Episode 14

1467 คำ

พริกกรี้ดจนสลบไปทันที ส่วนธามก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นมาพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อเธอ “พริก พริกอย่าเป็นอะไรนะพริก พี่จะพาพริกไปโรงพยาบาล” ทันทีที่เขาพาหญิงสาวออกมาจากห้องก็มาเจอเมฆกับหมอกพอดี ทั้งสองคนตกใจที่เห็นว่าธามอุ้มพริกออกมาและก็มีเลือดไหลออกมาเต็มขา “ไอ้ธามเกิดอะไรขึ้น พริกเป็นอะไร?” เสียงของเมฆเอ่ยถามด้วยความตกใจ “กูก็ไม่รู้ พวกมึงอย่าพึ่งถาม รีบพาพริกไปโรงพยาบาลก่อน” “เออๆ ไปรถกู” เมฆตอบออกไป และทั้งหมดก็พากันไปโรงพยาบาล ระหว่างทางธามเรียกชื่อพริกตลอดเวลา “พริก พริกตื่นสิพริก อย่าเป็นอะไรนะพริก” จนกระทั่งถึงโรงพยาบาล พริกถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ส่วนธาม เมฆ และ หมอก ก็นั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนกระทั่งเมฆทนไม่ไหวเอ่ยออกมาเพื่อทำลายความเงียบ “ไอ้ธาม มึงกับพริกมีอะไรกันใช่ไหม?” คำถามของเมฆทำให้ธามหยุดเดิน ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ “กูถามว่ามึงกับพริกมีอะไรกันใช่ไหม?” เมฆถามเสียงแข็งออกมาอีกครั้ง “เออ” “ไอ้เชี้ยธามเอ๊ย! มึงนี่แม่ง! กูนึกอยู่แล้วเชียว” เมฆด่าออกมา “นานหรือยัง?” คราวนี้เป็นเสียงของหมอกเอ่ยถามออกมา “ก็สี่ ห้า เดือนได้” “แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมพริกถึงเป็นแบบนี้?” เมฆถามอีกครั้ง “พริกมาเจอกูพาเชอรี่มาที่ห้อง และก็ทะเลาะกัน พริกเข้ามาทุบตีกู จนกูทนไม่ไหวผลักพริกล้มลง แล้วก็เป็นอย่างที่พวกมึงเห็นนี่แหละ” “กูไม่รู้จะพูดคำไหนเลยว่ะ ไอ้ธาม ทำไมมึงทำกับพริกอย่างนี้วะ พริกเป็นน้องสาวของเพื่อนเรานะโว้ย!” เมฆถามออกมา “ไอ้พีคมันก็ย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ให้พวกเรายุ่งกับน้องสาวมึง แต่นี่มึงไปหลอกฟันน้องสาวมัน นี่ถ้าไอ้พีคมันรู้ กูไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น” คราวนี้เป็นเสียงของหมอก “กูผิดเองแหละ ที่หักห้ามใจไม่ได้” “กูถามมึงจริงๆ นะ ว่ามึงจริงจังกับพริกหรือว่ามึงแค่หลอกฟันเฉยๆ” เมฆถามออกมาอีกครั้ง “กู…” ยังไม่ทันที่ธามจะได้พูดอะไรต่อ ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกมา “ใครเป็นญาติคนไข้ที่ชื่อพีรชญาครับ?” เสียงของหมอเอ่ยถาม “ผมครับ” ธามรีบบอกออกไป “หมอต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียเลือดมาก หมอไม่สามารถรักษาเด็กในท้องไว้ได้ แต่ว่าตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ” “เด็กในท้อง…นี่หมายความเธอท้องอย่างนั้นเหรอครับหมอ?” “ใช่ครับ! คนไข้ตั้งครรภ์ครับ น่าจะประมาณแปดสัปดาห์แล้ว ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ อีกประมาณสองชั่วโมงหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักฟื้นนะครับ” “ครับ ขอบคุณมากๆ นะครับหมอ” เป็นเสียงของหมอกที่เอ่ยขอบคุณหมอ เพราะตอนนี้ธามเหมือนไม่มีสติไปแล้ว ธามทรุดลงกับพื้นทันทีที่หมอเดินจากไป “นี่กูทำอะไรลงไป กูทำให้พริกแท้ง พริกท้องกับกูอย่างนั้นเหรอ พริกกำลังจะมีลูกกับกู” ธามได้แต่โวยวายออกมา “ไอ้ธามมึงใจเย็นๆ ก่อน” เมฆบอกออกมา “ไม่! ไม่น่าเลย กูทำให้พริกต้องเป็นแบบนี้ กูแม่งโคตรเลวเลย” เมฆกับหมอกได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ส่ายหัวออกมา ปล่อยให้ธามพร่ำเพ้อออกมา หลังจากที่พริกถูกย้ายมาพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องพักพิเศษ ทั้งสามคนก็คอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง ธามได้แต่นั่งกุมมือพริกไว้ตลอดเวลา พร้อมกับร้องไห้ออกมา เขาคอยแต่โทษตัวเองที่ทำให้หญิงสาวต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ไม่นานพริกก็ฟื้นขึ้นมา “พริกๆ พริกเป็นยังไงบ้าง?” ทันทีที่พริกเห็นธาม เธอก็เบือนหน้าหนีทันที ทำให้ธามหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “ไอ้ธามกูว่าเรียกหมอก่อนเถอะ อย่าพึ่งพูดอะไรเลย” หมอกที่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีจึงเอ่ยออกมา จากนั้นไม่นานหมอก็เข้ามาตรวจเช็กอาการของหญิงสาว “หมอคะ ลูกหนูล่ะคะ เค้ายังอยู่ไหม?” หญิงสาวถามหมอด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วง หมอไม่ตอบได้แต่ส่ายหัวออกมา ทันทีที่รับรู้ว่าลูกในท้องของเธอไม่อยู่แล้ว หญิงสาวก็ร้องไห้ออกมาทันที “หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ หมอคงต้องขอตัวก่อน อาการทั่วไปยังไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ” “เอ่อ ขอบคุณนะครับหมอ” ยังเป็นหมอกที่เอ่ยขอบคุณหมอ ก่อนที่หมอกับพยาบาลจะเดินออกจากห้องไป แล้วห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหญิงสาวเท่านั้น “พริก พี่…พี่ขอโทษ” ธามจับมือเธอมากุมไว้ แต่หญิงสาวก็ชักมือออกจากการกอบกุมของเขา และเธอก็เบือนหน้าหนี “พริก พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าพริกท้อง พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพริกนะ” “ออกไป!” “พริก ฟังพี่ก่อนได้ไหม?” “บอกให้ออกไป!” “ไอ้ธาม กูว่ามึงออกไปก่อนเถอะ มึงต้องให้เวลาพริกหน่อย” เสียงของหมอกเอ่ยออกา “ออกไป! แล้วไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีก พริกไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก” “พริก แต่ว่า…” “ไอ้ธาม มึงออกไปก่อนเถอะ เชื่อกู” หมอกเอ่ยออกมาอีกครั้ง “เดี๋ยวกูสองคนดูแลพริกให้เอง มึงไม่ต้องห่วง” คราวนี้เป็นเสียงของเมฆ ธามยอมเดินออกจากห้องไปแต่โดยดี ก่อนไปเขาหันกลับมามองเธอด้วยสายตาที่รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก หลังจากที่ธามออกไปแล้ว พริกก็หันมาคุยกับเมฆและหมอก “พี่เมฆ พี่หมอก อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่พีคนะคะ พริกขอร้อง” “อืม พวกพี่ไม่บอกหรอก พริกไม่ต้องกลัวนะ” เมฆกับหมอกหันมามองหน้ากันก่อนที่เมฆจะเอ่ยออกมา “พริกหิวไหม อยากกินอะไรหรือเปล่า?” หมอกเอ่ยถาม “ไม่หิวค่ะ พริกคงกินอะไรไม่ลง” “พริกต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ จะได้แข็งแรงไวๆ ไง” คราวนี้เป็นเสียงของเมฆ “ขอบคุณพี่เมฆกับพี่หมอกมากๆ นะคะ” “พี่ว่าพริกพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องคิดมาก” เมฆเอ่ยกับหญิงสาว “ค่ะ” แล้วหญิงสาวก็นอนตะแคงหันไปอีกฝั่ง ไม่นานเธอก็หลับไปทั้งน้ำตา เมฆเปิดประตูออกมาก็เจอกับธามที่นั่งรออยู่หน้าห้อง “พริกเป็นยังไงบ้าง?” ธามเอ่ยถามเสียงแหบ “หลับไปแล้ว” เมฆตอบพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆ ธาม “แล้วมึงจะเอายังไงต่อ?” “กูยังไม่รู้เลย พริกคงจะโกรธกูมาก” “เรื่องนั้นมันก็แน่อยู่แล้ว แต่ว่าพริกคงจะรักมึงมากถึงขนาดขอร้องกูกับไอ้หมอก ไม่ให้บอกเรื่องนี้กับไอ้พีค” “จริงเหรอ?” “พริกคงจะกลัวว่าถ้าไอ้พีครู้ มันคงจะเอามึงตายแน่” ธามไม่พูดอะไร เขาได้แต่เอามือมาปิดหน้าของตัวเองไว้ทั้งสองข้าง “ไอ้ธาม ถ้ามึงไม่ได้รักพริก มึงก็ปล่อยพริกไปเถอะ อย่าทำให้พริกต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย แล้วความเป็นเพื่อนระหว่างมึงกับไอ้พีคก็จะจบลง มึงก็รู้ว่ามันรักแล้วก็หวงน้องสาวมันขนาดไหน กูไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามันรู้เรื่องนี้ มันจะเป็นยังไง” “กูขอเข้าไปดูพริกได้ไหม แค่ตอนที่พริกหลับก็ได้” “อืม ก็ไปดิ!” จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในห้อง หมอกนั่งอยู่ที่โซฟา ส่วนพริกก็นอนหลับอยู่ ธามนั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง เขาจับมือของหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับมองเธออยู่ตลอดเวลา พริกนอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสองวันก็ได้กลับบ้าน นั่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่พีคกลับมาจากต่างจังหวัดพอดี ตลอดเวลาที่พริกรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็มีเมฆกับหมอกคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง เพราะเมื่อเธอตื่นขึ้นมาถ้าเห็นว่าธามอยู่ในห้องเธอก็จะไล่ธามออกไป และก็เอาแต่เฉยชา ไม่พูดไม่จา จนสุดท้ายธามต้องยอมแพ้ถอยออกไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more