คุณอาขา อย่าทำหนู

boyfriend แฟนหนุ่ม

นิดายืนอยู่หน้ากระจก เธอถอดชุดไดโนเสาร์ออกช้า ๆ เผยให้เห็นรูปร่างเติบโตเต็มสาว เธอมองรูปร่างตนเองอย่างพึงพอใจ เด็กสาวยืนเม้มปาก รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เมื่อครู่อาติณทำรักให้เธอ ถึงแม้ไม่ใช่การทำด้วยท่อนเนื้อกลางลำตัวแต่ลิ้นของเขานับว่าช่ำชองร้ายกาจ

คนที่ทำออรัลเซ็กส์ให้เธอ ไม่ถือว่าเป็นอาอีกต่อไปแล้ว ตำแหน่งต่อไปที่นิดาจะมอบให้คือตำแหน่งสามีหรือ hubby เท่านั้น

"สวยขนาดนี้ยังไม่ทำอีก" เธอบ่นอุบ เดินไปค้นเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าแบบบิ้วท์อินสีขาว หยิบเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นออกมาสวม

เมื่อนึกถึงอาสุดหล่อข้างบ้าน เธอยังโหยหาเขาอยู่ดี ไม่ว่าจะยั่วยวนแค่ไหน ภารกิจพิชิตตำแหน่งภรรยาของคุณอายังไม่สำเร็จ

อาติณยังไม่ยอม ทำ เธอ

ยิ่งคิดยิ่งหน้าแดงซ่าน ลิ้นเขามันร้ายมากแทบขาดใจตายให้ได้เลยเชียว จังหวะหายใจเหนื่อยหอบความรู้สึกพุ่งทะยานสู่จุดสุดยอดแล้วปลดปล่อยออกมา จังหวะนั้นเธออยากให้อาติณใส่เข้ามาในตัวเธอแล้วกระแทกแรง ๆ ให้สาแก่ใจ

นิดานึกถึงพี่บอม ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่บอมเป็นไปแบบค่อยเป็นค่อยไป นิดาคบพี่บอมมาเกือบหนึ่งปีแล้ว ยังไม่เคยมีอะไรกันเพราะเธอเองก็ยังเวอร์จิ้น ดิลโด้ที่ซื้อมายังไม่เคยใช้สอดใส่เข้าไป ส่วนไข่สั่นน่ะใช้บ่อยจนชาร์จแทบไม่ทัน ไม่ใช่ว่าไม่เคยกอดจูบลูบไล้กับแฟน เธอก็ทำมาบ้างเหมือนกัน อารมณ์ทางเพศของเด็กสาวก็พลุ่งพล่านไม่น้อย คงไม่ต่างจากแฟนหนุ่มที่กำลังอยู่ในวัยกลัดมัน

เธอเข้าใจพี่บอม แล้วก็รู้สึกขอบคุณแฟนที่ไม่หักหาญน้ำใจ แต่นิดาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากได้คุณอาข้างบ้านเหลือเกิน

อาติณเคยตามใจเธอตลอดไม่ว่าจะขออะไรก็ให้ได้ทั้งนั้น แต่เรื่องที่นิดาขอให้อาติณทำเธอ อาติณไม่ตกลงแล้วยังแกล้งเธอด้วยลิ้นอีก

ประสบการณ์เขาช่ำชองและโชกโชน ติณภพผ่านผู้หญิงมามาก เรียกว่ากินดุ กินจุ มีผู้หญิงมาให้เลือกกินไม่เคยขาด ความรู้สึกเหมือนแมลงหวี่ตอมเบ้าตาเมื่อเห็นอาติณควงผู้หญิงคนนั้นทีคนโน้นทีตอนเขาเรียนจบมหาวิทยาลัย

นิดาอายุสิบสองสิบสาม เริ่มรู้จักคำว่า ชอบ หรือแอบรัก มันเกิดขึ้นกับเขาคนนั้น คนที่ไม่ยอม ทำ เธอนั่นแหละ

อาติณอยู่เหนือผู้ชายที่เข้ามารุมจีบนิดาเหมือนแมลงวันตอมอุจจาระ ซึ่งเปรียบได้กับสถานการณ์หมู่ผึ้งภมรตอมดอกไม้ เขาคือข้อยกเว้นข้อเดียวของเธอ

นิดาเดินฉับ ๆ ไปที่หน้าต่าง แง้มม่านขึ้นแอบมองอาติณเดินกลับบ้านทรงโมเดิร์นขนาดใหญ่สองชั้น อาติณอยู่คนเดียวหลังจากน้องสาวแต่งงานออกไป

