slough ลอกคราบ
1456 คำ
เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นที่โต๊ะอาหาร เด็กสาวตรงหน้าก็ยังคือเด็กคนหนึ่งในสายตาติณภพ เธอสวมชุดไดโนเสาร์สุดตลก ไม่มีทางที่จะได้เห็นชุดนั่นบนตัวผู้หญิงที่เขาเคยควงอย่างแน่นอน จริงสินะ เธอก็เป็นเพียงเด็กอายุสิบแปดปีเท่านั้น จะไปคาดหวังอะไรกับเด็ก
"อร่อยมั้ยคะไดโนเสาร์น้อย" ติณภพเห็นนิดาจ้วงกินอาหารโดยไม่มองหน้าเขาเลย
"....." เธอไม่ตอบ หั่นเบค่อนชิ้นสุดท้ายกินเข้าปากแล้วเฉมองไปทางอื่น
"โกรธอาเหรอ"
"ไม่ได้โกรธค่ะ"
"แล้วทำไมต้องทำหน้าตึงด้วย"
"หน้าหนูตึงอยู่แล้วเพราะหนูเพิ่งไปฉีดโบท็อกซ์ลดกรามมา"
"เรายังเด็กจะไปฉีดไอ้โบท็อกซ์อะไรนั่นทำไม แก้มกลม ๆ ก็น่ารักดีอยู่แล้ว"
"จะได้สวยเหมือนพี่เลม่อน แฟนอาติณไง"
"สเตทใหม่ค่ะ แฟนเก่า ย้ำ แฟนเก่า ทำไมต้องอยากสวยเหมือนคนอื่น เราสวยในแบบของเราก็พอ"
"หนูดีใจที่อาโสดซะที คำอธิษฐานตอนหนูอายุแปดขวบจะได้เป็นจริง"
ติณภพเม้มปาก มองเด็กสาวต่อล้อต่อเถียงกับเขาอย่างไม่ยอมลงให้
"อธิษฐานอะไร"
"โธ่ ทำเป็นจำไม่ได้ ก็อธิษฐานให้ได้เป็นเมียอาติณไงคะ"
"อาบอกแล้วไงว่าอาไม่ผสมพันธ์ุกับไดโนเสาร์ เลิกคิดเพ้อเจ้อได้ละ กินอิ่มรึยัง อาจะเอาจานไปล้างให้"
"นี่ หนูไม่ใช่ไดโนเสาร์นะคะ"
"แล้วไอ้ชุดเขียว ๆ นั่นคือชุดแย้ป่ารึไง ชุดไดโนเสาร์ไม่ใช่เหรอคะ" เขามองเธอหัวจรดเท้าแล้วหัวเราะออกมา ชุดที่ว่ามีหางด้วย มันดูตลกจริง ๆ
"ก็ชุดไดโนเสาร์อ่ะแหละ แต่ถ้าหนูได้ถอดมันออก อาต้องตาค้างเลยนะ"
"ทำไมคะ ในชุดมีอะไรซ่อนอยู่ มีเอเลี่ยนเหรอคะ"
"ไม่ตลกนะอาติณ หนูโตแล้ว สวยมากด้วย"
"เอ๊า ...ชมตัวเองก็ได้ด้วย ไม่มีใครชมเหรอคะ ถึงชมตัวเอง"
"แฟนหนูก็ชมประจำแหละ แต่อาไม่เคยชม"
ติณภพหุบยิ้มทันทีเมื่อนิดาเอ่ยถึงไอ้เด็กขนเพิ่งขึ้น จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ ก็ไอ้เด็กบอมลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงแรมไฮแอทเดอร์สตาร์ โรงแรมห้าดาวระดับประเทศที่เขาเคยออกแบบตกแต่งภายในให้
เธอมีแฟนอยู่แล้วนี่ จะมาจริงจังอะไรกับคำพูดว่าอยากให้เป็น hubby
"กินอิ่มรึยัง อาจะช่วยล้างจานให้ เดี๋ยวชุดไดโนเสาร์เปื้อนหมด" ติณภพรู้สึกหน่วง ๆ พิกล เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรเมื่ออารมณ์ของตัวเองเปลี่ยนกลางอากาศเพียงเพราะนิดาพูดว่าเธอมีแฟนแล้ว
