ผู้หญิงของพยัคฆ์

บทที่ 11 ให้น้องเป็นเบ๊ตัวเอง

เวย์:"เออมึงไม่เคยกลัวใครกูรู้ งั้นกิจกรรมรับน้องคงต้องเลิกก่อนแล้วนะครับทุกคน"เวย์หันไปบอกทุกคน...

พิมพ์:"เฮียเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ มีเลือดออกด้วยเฮียเจ็บไหม"

พิมพ์สำตรวจร่างกายของพยัคฆ์ทั้งน้ำตา มันมีหลากหลายอารมณ์ในตอนนี้ เธอทั้งตกใจทั้งกลัวทั้วเป็นห่วง...

พยัคฆ์:"เฮียไม่เป็นไรเลยแค่นี้เอง พิมพ์ร้องไห้ทำไมเป็นห่วงเฮียหรอ หืม"

พยัคฆ์ใช้มือลูบที่หัวพิมพ์แล้วดึงพิมพ์เข้ามากอด พิมพ์ก็กอดตอบไม่ได้ขัดขืนเพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงพยัคฆ์อย่างบอกไม่ถูก

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ใจนึงก็นึกเคืองอีกใจนึงก็เป็นห่วงเมื่อเขาได้รับบาดเจ็บ..

พิมพ์:"ปล่อยพิมพ์ได้แล้ว แล้วผู้ชายคนนั้นจะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ คงเจ็บมากเลย"

พยัคฆ์:"นี่ยังจะเป็นห่วงมันอีกหรอ รู้ไหมว่ามันพูดอะไรเกี่ยวกับพิมพ์"

พยัคฆ์ชักสีหน้าไม่พอใจกับพิมพ์..

พิมพ์:"พิมพ์ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าเขาจะพูดอะไรเกี่ยวกับพิมพ์แต่เฮียก็น่าจะใจเย็นกว่านี้ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาเฮียจะทำยังไง"

จากนั้นก็มีนักศึกษาวิ่งเข้ามาบอกกับเวย์ ว่าอาจารย์เรียกตัวพยัคฆ์เข้าไปพบ..

"เวย์:"เชี่ยนั่นไงกูว่าแล้ว ไอ้พยัคฆ์อาจารย์เรียกมึงเข้าห้องเย็นด่วน กูบอกมึงแล้วให้ใจเย็นๆเป็นไงหละมึงจะเอาไงทีนี้"

พยัคฆ์:" ก็แค่เข้าห้องเย็นทำไมกูต้องกลัวด้วยวะ"

เวย์:"เออกูรู้มึงไม่กลัว แต่มึงก็ช่วยไว้หน้าพ่อมึงหน่อยได้ไหม "

พยัคฆ์:"เรื่องนี้คงไม่ต้องถึงพ่อกูหรอก เดี๋ยวกูจัดการเอง กูไปละ"

พยัคฆ์หันไปบอกกับเวย์..

พิมพ์:"เฮียเดี๋ยวก่อน ให้พิมพ์ไปด้วยนะ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มันเกี่ยวกับพิมพ์ไม่ใช่หรอเดี๋ยวพิมพ์รับผิดชอบ"

พิมพ์บอกกับพยัคฆ์...

พยัคฆ์:"ไม่มีใครต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นแหละมันต่างหากที่ต้องรับผิดชอบแต่ถ้าพิมพ์ ..อยากรับผิดชอบพิมพ์ก็ต้องมารับผิดชอบเฮียนะ ดูแลเฮียด้วยเฮียเจ็บแผลมากเลยดูสิ"

พยัคฆ์ ยื่นหน้าเข้าไปหาพิมพ์เพื่ออวดแผลที่ใบหน้าเขา แต่เขาทำแบบนี้จะรู้ไหมว่าทำให้พิมพ์เขินหนักมาก..แล้วพยัคฆ์ก็ยิ้มมุมปาก

เวย์:"โอ้ยกูยอมใจมึงจริงๆไอ้พยัคฆ์ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้มึงยังมีหน้ามาอ้อนอีกสัสเอ้ย ไปได้แล้ว"...

