ตอนที่ 8 อยู่บ้านเดียวกัน

1614 คำ
เก้าอี้ทำงานถูกเลื่อนออกก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงพลางพ่นลมหายใจ ภายในห้องทำงานของขุนภาคที่อยู่ในตัวออฟฟิตถัดจากลานคัดแยกสัตว์ทะเลไม่มาก หัวคิ้วเข้มขมวดแน่น อารมณ์คุกรุ่นสืบเนื่องมาจากก่อนหน้านี้ เขาต้องใช้เรี่ยวแรงและอารมณ์มากกว่าปกติเพื่อต่อกรกับผู้หญิงกรุงเทพคนนั้น ขุนภาคพ่นเสียงหัวเราะอย่างสมเพชในลำคอเมื่อนึกถึงสีหน้าของคีตาตอนที่เขาพูดว่าถ้าไม่อยากเข้าคุกคดีฆ่าคนตายก็ให้ทำตามที่เขาสั่ง...ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นซีดเผือดลงราวกับรับรู้เหตุผลในสิ่งที่ตัวเองจะต้องเจอหลังจากนี้ จะให้เถียงอะไรในเมื่อความผิดที่อีกฝ่ายทำ โดนเอาคืนแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ นัยน์ตากราดเกรี้ยวคิดหาวิธีกลั่นแกล้งผู้หญิงคนนั้นในหัว หลังจากนี้เธอจะได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่เหนือคนอื่นเสมอไปเหมือนอย่างที่ผ่านมา ดูจากหน้าตา ท่าทาง และการแต่งตัวก็รู้แล้วว่าถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนู ทว่าน่าแปลกที่พ่อแม่ตายไปไม่ทิ้งสมบัติอะไรไว้ให้เลยสักอย่าง ต้องเป็นคนที่น่ารังเกียจขนาดไหนกัน เขาจำที่ใบบัวเล่าให้ฟังได้ว่าคีตาเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง วัน ๆ ผลาญแต่เงินของครอบครัว ไม่คิดจะช่วยพ่อแม่สานต่อธุรกิจ มีแต่ชาวี ลูกชายคนโตที่ดูแลและพยุงทุกอย่าง พินัยกรรมออกมาแบบนั้นก็ขุนภาคก็ไม่แปลกใจ คุณหนูที่เคยได้รับทุกอย่างแต่จู่ ๆ กลับไม่เหลืออะไร น้องสาวของเขาจึงเป็นเหยื่อให้อีกฝ่ายระบายอารมณ์อย่างนั้นสินะ ใบบัวบอกว่าที่ผ่านมาตัวเองถูกคีตากลั่นแกล้งตลอดที่อยู่บ้านหลังนั้น ขุนภาครับรู้มาสักพัก แต่เขาไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะร้ายแรงถึงขั้นทำร้ายร่างกายจนใบบัวแท้งลูก มือหนาของชายหนุ่มเผลอกำแน่น เขาบดกรามอย่างอดกลั้นก่อนจะคว้ามือถือมากดต่อสายหาลูกน้องคนสนิทที่ช่วยเหลืองานเขา และเปรียบเสมือนเลขาส่วนตัวของขุนภาค “ก็ประมาณนี้แหละ เธอค่อยเริ่มทำพรุ่งนี้นะ วันนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว” ตุ๊กเอ่ยขึ้นหลังจากที่อธิบายการทำงานให้คีตาฟังแต่วันนี้ไม่ได้ลงมือทำเพราะเป็นเวลาเลิกงานพอดี เมื่อถึงเวลาห้าโมงครึ่ง คนงานคนอื่น ๆ ต่างทยอยกันต่อแถวสแกนนิ้วลงเวลาเลิกงานและแยกย้ายกันกลับบ้าน คีตาหันมองหน้าตุ๊ก ก่อนจะเอ่ยขอบคุณ “ขอบคุณนะ” “สบายมาก เจอกันพรุ่งนี้นะ เวลาเข้างานแปดโมงครึ่ง อย่ามาสายล่ะ นายหัวจะดุเอา” ตุ๊กบอกทิ้งท้ายและเดินออกไปจากตรงนี้ เธอได้แต่ยืนมองรอบ ๆ และไม่รู้จะเอายังไงต่อจากนี้ เธอไม่มีที่อยู่ และไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องไปอยู่ที่ไหน