"ไว้คราวหน้าหนูจะไปหาอาที่บ้านนะคะ" นิดามองตามร่างสูงไปเดินเข้าบ้านไป

ยิ่งนึกถึงเรื่องเขาใช้ลิ้นกับส่วนนั้น นิดายิ่งแฉะขึ้นมาอีก สิ่งที่ติณภพทำให้แม้ไม่ใช่สามีก็คงไม่อาจเรียกว่าไม่มีอะไรกัน

คนไม่มีอะไรกันที่ไหนจะเลียทุกซอกหลืบขนาดนั้น

"ไม่รู้แหละ หนูถือว่าอาติณเป็นของหนูแล้ว เหลือแต่ใส่เข้าไป"

นิดาเดินไปเดินมา เธอมองโทรศัพท์ เปิดเข้าไปในไลน์แชท

คุณอาสุดฮอทไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาเลย

"งื้อ ไม่เห็นส่งสติ๊กเกอร์อะไรมาเลยวันนี้"

มันจะมีบางคนที่เรานั่งรอข้อความหรือรอสติ๊กเกอร์จากเขาทั้งวัน เธอทำเป็นเฉย ๆ เพราะปกติอาติณจะส่งข้อความมามอร์นิ่ง ทำไร กินข้าวยัง มีการบ้านรึเปล่า ให้อาไปรับมั้ย จะไปไหน ไปทำอะไร ไปกับใคร ฝันดีนะ

ข้อความเหล่านี้เขาส่งมาหาเธอเป็นประจำ ไม่รู้ว่าเป็นความเคยชินหรือเป็นเพราะเขาอยากส่งมา

"ฉันไม่ใช่ประเภทผู้หญิงสิ้นหวัง อีพวกแชทหนักขวาหรอกนะ" นิดาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ไม่กดส่งข้อความไปหาคุณอาเช่นกัน

สิ่งที่เขาแสดงออกไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรกับเธอเกินเด็กข้างบ้านรึเปล่า หรือคิดเพียงช่วยดูแล อาติณเป็นผู้ใหญ่ที่เธอนับถือคนหนึ่ง เห็นเธอเติบโตมาด้วยกัน ตั้งแต่เธอเป็นเด็กผมเปียยันเข้ามหาวิทยาลัยเป็นสาวสะพรั่ง ส่วนอีกคนก็อยู่เคียงข้างมาตั้งแต่เป็นหนุ่มนิสิตยันกลายเป็นสถาปนิกสุดหล่อผู้ประสบความสำเร็จระดับประเทศ

คุณอาสุดฮอทเป็นคนเข้าถึงยาก แต่เธอมักถืออภิสิทธิ์พิเศษเข้าหาเขาตลอดในฐานะเด็กข้างบ้าน

"เฮ้อ ทำไรต่อดีเนี่ย"

นิดาคิดซ้ำไปซ้ำมาเรื่องระหว่างเธอกับคุณอา แวบหนึ่งเธอนึกถึงคำพูดติณภพขึ้นมา ที่บอกว่าหากอยากไปต่อ หากอยากเป็นเมียเขาให้เธอโสดก่อน

นั่นหมายถึงเธอไม่ได้ถูกปฏิเสธเสียทีเดียว ยังมีเยื่อใยที่บางกว่าเยื่อพรหมจารีเหลืออยู่บ้าง

นิดาคิดอยากเลิกกับพี่บอม

หน้าจอโทรศัพท์ของนิดาสว่างขึ้นพร้อมเสียงเรียกเข้า

นิดารีบคว้าโทรศัพท์มาดู นึกว่าอาติณโทรมาที่ไหนได้เป็นเบอร์พี่บอม เธอเมมเบอร์เขาว่า Bomb Bf

"สวัสดีค่ะพี่บอม"

"อยู่บ้านรึเปล่า พี่จะแวะเอาขนมที่นิดาชอบไปส่ง โดนัทบ้าอะไรต้องไปยืนต่อคิวซื้อสองชั่วโมง" บอมบ่นแต่ก็ยอมไปต่อคิวยืนซื้อโดนัทร้านที่เธอชอบ เขาสะเหล่อไปเองแหละเธอไม่ได้ใช้ และไม่ได้ขอร้องด้วย

"อยู่บ้านค่ะ พ่อกับแม่ไม่อยู่ไปสิงคโปร์ "