"ขอบคุณค่ะ อาล้างน้ำเปล่าแล้วเอายัดใส่เครื่องล้างจานไว้ได้เลย ตอนเย็นหนูจะกดล้างทีเดียว"
คนที่เธอเรียกว่าอาเดินไปที่อ่างล้างจาน เขี่ยเศษอาหารออกจากจาน นำแก้วกาแฟ แก้วน้ำส้มล้างน้ำเปล่าแล้วใส่ลงไปในเครื่องล้างจานอย่างเลื่อนลอย
"อาติณทำอะไรนานจัง แค่ยัดจานสองใบกับแก้วอีกสี่ใบใส่ในเครื่องล้างจานเองนะคะ"
"อ่อ เสร็จพอดี งั้นอากลับเลยนะ"
"ทำไมรีบกลับจัง อยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนสิ วันนี้อยู่คนเดียว"
"มีการบ้านอะไรให้อาช่วยทำมั้ย"
"หนูโตแล้วนะคะ ย้ำว่าโตแล้ว เข้ามหาลัยปีหนึ่งแล้ว ไม่มีการบ้านมากท่วมหัวเหมือนตอนเรียน ม.6 สายสามัญหรอกค่ะ"
"แล้วทำไมไม่ให้แฟนพาไปเที่ยวล่ะ"
"หนูอยากอยู่กับอาติณมากกว่า"
"ทำไมล่ะ"
"ก็เวลาอยู่กับอาแล้วสบายใจ"
"แล้วอยู่กับแฟนไม่สบายใจรึไง"
"ไม่รู้สิคะ หนูชอบอยู่กับอาติณที่สุดเลย"
คำพูดจากปากนิดาทำเอาติณภพยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"แล้วไดโนเสาร์จะทำอะไรต่อคะ"
"ทำสมุดทำมือให้พี่บอมค่ะ ใกล้จะวาเลนไทน์แล้ว"
นิดาในชุดไดโนเสาร์เดินไปที่โต๊ะข้างเปียโน เธอนั่งลงใช้กรรไกรตัดกระดาษสีน้ำตาล ส่วนติณภพเดินไปนั่งที่โซฟานุ่มด้านข้าง มองเธอสวมชุดไดโนเสาร์นั่งขะมักเขม้นทำสมุดทำมือให้คนที่เธอเรียกว่าแฟน
ติณภพงีบหลับไปพักหนึ่ง ก็ตื่นขึ้นมาเพราะนิดาเรียก
"อาติณช่วยหยิบกาวให้นิดาหน่อยค่ะ อยู่โต๊ะกลางข้างหน้าอาติณ" เธอชี้มือไปที่กาวแท่งบนโต๊ะกลาง ท่ามกลางกองกระดาษสีกับกรรไกรที่วางปนกันไว้
ติณภพหยิบกาว กรรไกรอีกอันและกระดาษอีกหลายสีเดินมาให้เธอ เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นนิดากำลังประกอบกระดาษสีน้ำตาลใส่บนหน้าปก
"ทำไมเหมือนของอาเลยล่ะคะ" ไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นเธอทำสมุดทำมืออีกอันที่เหมือนกันราวกับสมุดฝาแฝดให้ไอ้เด็กบอม
"ก็หนูทำสมุดหน้าปกรูปหมีถนัดที่สุดนี่คะ คือทำแล้วมันดูโอเคที่สุด"
"ไม่ได้สิ ห้ามทำให้เหมือนของอา"
"เอ๊า...ทำไมล่ะคะอาติณ หนูให้อา อายังชอบเลย มันไม่สวยเหรอคะ"
"สวยสิ แต่ทำไมสมุดของอาต้องเหมือนของคนอื่นด้วยล่ะ"
"อาติณเป็นอะไรคะ" นิดาช้อนสายตาขึ้นมองหน้าติณภพ
"เอ่อ...อา..อาแค่ไม่อยากให้ใครมีสมุดเหมือนของอา ...ของที่นิดาทำให้อาควรมีชิ้นเดียวในโลก"