โทรศัพท์ กระเป๋าเงินก็ไม่มีแล้ว ฉับพลัน เสียงเรียกจากด้านหลังก็ดังขึ้น “คีตาใช่ไหม?” เธอหันไปมองตามต้นเสียงทันทีก็เห็นร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม อีกฝ่ายมองเธอนิ่ง ๆ หญิงสาวพยักหน้า “ใช่” “ตามฉันมา” คีตาย่นคิ้วเล็กน้อย แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามอีกฝ่ายไป ทางเดินเข้าไปยังด้านหลังของลานคัดแยก เป็นโกดังสองหลังอยู่ติดกัน และข้าง ๆ ถัดไปเป็นห้องกระจกรอบด้านขนาดใหญ่น่าจะเป็นออฟฟิตเพราะเธอเห็นพนักงานหญิงพากันเดินหิ้วกระเป๋าออกมา คีตาเดินตามผู้ชายคนนั้นไปเรื่อย ๆ ห้องกระจกด้านในมีโต๊ะทำงานที่มีคอมพิวเตอร์หลายเครื่อง ในนี้น่าจะเป็นที่ทำงานของพวกบัญชีหลังบ้าน เธออยากทำในนี้ชะมัด แต่ขุนภาค...ผู้ชายคนนั้นจงใจส่งเธอไปทำงานหนัก คีตาได้แต่มองเข้าไปก่อนจะหยุดเดินเมื่อผู้ชายตรงหน้าของเธอหยุด “ฉันจะเก็บลายนิ้วมือของเธอ วางลงสิ” “...” คีตามองหน้าเขาที่เพยิดใบหน้าไปตรงแท่นเครื่องอะไรสักอย่าง เธอทำหน้าไม่ไว้ใจ ทว่าอีกฝ่ายก็พูดขึ้น “ต้องเก็บลายนิ้วมือเพื่อสแกนนิ้วเข้าออก และเธอก็ต้องทำเหมือนคนอื่น ๆ ที่นี่” คีตาพ่นลมหายใจ ก่อนจะวางนิ้วมือลงไปบนเครื่องอ่านลายนิ้วมือสำหรับสแกนนิ้ว “ยกออก แล้วก็วางอีกรอบ” เธอทำตามเขา ไม่นานก็เสร็จสิ้น คีตามองหน้าผู้ชายคนนี้ที่กดยิก ๆ บนหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ ก่อนเธอจะเอ่ยขึ้น “ฉันต้องพักที่ไหน” “บ้านนายหัว” “อะไรนะ!” “เดี๋ยวฉันพาไป” เขาหันสบตากับเธอหลังจากทำการเก็บลายนิ้วมือคนงานใหม่เสร็จ ก่อนจะเดินนำออกไปจากที่นี่ ตรงไปยังลานจอดรถยนต์ กระบะคันเก่า ๆ สีขาวเป็นรถของเขา ชายหนุ่มเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนฝั่งคนขับ คีตาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องไปพักที่ไหน แต่สุดท้ายเธอก็ขึ้นไปนั่งข้างอีกฝ่ายอย่างเลี่ยงอะไรไม่ได้ รถยนต์ออกจากท่าเทียบเรือไปตามเส้นทางของถนนคอนกรีตสองเลนส์ และสองข้างทางมีแต่ป่ากับป่า ภายในรถเงียบสงัดไม่มีบทสนทนา คีตาหันมองไปรอบข้างทางอย่างจดจ่อราวกับจำเส้นทางที่ตัวเองผ่าน มีบ้านคนบ้างประปราย นาน ๆ เจอทีจะมีร้านค้า และทางแยกใหญ่ตรงหน้าเป็นป้ายเขียนว่า ‘ตลาดพูจันทร์’ เธอหันมองทางแยกนั้นที่ขับผ่าน ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยขึ้น “ถ้าจะขึ้นเรือกลับฝั่งที่ฉันมา ต้องไปขึ้นที่ไหนเหรอ” เธอหันมองเสี้ยวใบหน้าของคนขับ เขาขับรถนิ่ง ๆ ใบหน้าราบเรียบหันมองเธอเล็กน้อยก่อนจะมองถนนต่อ “ในตลาด มีท่าเรืออยู่” “...” “จะข้ามกลับเหรอ?” เขาถาม คีตากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอและส่ายหน้าเบา ๆ “เปล่า ฉันแค่ถาม” “แต่ฉันแนะนำว่าอย่าไป