(พี่ขุน ว่างไหมคะ)
“ว่าง บัวมีอะไรหรือเปล่า”
(บัวจะถามพี่ขุนว่าคีตาเป็นยังไงบ้าง)
ขุนภาคเดินเข้าไปในท่าเทียบเรือ เดินออกไปเรื่อย ๆ ตามสะพานปูนที่ยื่นออกไปในทะเล เขาหยุดอยู่กลางสะพาน ทอดสายตามองออกไปนอกทะเลกว้างไกล สายลมแรง ๆ และเสียงคลื่นกระทบชายฝั่ง
“คีตาทำงาน และก็พักที่บ้านของพี่”
(งั้นเหรอคะ พี่ขุนคะ...)
ใบบัวหยุดพูดไป ราวกับกำลังจะบอกบางอย่างกับเขา
(บัวจำได้ว่าพี่ขุนรู้จักพวกมาเฟียค้ามนุษย์ที่ปัตตานี)
“...”
(คุณชาวีอยากให้พี่ขุนช่วยพาคีตาไปให้พวกนั้น แล้วคุณชาวีจะมีค่าตอบแทนให้พี่ขุนค่ะ)
ขุนภาคชะงักนิ่ง แววตาที่เยือกเย็นทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากใบบัว หัวคิ้วขมวดแน่น ขุนภาคเบือนสายตาไปอีกทาง
“ต้องทำขนาดนั้นเลยหรือไง?”
(พี่ขุนก็รู้ว่าคีตาเป็นคนอันตรายแค่ไหน มันเกือบจะฆ่าบัวนะคะ)
“พี่ไม่ได้ต้องการเงินจากแฟนของบัว”
(ถ้าอย่างนั้น พี่ขุนจะไม่ช่วยเหรอคะ)