"อืม ดีเลย พี่แวะซื้อชาบูสองชุดกับโซจูแล้วจะแวะเข้าไปหา วันนี้ทำชาบูกินกันตอนเย็นที่บ้านนิดา นึกว่าคุณพ่อคุณแม่อยู่บ้านจะได้ทานด้วยกัน" บอมมาบ้านนิดาหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งคุณพ่อคุณแม่ก็ต้อนรับเป็นอย่างดีในฐานะแฟนของลูกสาว

"แน่ะ คิดจะมอมเหล้าหนูรึเปล่า" นิดาส่งเสียงล้อเลียนไปตามสาย

"ไม่คิด แต่นิดาพูดขึ้นมา พี่ก็เริ่มคิดแล้วแหละ" บอมหรือบดินทร์ยิ้มออกมา

"พี่บอม ถ้าเราเลิกกันล่ะ" นิดาเปิดประเด็น เธอนึกถึงคำพูดของอาติณอยู่ในหัว

"เลิกอะไร พี่ไม่เลิกหรอก พี่ทำผิดอะไรอ่ะ จะเลิกกับพี่ด้วยข้อหาอะไรไม่ทราบ" เด็กหนุ่มปีสามใจหายวาบ จู่ ๆ เธอก็มาพูดเรื่องเลิกไม่เลิกบ้าบออะไรไม่รู้

"ถ้าหนูไม่ได้รักพี่บอม หนูรักคนอื่นล่ะ" นิดาถามหยั่งเชิง

"เอากับพี่ก่อน แล้วหนูค่อยคิดใหม่ พี่มันลีลาเด็ด ถ้าหนูไม่ติดพี่ หนูติดเซ็กส์ของพี่ก็ยังดี" แฟนนิดาตอบออกมาอย่างติดตลก บอมไม่ยี่หระ เพราะไม่คิดจะเลิกกับเธออยู่แล้ว ทั้งจีบ ทั้งตามใจ ทั้งฟูมฟักไปรับไปส่งมาแรมปี ถ้าไม่รักใครจะทนทู่ซี้อยู่แบบนี้ทั้งที่ยังไม่ได้มีอะไรกัน

"ถ้าได้กัน...แล้วจะเลิกป่าวล่ะ"

"ยิ่งได้ยิ่งหลง ไม่รู้เหรอ"

"โอเค กินชาบูกันเนอะ เอาแบบน้ำดำนะ แล้วก็น้ำใสด้วย เดี๋ยวเตรียมผักไว้เพิ่ม"

"อย่ามาพูดเรื่องเลิกอีกนะ ไม่ชอบอ่ะ เพราะยังไงก็ไม่เลิก"

นิดากดวางสายแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ ความสัมพันธ์เป็นเรื่องซับซ้อน เราคบคนหนึ่งอยู่แต่เราอยากได้อีกคน มันงงมั้ย? นิดางงใจตัวเองเหมือนกัน

เธอเดินลงไปชั้นล่าง เอาผักออกมาจากตู้เย็น ล้างแล้วหั่นจัดไว้ในจาน คลุมทับด้วยพลาสติกปิดอาหารแล้วเอาใส่ไว้ในตู้เย็นขนาดใหญ่

นิดาเดินไปเก็บกวาดเศษกระดาษบนโต๊ะข้างเปียโนให้เรียบร้อย หน้าแดงซ่านขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นชั้นในตัวน้อยถูกกระชากจนขาดติดมืออาติณ สายตาลุ่มลึกตอนเขามองเธอ ร่างกายแข็งแกร่งคร่อมทับร่างเธออยู่ รสสวาทของเขามันตราตรึง ติดแน่นอยู่ทั่วทุกซอกอณู ยิ่งอาติณไม่ทำเธอ นิดายิ่งอยากได้เขาทั้งตัวทั้งใจ ทุกขั้นตอนผ่านไปหมดแล้วเหลือเพียงสอดสวมเข้ามาประสานเรือนกายกันเท่านั้นแต่เขาไม่ยอมทำ

"จำไว้นะครับว่าอาไม่ง่าย"

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นในหัวเธอ

"หนูก็ไม่ง่าย หนูง่ายกับอาคนเดียว" นิดาเดินไปเก็บกวาดทุกสิ่งทุกอย่างให้เข้าที่เรียบร้อยตามเดิม

ยิ่งเห็นโซฟาตัวนั้นยิ่งแก้มร้อน อยากให้คุณอากลับมาจบเรื่องที่ค้างคาไว้ให้เสร็จโดยเร็ว

นิดามองไปที่สมุดรูปสิงโตบนโต๊ะกลาง เธอไม่รู้ว่าจะจบความสัมพันธ์กับพี่บอมอย่างไรดี