@เช้าวันต่อมา
"บ้านหลังนี้มั้ยคุณ" เก๋งคันสีขาวขับรถตามจีพีเอสที่ลูกชายให้มาหยุดลงตรงหน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีลักษณะเป็นไม้ยกสูง ด้านล่างเป็นใต้ถุนมีแคร่ไม้และเปลนอนไว้สำหรับพักผ่อน
พอลูกชายบอกให้มาขอเมียพวกเขาตกใจทำอะไรไม่ถูก ทำไมมันปุบปับขนาดนี้
"แล้วเราจะเดากันทำไมล่ะคะ ฉันว่าโทรตามลูกชายคุณเลยดีกว่าค่ะ" คนเป็นแม่ตัดสินใจโทรออกหาลูกชาย สักพักธีรดนย์กดรับ
"ครับแม่"
(แม่มาถึงแล้วดนย์ ดนย์อยู่ไหนลูก)
ธีรดนย์ละสายตาออกจากบ้านหลังเล็กที่นั่งมองมาแล้วกว่าชั่วโมง มองไปยังรถของพ่อกับแม่ เขาตื่นแต่เช้าอาบน้ำอาบท่ามาจอดรอพ่อแม่ที่หน้าบ้านอีกคน
ถามว่าคิดมากไหม แน่นอนคิดมาก กังวลว่าสิ่งที่เขาติดสินใจทำมันจะมีจุดจบไม่สวย กับดาหวันเขาไม่กลัว อย่างที่บอกเขากลัวใจแม่ของเธอมากกว่า
เคยเป็นว่าที่ลูกเขยสุดที่รัก ทว่าเวลานี้คงเป็นคนที่ท่านชังน้ำหน้าที่สุด
ลงจากรถแล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างรถแม่ คนเป็นแ