แล้วพยัคฆ์ ก็หันมายิ้มให้เวย์ก่อนจะเดินไปหาอาจารย์กับพิมพ์...

พยัคฆ์โดนอาจารย์ตักเตือนพฤติกรรมนานเป็นชั่วโมง ก็รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร..

อาจารย์:"เอาหละถึงยังไง อาจารย์ก็ไม่อยากให้นายใช้ความรุนแรงในการตัดสิน ต่อไปต้องหัดยับยั้งชั่งใจก่อนที่จะทำอะไร ต้องมีสติให้มากเข้าใจไหม อาจารย์คงต้องลงบันทึกไว้นะ"

พยัคฆ์:"ใครมันจะไปมีสติได้วะอาจารย์"

อาจารย์:"นายพยัคฆ์"

อาจารย์ทำเสียงดุใส่พยัคฆ์..

พยัคฆ์:"ครับอาจารย์ ผมกลับได้เลยใช่ไหมครับขอตัวนะครับ หวัดดีครับ" แล้วพยัคฆ์ก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องพร้อมกับพิมพ์..

พอเดินออกมาก็เจอกับรุจและเอเดน ..

เอเดน:"ไงมึงพวกกูไม่อยู่แค่แป๊บเดียวเองมึงก่อเรื่องอีกแล้วหรอวะสัส"

รุจ:"มึงจะโหดไปไหนสัส"

รุจส่ายหัวให้กับเพื่อนตัวเอง..

เอเดน:"แล้วน้องพิมพ์มากับมึงได้ไงวะ"

พิมพ์:"สวัสดีพี่เอเดนกับพี่รุจนะคะ"

พิมพ์ยิ้มให้กับพี่ทั้งสองคน..

พยัคฆ์:"เรื่องมันยาว ไปเล่าต่อที่คลับภรัณดีกว่าว่ะ"

พิมพ์:"แต่เฮียยังเจ็บอยู่นะยังจะไปดื่มเหล้าอีกหรอ ถ้างั้นพิมพ์ขอกับคอนโดแล้วกันนะคะ ลานะคะบ๊ายบาย"

พิมพ์กำลังจะเดินออกไปจากกลุ่มของพยัคฆ์กับเพื่อน แต่ก็โดนพยัคฆ์รั้งแขนไว้..

พยัคฆ์:"ใครอนุญาตให้กลับ พิมพ์ต้องรับผิดชอบเฮียไงจำไม่ได้หรอ"

พยัคฆ์ทำหน้าดุใส่พิมพ์...

พิมพ์:"อยากให้พิมพ์ดูแล แต่ตัวเองจะไปกินเหล้าเนี่ยนะ แผลคงหายดีหรอก"

พิมพ์ทำหน้างอใส่พยัคฆ์..

พยัคฆ์:"ทำไม เป็นห่วงเฮียหรอ"

พิมพ์:"ไม่ค่ะ แค่รู้สึกว่า ถ้าเฮียเป็นอะไรขึ้นมาเพราะสาเหตุมาจากพิมพ์คงไม่ยุติธรรมกับพิมพ์"

พยัคฆ์:"เป็นคนคิดเยอะตั้งแต่เมื่อไหร่เราอ่ะ"

พยัคฆ์ก็ใช้มือขยี้ผมพิมพ์ด้วยความเอ็นดู..

เอเดน:"ถามจริง มึงคิดไรกับน้องเค้าป่าววะเนี่ย พี่น้องกันไม่ใช่หรอวะ"

เอเดนกระซิบถามพยัคฆ์.

พยัคฆ์:"ใช่พี่น้อง แต่เป็นพี่น้องabdomen touching หึ"

พยัคฆ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เอเดน..

เอเดน:"เอ๋าไอ้นี่กูยิ่งโง่กับภาษาอังกฤษ มึงจะมาเอาอะไรกับกูวะ ไอ้รุจมึงแปลดิ๊"

เอเดนสะกิดรุจให้แปลให้...

รุจ:"ก็พี่น้องที่สัมผัสหน้าท้องกันไงวะ touching ไม่ได้แปลว่ากำลังสัมผัสอย่างเดียวนะ แต่ยังแปลว่าลึกซึ้งจับใจด้วย"

รุจหัวเราะให้กับเอเดน...

