ผู้วิเศษ
1167 คำ
ตอนที่ 3
ผู้วิเศษ
ปากหวานและดูแลดุจเจ้าหญิง เป็นคำที่ไม่เกินจริงแต่อย่างใด เพราะหลังจากไวน์แดงขวดที่สองหมดลงร่างบางระหงของ เกวลิน ก็ฟุบกับไหล่หนาของหนุ่มโฮสต์สุดหล่อ มือหยาบของ ชิน ไล้ละเลียดลูบโลมยังต้นแขนเนียนนุ่มราวน้ำนมนั้นอย่างแผ่วเบา ดวงตาคู่สีนิลเข้มฉายแววครุ่นคิด
“คุณชินครับ”
การ์ดของแอดร็อท โน้มหน้าลงกระซิบถามเบาๆ ทว่าหน้าหล่อเหลานั้นตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้อง! ฉันจะไปส่งเธอเอง เอารถมาจอดด้านข้างรอได้เลย”
“ได้ครับคุณชิน”
ร่างหนาเหยียดกายลุกขึ้น หลังหรี่ตามองเห็น อรสา เพื่อนของหญิงสาวเดินคลอเคลียไปกับหนุ่มของร้านเรียบร้อยแล้ว วงแขนแข็งแรงจึงโอบช้อนร่างที่ไม่สติขึ้นในอ้อมแขนของตน
“กลับบ้านนะครับคนดีของผม”
“อื้อ”
หน้าสวยพึมพำในลำคอ แล้วซบกับแผงอกกว้างเปลือกตาคู่สวยยังคงหลับพริ้ม ชิน ขบกรามแน่นจนเห็นเป็นสันนูนเด่น ข่มความรู้สึกมากมายไว้ในใจอย่างที่สุด ด้วยเป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับร่างนุ่มนิ่มไว้ในอ้อมแขน
...และต่อจากนี้ อย่าหวังว่าจะมีใครได้มาสัมผัสมันอีก
.
.
“พี่ลินครับ”
เสียงนุ่มทุ้มต่ำที่กระซิบข้างหู พร้อมกลิ่นมินต์อ่อนๆที่อบอวลอยู่รอบตัว ทำให้เปลือกตาคู่สวยของ เกวลิน กระพริบถี่เร็วก่อนจะค่อยปรือตาขึ้นมอง
หน้าหล่อเหลาของเด็กโฮสต์แอดร็อคอยู่ตรงหน้า มุมปากหยักนั้นยกโค้งขึ้น เมื่อสบตากับเธอ
“ชิน”
“ครับ”
หญิงสาวกระพริบตาถี่อีกครั้งและมองเขาอย่างฉงน เมื่อตระหนักได้ว่านี่เป็นห้องนอนในเพนท์เฮ้าส์หรูของเธอเอง ด้วยจำได้ว่าเมื่อก่อนเที่ยงคืนเธอยังนั่งจิบไวน์ฟังเพลงเพราะๆอยู่ที่แอดร็อคก่อนจะฟุบหมดสติไป
ความจริงเธอไม่ใช่คนคอแข็งเท่าไหร่ แค่ไวน์แก้วเดียวก็เมาแล้ว แต่นี่ล่อไปตั้งสองขวดไม่ฟุบหลับก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“พี่มาอยู่ที่ห้องได้ยังไง?”
“ผมพามาไงครับ หรือว่าจะให้ไปส่งที่บ้านพี่”
คิ้วหนาของชิน เลิกสูงขึ้น และนั่นทำให้หญิงสาวส่ายหน้าปฎิเสธด้วยหากเด็กโฮสต์ไปส่งเธอที่บ้านใหญ่จริง ได้วุ่นวายกันแน่ เพราะแม้ สุรเชษฐ์ จะไม่ได้พักอยู่บ้านหลังนั้นตอนนี้ก็ตาม
“รู้ด้วยว่าพี่มีเพนท์เฮ้าส์อยู่ที่นี่”
“ก็ในเอกสารสัญญาเมมเมอร์แอดร็อคพี่ยิ้มก็กรอกให้เรียบร้อยแล้วนิครับ หากมีอะไรฉุกเฉินผมสามารถมาส่งพี่ที่นี่ได้”
“อืม”
เธอคงลืมคิดถึงเรื่องนั้นไป ดีที่เธอมีเลขาที่ดีคอยจัดการให้ทุกอย่าง และยังใส่ใจทุกเรื่องที่เป็นความลับของเธออย่างยิ่งยวด จนเธอไว้วางใจให้ทำเรื่องนี้ได้อย่างสนิทใจ
“ดีขึ้นรึยังครับ ถ้าคออ่อนขนาดนี้คราวหน้าผมคงไม่รินให้พี่เยอะขนาดนี้ เลยอดดูโชว์รอบเด็ดเลย” ชินหัวเราะเบาๆ หยิบผ้าเย็นกลิ่นมินต์ซับตามซอกคอและแขนให้เธออย่างแผ่วเบา “แต่ก็ดีแล้วละ ไม่อยากให้พี่ไปนั่งมองคนอื่นแบบนั้น ผมหวงไม่ไหว”
อืม ...นอกจากจะปากหวาน บริการดี ยังทำตามเงื่อนใขของแอดร็อคได้เป็นอย่างดี ไม่มีการล่วงเกินเธอตอนไม่ได้สติแม้แต่น้อยตามเงื่อนใขที่แจ้งไว้
“ดีขึ้นแล้ว ขอบใจมากปกติไวน์แดงจะเมาเร็ว แต่ก็ฟื้นเร็วเหมือนกัน”
“ครับ แต่ตอนพี่เมาหน้าแดงน่ารักดีผมชอบจัง” ชินขยับเข้ามาใกล้ จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมสะอาดจากตัวเขา และแอบลอบมองแผงอกกำยำที่ไรขนอ่อนบางๆ ภายใต้กระดุมสามเม็ดบนที่หลุดออกอย่างตั้งใจนั้น
หัวใจเธอเริ่มเต้นระส่ำ
“ขอบใจที่มาส่ง ชินบริการดีมากวันนี้พี่รู้สึกดีจริง” เธอเบี่ยงสายตาหลบดวงตาคมกริบที่จ้องมองอย่างยั่วยวน แปลกใจที่ทำไมต้องรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ
ทั้งที่ตระหนักได้ว่านี่คือภาพมายาของงานบริการ
“ยินดีครับ ผมบอกแล้วไงผมจะเป็นเด็กเอ็นผู้วิเศษของพี่ลินและจะทำให้พี่สบายใจที่สุด”
ชินเอ่ยเสียงออดอ้อน ลูบเช็ดผิวเนียนละเอียดนั้นอย่างใจเย็น กลิ่นกายหอมละมุนและความอุ่นนุ่มนี้ ไม่อาจทำให้เขาละออกห่างจากเธอได้
“อืมยังไงพรุ่งนี้พี่จะให้เลขาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมพร้อมทิปให้นะจ้ะ”
เธอเหยียดกายลุกขึ้นนั่ง เมื่อความเวียนหัวก่อนหน้าเริ่มทุเลาลง และดึงมือนิ่มออกจากมือหนาที่ผ่าวร้อนนั้น ทว่าชินกลับมองเธอด้วยสายตาละห้อย
“ไม่ต้องหรอกครับก็พี่ลินจ่ายมาแล้วตั้งแต่วันสมัคร แค่นั้นก็เพียงพอแล้วครับ ไม่ต้องให้ทิปผมเพิ่มเติมหรอก แค่มีเวลาให้ผมเยอะๆผมก็พอใจแล้ว” ชินขยับมาชิดใกล้กว่าเดิม และเอื้อมมือเกี่ยวปรอยผมยาวสลวยนั้นทัดบนหลังหูของเธอ
“อะไรกัน ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกมัวแต่ดูแลพี่จะมีเวลาไปดูแลลูกค้าเจ้าอื่นเหรอ"
เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหน้าแดงก่ำดั่งลูกตำลึงสุก เมื่อมือหนานั้นสัมผัสโดนแก้มเปล่งและใบหู
ชินมองภาพนั้นด้วยแววตาลุ่มลึก ข่มทุกความรู้สึกอัดอั้นไว้ในใจอย่างที่สุด ก็เธอดูสดใสบริสุทธิ์และไร้เดียงสาอย่างที่สุดแบบนี้ไง ..เขาถึงปล่อยให้เธอเดียวดายเพียงลำพังไม่ได้
“ไม่เห็นอยากจะดูแลใครเลย ผมอยากดูแลแต่พี่ลิน”
สมแล้วที่เป็นเด็กโฮสต์ตัวท็อป!! กะจะให้เธอเคลิบเคลิ้มไปถึงไหนกัน แค่นี้เธอก็เริ่มจะไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว
“ไม่ต้องปากหวานขนาดนั้นก็ได้ ตอนนี้ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”
หน้าสวยเบี่ยงหลบ เธอไม่ได้กลัวเขาแม้เพียงนิด ..แต่ตอนนี้เริ่มจะกลัวใจตัวเองมากกว่า เด็กโฮสต์บ้าอะไร!! แค่อยู่ใกล้ๆหัวใจก็แทบทะลุออกมานอกอก
“ใจร้ายจัง ไล่ผมกลับแล้วเหรอครับ”
ชินเอ่ยเสียงอ่อย หน้าหล่อเหลาดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด จนเกวลินหัวเราะเบาๆ ด้วยเริ่มจะหมั่นใส้อยากจะมอบรางวัลตุ๊กตาทองให้เสียจริง
“ก็จะตีสามละ ชินจะได้กลับไปพักผ่อนไง”
“ทำไงดี”
เขาดึงมือนิ่มของเธอไปจับแล้วบีบเบาๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ แล้วกระซิบเสียงแหบพร่า
“ผมไม่อยากกลับเลยครับ ..อยากอยู่กับพี่ทั้งคืน”
****************
- ผู้เขียน
