้องรับรู้เรื่องอะไรของเธออีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเธอจะทำอะไร ที่ไหน อย่างไร ในเมื่อเขาก็ไม่เคยคิดที่จะถามไถ่ ไม่เคยอยากรู้ความเป็นไปของเธอเช่นกัน
สองเท้ากำลังก้าวเดินไปเรื่อยๆอยู่บนริมทางเท้าบริเวณหน้าหมู่บ้าน ตั้งใจจะไปถ่ายเอกสาร เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสัมภาษณ์งาน ทว่าแสงแดดในเวลาใกล้เที่ยง แผดเผาจนทำให้รู้สึกอบอ้าว เหงื่อกาฬไหลซึมเต็มกรอบหน้า ง่วงหาวหนาวนอน กระหายน้ำอย่างบอกไม่ถูก
ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ พร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในเวลาสายใกล้เที่ยง แสงแดดจ้ากระทบนัยน์ตา พลอยทำให้สายตาของเธอพร่าเลือนจนแทบปรับโฟกัสไม่ได้
ทว่า กลับรู้สึกวิงเวียน จนแทบทรงตัวไม่อยู่เดินซวนเซเจียนล้ม
“ตายแล้วคนเป็นลม!!” สติสุดท้ายกับประโยคที่เหมือนอยู่ไกลเสียเหลือเกิน
ใครเป็นลมอย่างนั้นหรือ...
เสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้างดังแทรกซึมเข้ามาในมโนแห่งความคิดพลอยทำให้หญิงสาวค่อยๆปรือตาขึ้นมองด้วยมึนงง แปลกใจเล็กน้อย เมื่อพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในรถคันหรูของใครสักคน ที่จอดติดเครื่องอยู่ริมถนน มีคนอีกสองคนนั่งอยู่เบาะหน้าในชุดสูทสีดำดูดี
หล่อนกะพริบตาปริบๆ พยายามครุ่นคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ในก่อนหน้านี้
“คุณเป็นลมน่ะ" เสียงของชายคนหนึ่งเอ่ยดังใกล้ ขณะที่เธอพยายามเพ่งมองผ่านสายตาพร่าเลือนไปยังต้นเสียงนั่น
กลิ่นหอมฉุน ทว่า ให้ความรู้สึกดี ลอยวนอยู่ใต้จมูกเธออยู่ตลอดเวลา ยิ่งทำให้เธอมีเรี่ยวแรงมากยิ่งขึ้น พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง กวาดตามองด้วยความงุนงง ก่อนจะหันมองไปยังหนุ่มดูภูมิฐานหน้าตาดี ในมือเขามียาดมถืออยู่ นั่งอยู่เบาะติดกันด้วยความตกใจในวินาทีแรก ก่อนจะรวบรวมสติแล้วเอ่ยขอบคุณเขาในวินาทีต่อมา
“ขอบคุณนะคะ"
“ครับ...คุณจะโทรเรียกใครมารับไหม หรือจะให้ผมพาไปโรงพยาบาล ดีกว่าไหมครับ" หล่อนนิ่งไปชั่วอึดใจ
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอโทรหาแฟนก่อนดีกว่าค่ะ” ปฏิเสธความหวังดีด้วยความเกรงใจ ก่อนหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋าขึ้นมากดโทรหา...
ปลายนิ้วชะงักไปเล็กน้อย หัวใจเริ่มลังเล เพราะไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาจะกดรับสายเธอหรือไม่ แต่ก็ตัดสินใจโทรไปในท้ายที่สุด
เสียงรอสาย ดังนานอยู่หลายวินาที พร้อมกับหัวใจเธอที่บอบช้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่ง
‘ฮัลโหล’
“ฮึก!พี่ปราบ!” หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่อชายคนรักด้วยความดีใจ น้ำตาเอ่อคลอ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกดรับสายในท้ายที่สุด
ทว่า น้ำเสียงที่เขาตอบมานั้นกลับห่างเหินเย็นชาจนเธอถึงกับสะอึกอึ้งไปหลายชั่วอึดใจ
‘มีอะไร’ ริมฝีปากเม้มแน่น
“วิฬาร์ไม่สบาย พี่ปราบขับรถมารับวิฬาร์ได้ไหม" สุ้มเสียงสั่นเครือ เอ่ยบอกสถานที่ที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก ทว่า
เสียงทอดถอนใจคล้ายกับลำบากใจนั้น ทำให้หญิงสาวรับรู้ได้แล้วในวินาทีนั้นว่าเธอควรคิดหรือตัดสินใจอย่างไร
หล่อนสูดลมหายใจ พยายามเรียกสติตัวเองให้กลับมาเข้มแข็งไม่อ่อนแอ ไม่รอให้เขาเอ่ยปฏิเสธ รีบตัดบทเขาทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ...ถ้าพี่ยุ่งมาก ไม่ต้องมาก็ได้ เดี๋ยววิฬาร์ให้คนอื่นมาแทน"
‘อืม...พี่ติดธุระจริงๆ วิฬาร์’
“ค่ะ" หล่อนกลืนก้อนสะอื้นที่รี่จุกขึ้นด้วยความยากเย็น ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งไป แล้วบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร...เธอไม่เป็นไร
ก่อนจะหันไปมองหน้าพลเมืองดีที่นั่งมองเธออยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากบางยกยิ้มเพียงนิด แววตาหม่นเศร้านั้นทำให้ชายคนนั้นมองเธอนิ่งด้วยความเห็นใจ
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
ปารย์ณวิชมองโทรศัพท์ในมือด้วยความรู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก ขณะยืนหลบมุมหลังจากลุกออกมาจากโต๊ะอาหารเพื่อมารับโทรศัพท์ แต่พอได้ยินเสียงสั่นๆจากปลายสายที่อ้อนวอนขอให้เขาไปรับเมื่อครู่ ความรู้สึกบางอย่างก็ถาโถมเข้ามาจนเขาจุกแน่นแทบหายใจไม่ออก
เขากำลังจะเลือก และก็อาจจะเลือกทิ้งสิ่งที่เขามีอยู่ เพื่อไปเลือกสิ่งที่คิดว่าดีกว่า
ความเหมาะสม และคู่ควรเป็นสิ่งที่ทุกคนกำลังกรอกหู และย้ำให้เขาต้องเลือก
อีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญและเป็นตัวแปรสำคัญมากที่สุด คือมารดาของเขา ที่ไม่ต้องการอิงค์วิฬาร์
ความคิดที่ว่า ความเหมาะสมกันอาจจะดีกว่าแค่ความรัก ความหลงใหลเพียงชั่วครั้งชั่วคราว เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ผ่านมา ความรู้สึกที่เขามีต่ออิงค์วิฬาร์จะใช่ความรักหรือไม่ หรือเป็นเพียงแค่ความหลงใหลเท่านั้น
ปารย์ณวิชหลับตาแน่น พลางคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน
- ผู้เขียน