"โห..ทีแบบนี้แล้วตีโพยตีพาย ทีคนทำมีคนเดียวในโลกอายังไม่อยากจะได้เลย" นิดาเบ้ปากเล็กน้อย
'อยากได้สิ อยากได้ทั้งตัวทั้งใจ'
เป็นคำที่ติณภพอยากตอบ เขาหน้าแดงซ่านพูดเฉไปเรื่องอื่น เด็กเพิ่งโตจงใจยั่วยวนด้วยวาจาอีกครั้งแล้ว
"ต้องทำแบบอื่นให้ไอ้เด็กบอมมัน ไม่ใช่ทำเหมือนสมุดโน้ตของอาเปี๊ยบ"
"โอเค ๆ งั้นหนูทำสมุดรูปสิงโตให้พี่บอมละกัน" นิดาตัดกระดาษสีน้ำตาลเป็นหยัก เปลี่ยนเป็นทำหัวสิงโตแทน จะไม่ยอมเปลี่ยนก็คงไม่ได้เพราะอาติณทำท่าเหมือนเธอไปฆ่าใครตายหากทำสมุดโน้ตเหมือนกันให้พี่บอม
เธอมองหน้าอาติณผู้กำลังทำหน้าเหมือนบอกบุญไม่รับ ไม่นึกว่าเขาจะมาตีโพยตีพายเรื่องไร้สาระแบบนี้ เธอวาดตาสิงโตใหม่แทนที่ดวงตาของหมีสีน้ำตาล แล้วติดกระดาษรูปหยัก ๆ ลงไปแทน ไม่นานนักรูปหมีก็กลายเป็นสิงโต
"อาติณอธิษฐานอะไรเหรอตอนเป่าเค้กอ่ะ" นิดาเอ่ยถาม ทั้งที่สายตากับมือยังง่วนทำสมุดโน้ตรูปสิงโต
"คำอธิษฐานใครเค้าบอกคนอื่นกัน ต้องเก็บเป็นความลับ คำอธิษฐานจะได้เป็นจริง"
"ทีหนูยังเคยอธิษฐานให้อาฟังเลยตอนอายุแปดขวบ อธิษฐานต่อหน้าคุณพ่อคุณแม่ว่าหนูอยากเป็นเมียอาติณ"
"แก่แดดเหลือเกิน" อาติณจิ้มมือไปบนหน้าผากนิดาจนเธอแทบหน้าหงายไปข้างหลัง
"แง๊ อย่ามาแกล้งสิ จิ้มซะหน้าหงายเลยนะ"
"เด็กดื้อ...อาบอกแล้วว่าอาคงไม่จับไดโนเสาร์มาทำเมีย"
ติณภพเดินไปที่โซฟาตัวเดิม ตั้งใจหลับอีกสักงีบหนึ่งระหว่างรอให้เธอทำสมุดโน้ตรูปสิงโตให้แฟน อารมณ์ไม่อยากเห็นเธอทำสิ่งของทำมือให้กับใคร เห็นแล้วรู้สึกจี๊ด ๆ ในใจแต่ไม่รู้มันเรียกว่าความรู้สึกอะไรกันแน่
"อาจะไม่สนใจหนูจริงเหรอ"
"จริง เพราะหนึ่งหนูมีแฟนแล้ว สองอาไม่ง่าย สามอาไม่จับไดโนเสาร์มาทำเมีย" ติณภพพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา
นิดายืนขึ้นจากเก้าอี้ข้างเปียโน เธอเดินเข้าไปจ้องหน้าเขาที่กำลังหลับตาอยู่ มือเรียวปลดกระดุมชุดไดโนเสาร์ลงช้า ๆ แล้วถอดมันออกจนกองอยู่ที่พื้น
"อามองหนูใหม่สิคะ หนูไม่ใช่ไดโนเสาร์แล้วนะ"
ติณภพปรือตาขึ้นมองนิดายืนอยู่ใกล้เขาในระยะประชิด
"สวยมั้ยคะ หนูน่ะไดโนสาวแล้วค่ะ ไม่ใช่ไดโนเสาร์"
"นิดา!"
เมื่อเธอถอดชุดไดโนเสาร์ออก เธอก็เป็นไดโนสาวอย่างที่ว่า ทั้งสาว ทั้งขาว ทั้งอวบอึ๋ม
สภาพเด็กสาวตรงหน้าทำให้เขาแทบเลือดกำเดาพุ่ง ติณภพได้แต่เบิกตาค้าง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
- ผู้เขียน
