หนึ่งอาทิตย์นึกว่าหนึ่งปี ธีรfนย์ไม่อาจอยู่นิ่งเฉยต่อไปได้ เขาไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของดาหวัน คิดถึงเมียใจจะขาด
ที่บอกให้รอจนกว่าดาหวันจะใจเย็น กี่เดือน กี่ปี เขารอไม่ไหวหรอกนะ ค่ำนี้เลยบุกบ้านแม่ยาย เป็นตายยังไงเขาต้องได้เมียคืน
เขาไม่ได้แอบขึ้นบ้านอย่างคราวที่แล้วๆ แต่เดินขึ้นบ้านปกติ พอเจ้าของบ้านเห็นหน้าว่าที่ลูกเขยอึ้ง นี่จะมาง้อลูกสาวเธอแล้วเหรอ
"แม่ครับผมขอล่ะ ผมคิดถึงดาหวันไม่ไหวแล้ว" ปลัดหนุ่มอ้อนแม่ยาย ไม่แค่นั้นคุกเข่าลงที่พื้นจนยายจันทร์ตกใจ
"คุณปลัดลุกๆ อย่ามาทำอย่างนี้" วันนั้นกูโมโหจริง เลือดขึ้นหน้า ทว่าวันนี้หายโมโห
"แม่จะให้ผมง้อน้องได้หรือยังครับ"
"ได้ๆ ลุกๆ"
ธีรดนย์อมยิ้มลุกขึ้นยืน เขยิบเข้าไปกอดยายจันทร์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกจึงไม่ได้ตกใจมากนัก วางมือบนแผ่นหลังลูกเขยให้กำลังใจ
"แม่!"
ทั้งคู่ผละออกจากกันทันทีหันไปมองที่มาของเสียง ปลัดหนุ่มยิ้มกว้างได้เจอหน้าเมีย ส่
