@วันต่อมา
"แม่จะไปตลาดหรือจ๊ะ ดาหวันฝากซื้อบัวลอยยายแก้วหน่อยสิ" ยื่นเงินแบงก์ร้อยให้ผู้เป็นแม่ ทว่าอีกฝ่ายทำเมิน
"มึงอยากกินมึงก็ไปซื้อเอง" ยายจันทร์ปั่นจักรยานไปเลย เมื่อคืนนั่งคิดนอนคิด อีดาหวันมันใจแข็งเกินเหตุ สมัยเธอโกรธกันไม่เห็นข้ามคืนก็คุยกันแล้ว
ดาหวันมองตามหลังอย่างงงๆ งอนอะไรเธอกัน หรืออาการของคนวัยทอง ส่ายหัวไม่คิดมาก
เดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดบ้าน ตามด้วยถูบ้านต่อ ถูบ้านเสร็จไปอาบน้ำแม่ก็ทำกับข้าวเสร็จพอดี
เชื่อไหมว่าไม่มีบทสนทนาระหว่างเราสองคนอย่างเช่นทุกวัน จนเธอรู้สึกผิดปกติ
"แม่โกรธอะไรดาหวันหรือเปล่าจ๊ะ"
"โกรธ กูโกรธที่มึงเล่นตัว" เอาแต่พองามอีดาหวัน กูเห็นแล้วท้อใจแทนคุณปลัด
".." รู้แล้วว่าท่านเป็นอะไร โกรธแทนคุณปลัดที่เธอไม่ใจอ่อน?
แต่เธอไม่ใช่คนผิด เขาต่างหากที่ผิด ผิดที่ทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจเธอ มิหนำซ้ำมันยังกระทบเรื่องงานด้วย
ตั้งแต่วันนั้น เชื่อไหมว่าเจ๊น
