พ่อกับแม่ของนิดาทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ หลังจากกลับมาเซอร์ไพรส์ลูกสาว แต่กลับได้ยินเสียงกระเส่าในห้องนอนนิดาดังเล็ดลอดออกมา คุณแม่แทบเป็นลม ส่วนคุณพ่อได้แต่ยั้งมือยั้งตีน ซึ่งหมายถึงยั้งอารมณ์ไว้ไม่เคาะประตูบุกเข้าไปกระชากหัวติณภพออกมาสับเป็นหมื่น ๆ ชิ้นแล้วโยนให้สุนัขรับประทาน
เสียงจากในห้องไม่บอกก็พอรู้ว่าลูกสาวกับคุณอาข้างบ้านกำลังทำกิจกรรมบนเตียงกันอย่างเพลิดเพลิน แม้คุณพ่อโกรธจนหน้าสั่นแต่ก็ยังมีสติชวนคุณแม่มานั่งรับประทานอาหารเช้ารอให้ติณภพกับนิดาออกมาจากห้อง
“เชิญนั่งก่อน เราสองคนทำอาหารเช้าเผื่อติณด้วย” นวลทิพย์คุณแม่ของนิดาทำหน้าเหมือนผีสาวมอร์ติเซียในอดัมแฟมิลี่ เธอมองติณภพอย่างเยือกเย็น แทบอยากเอามีดสับหัวชายหนุ่มที่ทำตัวเหมือนแมวขโมย
“ได้ยินเสียงเอะอะในห้องนิดาแต่เช้า แต่พวกเราไม่เข้าไปขัดความสุข”
“ครับผม..เอ่อ..ผม” ติณภพรู้สึกเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าขโมยแบงค์เทาจากกระเป๋าคลัชขอ