ถ้านายหัวไม่อนุญาต” คีตาขมวดคิ้วหนักขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะหันมองกระจกข้างตัวเองโดยไม่ตอบโต้ คนพวกนี้ล้วนเป็นลูกน้องที่จงรักภักดีของผู้ชายใจร้ายคนนั้น นายหัวงั้นเหรอ เธอเบ้ปากพลางถอนหายใจ รถกระบะคันเก่าขับไปเรื่อย ๆ และไม่นานก็เลี้ยวเข้าประตูรั้วเหล็กของบ้านปูนสองชั้น บ้านของขุนภาค รถยนต์จอดนิ่งเมื่อขับเข้ามาในรั้วบ้าน บ้านปูนสองคูหาสองชั้นสีเทาอ่อน ต้นไม้ใหญ่เล็กล้อมรอบและมีพื้นที่รอบข้างถมด้วยหินคลุก คีตานั่งนิ่งไม่ไหวติง “ที่นี่คือบ้านนายหัว ลงได้แล้ว” “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่” เธอหันมองอีกคน ผู้ชายคนนี้นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนเขาจะเอ่ยขึ้น “แต่เธอเลือกไม่ได้” “ให้ฉันไปอยู่ที่อื่นไม่ได้เหรอ อยู่บ้านคนอื่น หรืออยู่กับคุณก็ได้” เธอสบตากับเขาอย่างขอความเห็นใจ เพราะยังไงผู้ชายคนนี้ก็ดูมีความเป็นคนกว่าผู้ชายที่ชื่อขุนภาค...คนคนนั้นใจร้ายและต่ำช้ากับเธอมาก แค่รู้ว่าต้องมาอยู่บ้านของอีกฝ่าย คีตาก็เหมือนจะหมดเรี่ยวแรงลงซะตรงนี้ “ไม่ได้หรอก นายหัวสั่งมาแบบนี้” “...” “ฉันชื่อยัค เป็นลูกน้องของนายหัว มีหน้าที่ทำตามที่นายหัวสั่ง เธอก็เหมือนกัน” “...” “ลงได้แล้ว” ยัค พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถ คีตาพ่นลมหายใจทิ้ง ก่อนจะลงจากรถตามอีกฝ่าย สองเท้าของเธอเหยียบลงบนพื้นก้อนหิน ก่อนสายตาจะมองเห็นร่างกำยำของคนป่าเถื่อนเดินดุ่ม ๆ ออกมาจากบ้าน ขุนภาคเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างและย่างกรายมาหยุดตรงหน้าเธอและยัค ดวงตาของเธอแข็งกร้าวขึ้นเมื่อสบกับเขา คีตากำมือแน่น “มึงกลับไปได้แล้ว” “ครับนายหัว” ยัคตอบเจ้านายตัวเอง ก่อนจะหันมองคีตาเล็กน้อยและขึ้นรถขับออกไปจากที่นี่ เหลือเพียงหญิงสาวกับร่างสูงใหญ่เจ้าของบ้าน สายตาดุดันจ้องมองเธอ ในขณะที่คีตาหันมองตามรถของยัคจนหายลับไป “ตามมา” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เธอตวัดสายตามองหน้าเขา “ฉันจะทำงานอยู่ที่นี่ แต่ฉันจะไม่อยู่บ้านของคุณ” เธอพูดออกไป ส่งผลให้ขุนภาคเลิกคิ้วขึ้นและถามกลับ “เลือกได้?” “...” “บอกให้ตามมา อย่าเรื่องมาก” ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแม้แต่เงินสักบาทเดียว แต่คีตาก็ไม่สนใจ เธอคิดว่าตัวเองมีปัญญาเอาตัวรอดได้ เธอจ้องหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะออกไปจากรั้วบ้านหลังนี้ “โอ้ย!” ทว่าข้อมือของเธอถูกฝ่ามือหนากระชากเอาไว้ ร่างบางปลิวไปกระแทกกับลำตัวของเขา นัยน์ตาเริ่มดุดันกดมองคนที่เรื่องมาก ก่อนเขาจะดึงเธอเข้าบ้านของตัวเองด้วยแรงที่มากกว่า หญิงสาวจำใจต้องเดินตามแรงกระชากนั้น ข้อมือของเธอเหมือนจะหักคามือของเขา
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม