ดอกไม้ในรังมาเฟีย

"ฉันว่าเราขับออกมาผิดทางแล้วแหละ!" คาเทียร์หันกลับไปมองก็เห็นว่ามีรถยนต์ขับตามมาอีกหลายคันบนถนนสายหลักที่ขับมุ่งหน้าออกสู่นอกเมืองยามดึกดื่นเช่นนี้ ทว่าเธอต้องแปลกใจมากกว่าเมื่อเห็นมีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ที่เบาะหลังด้วย "แต่ว่าพี่ต้องไปรายงานภารกิจที่ฐานก่อน พี่ต้องเอาหลักฐานไปไว้ในที่ปลอดภัยก่อน" "หมายถึงผู้หญิงสองคนนี้หรอคะ?" "ใช่!" เซนตอบเสียงเข้ม "ถ้าเรารอดจากเงื้อมมือพวกมันนะ ดูมันตั้งหน้าตั้งตาเหยียบคันเร่งจะชนเราซะให้ได้" หญิงสาวพยายามตั้งสติจากการถูกไล่ล่า โชคดีที่เซนเป็นหนึ่งในตำรวจสากลที่ช่ำชองหลายๆเรื่องในเวลาเดียวกัน เธอจึงรู้สึกวางใจขึ้นมาเล็กน้อย "พี่ไม่น่าดึงคาเทียร์ที่ให้ลงมายุ่งกับงานนี้เลย" "ฉันเต็มใจช่วย แต่ไม่ได้ช่วยแค่พี่เซนนะ ฉันเต็มใจช่วยผู้หญิงพวกนั้นที่กำลังจะถูกส่งออกไปขายโดยที่ไม่รู้ต่างหาก" "แล้วตอนนี้เห็นหรือยังว่ามันอันตรายแค่ไหน หยิบปืนในนั้นออกมาแล้วก็พกติดตัวไว้" เซนพเยิดหน้าไปยังลิ้นชักหน้ารถ "และนี่แหละคือเหตุผลที่ฉันไปเรียนยิงปืนบ่อยๆ" หญิงสาวหยิบปืนออกมาและเหน็บไว้ที่หัวเกงเกงด้านหลังของตน "อย่ายิงจนกว่าพี่จะสั่ง" เขาบอกในขณะที่เหยียบคันเร่งเพื่อเพิ่มความเร็วขึ้นอีก "คนพวกนี้ทำงานผิดกฎหมายและอยู่เหนือกฎหมาย มันไม่ปล่อยเราง่ายๆแน่" "งั้นเอาอย่างนี้ไหมคะ พี่จะต้องกลับไปรายงานภารกิจที่ฐาน พี่ปล่อยให้ฉันลงที่นี่เพื่อล่อพวกมันไว้ แล้วพี่ค่อยหาทางกลับมาช่วยฉัน" "พูดอะไรแบบนั้น พวกมันเป็นมาเฟีย มันคงจะปล่อยให้คาเทียร์รอพี่กลับมาช่วยหรอกนะ" "ฉันไปรู้ความลับของพวกมันมาหลายอย่าง ฉันจะใช้เป็นข้อต่อรอง" "พี่รู้ว่าคาเทียร์เป็นคนฉลาดและก็เตรียมพร้อมที่จะเป็นตำรวจ แต่ว่าคาเทียร์มีงานเดินแบบในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ จะทำยังไงถ้าพี่ไปช่วยออกมาไม่ทันงาน" "ยังไงก็ต้องทันค่ะ ตอนนี้หลักฐานที่เราจะเอาไปขยายผลการจับกุมสำคัญกว่างงานเดินแบบนะคะ" เซนส่ายหน้าไปมาด้วยรู้ความรู้สึกหนักใจ "ระวังตัวให้มาก พี่ใส่เครื่องติดตามตัวไว้ในกระเป๋าเสื้อนะ อย่าถอดเสื้อเด็ดขาด!" เซนตัดสินใจจอดรถให้คาเทียร์ลง หญิงสาวแกล้งทำนาฬิกาข้อมือของตนเองหล่นไว้ในรถก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถ รถยนต์หลายคันของกลุ่มมาเฟียที่ขับตามมาวิ่งเข้าหาจอดตรงบริเวณที่คาเทียร์ยืนอยู่ หญิงสาวยอมให้กลุ่มมาเฟียลากตัวขึ้นรถไปโดยไม่ขัดขืนเพราะรู้ดีว่าขัดขืนไปก็ไม่มีประโนชน์ ร่างบางถูกผลักเข้าไปในรถจนเสียหลักล้มลง ใบหน้าสวยคมชนเข้ากับต้นแขนของใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ในนั้น "เอ่อ..." คาเทียร์เบิกตากว้างเมื่อเห็นบุรุษรูปร่างสูงกำยำท่าทางน่ายำเกรง ใบหน้าของเขาหล่อคมคายราวรูปปั้นที่ถูกรังสรรค์มาอย่างละเอียด เรือนผมสีทองเข้มรับกับดวงตาสีเขียวมรกตจนเห็นได้ชัดเจนแม้จะอยู่ในความมืด เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอาฆาตแค้น รังดอกไม้มาเฟีย คาเทียร์ถูกบอดี้การ์ดของมาเฟียหนุ่มที่จับตัวเธอมาประกบทั้งสี่ทิศทางระหว่างเดินเข้าสู่คฤหาสน์หลังงาม เธอกวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยสวนดอกไม้นานาพันธุ์ซึ่งอยู่ห่างจากบริเวณหน้าบ้านพอสมควร หญิงพอจะดูออกว่าด้านหลังของคฤหาสน์หลังนี้น่าจะกว้างยาวออกไปอีกไกลโพ้น "กลิ่นแปลกๆ..." คาเทียร์พึมพำออกมาเมื่อกลิ่นมวลดอกไม้อบอวลโชยมาเตะจมูกเข้าจนรู้สึกเวียนหัวอย่างบอกไม่ถูก "เอามันเป็นล่ามโซ่ไว้ในโรงซ่อมรถ เดี๋ยวกูจะตามเข้าไป!" โคลินหันมาออกคำสั่งกับบอดี้ก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้าไปในบ้าน "ปล่อยฉันนะ!" คาเทียร์ถูกบอดี้การ์ดคนหนึ่งจับแขนทั้งสองข้างของตนล่ามโซ่ที่ห้อยลงมาจากหลังคา เท้าของหญิงสาวเกือบจะแตะไม่ถึงพื้น "ทำไมมีปืน?" มอริสค้นตัวหญิงสาวก็เห็นว่ามีปืนกระบอกหนึ่งที่เหน็บอยู่ข้างหลัง เขาจึงดึงออกมาและเก็บเอาไว้ "ฉันขโมยมา" คาเทียร์ตอบไปเช่นนั้น จากนั้นบอดี้การ์ดหนุ่มจึงล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนต์ของหญิงสาว "เดี๋ยว! อย่าเพิ่งเอาโทรศัพท์มือถือของฉันไป" "ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอขอด้วย?" มอริสเหยียดยิ้มมุมปาก "เพราะฉันรู้ความลับของเจ้านายคุณหลายอย่าง รวมทั้งฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเจ้านายคุณด้วย" "หึ! เด็กเลี้ยงแกะ หน้าอย่างเธอหรอที่จะมีทั้งความลับของนายและยังจะเรื่องสำคัญบ้าบออะไรนั่นอีก" "นี่!" ยังไม่ทันที่คาเทียร์จะได้พูดอะไรอีก ร่างสูงกำยำของโคลินก็เดินตรงเข้ามา วินาทีนี้หญิงสาวได้เห็นใบหน้าชัดเจนของมาเฟียหนุ่มจึงได้รู้ว่าเขามีใบหน้าที่หล่อเหลาเพียงใด ในขณะที่เขาเองก็จ้องมองเรือนร่างงดงามของเธอไม่วางตาเช่นเดียวกัน "ใครเป็นคนสั่งให้มาช่วยผู้หญิงพวกนั้นออกไป?" โคลินถามเสียงดุดันและยังจ้องมองคาเทียร์ด้วยแววตาดั่งพญามัจจุราชที่พร้อมจะปลิดชีพเธอเสียตอนนี้ "ไม่มี! ฉันบังเอิญไปเห็นผู้หญิงพวกนั้นกำลังจะถูกขาย ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายฉันก็เลยหาทางปล่อยพวกเขาไป" "แล้วเธอรู้ไหมว่าการกระทำโง่ๆของเธอมันทำให้ธุรกิจของฉันเสียหายเป็นสิบๆล้าน!" "แบบนี้เขาเรียกว่าธุรกิจหรอ? ทำเรื่องผิดกฏหมายแล้วยังผิดศีลธรรมอีก พวกคุณมาอยู่ในประเทศของฉันแล้วยังมาค้าขายผู้หญิงในประเทศฉันอีก ไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือไง" หญิงสาวต่อว่ามาเฟียหนุ่มออกไปอย่างไม่เกรงกลัว "บัดซบ! คิดว่าตัวเองเป็นคนดีมากนักหรือยังไง แส่ไม่เข้าเรื่อง" โคลินเดินเข้ามาใกล้ เขายกมือขึ้นมาบีบคางมนจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บ ร่างบางดิ้นพล่านจนข้อมือที่ถูกมัดไว้ด้วยโซ่ถลอกและมีเลือดซึมออกมา "คนเลวๆอย่างคุณไม่มีทางตายดีแน่!" "ใช่! ฉันมันเป็นคนเลว ไม่มีศีลธรรม แล้วเธอรู้มั้ยว่าคนที่ไม่มีศีลธรรม ทันทำอะไรเลวๆได้อีกบ้าง" โคลินจ้องมองใบหน้าสวยคมด้วยสีหน้าเหยียดหยัน เขาดันลิ้นแตะกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยั่วยวนกวนประสาท จากนั้นจึงขยับมือลงมาตามลำคอระหงจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าอกอวบอิ่ม "แกจะทำอะไร?" ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อเห็นแววตาร้ายกาจของมาเฟียหนุ่ม "ทำแบบคนไม่มีศีลธรรมไง!" โคลินพูดเท่านั้นก็กระชากเสื้อเชิ๊ตของคาเทียร์ออก กระดุมเสื้อหลุดกระเด็นไปคนละทิศทาง เผยให้เห็บราเซียตัวสวยที่ห่อหุ้มเต้านมอวบไว้ "อึก! ไอ้คนเลว! ถอยออกไปนะ"