เอเดน:"มึงนี่ร้ายนะ ตกลงมึงชอบน้องเขาจริงๆจังๆรึเปล่าวะ หรือแค่กำลังหลงกันแน่ไอ้พยัคฆ์ ปกติกูไม่เคยเห็นมึงจะคลั่งอะไรแบบนี้นี่หว่า" เอเดนทำหน้าสงสัย

พยัคฆ์:"กูก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ะ กูยังตอบไม่ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะเราสนิทกันตั้งแต่เด็ก เลยทำให้กูมองพิมพ์ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นก็ได้ ตอนนี้ในหัวกูตีกันไปหมด"

รุจ:"เออๆมึงไม่ต้องคิดมาก ให้เวลามันพิสูจน์ค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน เดี๋ยวมึงก็รู้เอง"

รุจตบบ่าพยัคฆ์เบาๆ..จากนั้น พิมพ์ก็เดินเข้ามาหาพวกพยัคฆ์..

พิมพ์:"สรุปเฮียจะให้พิมพ์ไปด้วยให้ได้ใช่ไหมคะ " พิมพ์ทำหน้าบึ้งใส่..

พยัคฆ์:"ใช่ หนูต้องรับผิดชอบด้วยการเป็นเบ๊เฮียจนกว่าแผลเฮียจะหายดี"

พยัคฆ์ยิ้มแบบกวนๆให้กับพิมพ์

พิมพ์:"โหเฮียมาก็ไปแล้วนะ จะให้หนูเป็นเจ๊เฮียจนกว่าแผลจะหายเนี่ยนะ หนูคงได้ตายพอดี"

พิมพ์หน้างอแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

พยัคฆ์:"เอ๊า หนูพูดเองน๊าา จะรับผิดชอบเฮีย"

พิมพ์:"ตกลงก็ได้ค่ะ งั้นแผลเฮียหายหนูเลิกเป็นเบ๊เฮีย ดิวนะคะ"

พยัคฆ์:"ดิวครับ" แล้วพยัคฆ์ก็ยิ้มกว้างแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จนพิมพ์ตกตะลึงในรอยยิ้มของเขา...

รุจ:"งั้นเราไปกันเลยนะ หิวเหล้าแล้วเนี่ย"

พยัคฆ์:"มึงก็พูดไปเรื่อยนะสัส กินแ***ทุกวันยังจะมาหิวอีก กินอย่างอื่นที่ไม่ใช่เหล้าก็ได้นะกูว่าหน้าตาอย่างมึงก็ใช้ได้อยู่นะ"

พยัคฆ์มองรุจด้วยสายตาชวนให้คิดอะไรบางอย่าง...

รุจ:"มึงหยุดมองกูแบบนั้นเลย มึงจะให้กูแดกห่าอะไรที่ไม่ใช่เหล้าวะ หน้าอย่างกูเหมาะที่สุดแล้วที่คู่นอนของกูควรเป็นเหล้าฮ่าๆๆๆ"..

พยัคฆ์:"สัสเอ้ย มึงไม่คิดที่จะมองผู้หญิงเลยหรือไงวะ" พยัคฆ์ทำหน้างงๆกับเพื่อน..

รุจ:"กูเบื่อแล้วว่ะกับการล่าแต้ม กูอยากมีใครสักคนที่กูจริงจัง ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสนั้นหรือเปล่า"

รุจทำหน้าจริงจังแววตาดูเศร้าๆ

เอเดน:"เออๆหยุดเศร้าได้แล้ว เดี๋ยวกูดามใจมึงเองโอเคไหมครับเพื่อน"

แล้วเอเดินก็ล็อคคอรุจเข้ามาหอม...

รุจ:"เอเดนกูจริงจัง มึงอย่าเล่นแบบนี้ดิ๊ถ้ากูคิดขึ้นมาจริงๆมึงจะทำยังไง"

รุจมองหน้าเอเดนแบบรอคำตอบ..

เอเดน:"กูได้นะ ไม่ติด"

เอเดนจ้องหน้ารุจแบบจริงจัง..

รุจ:"มึงจะเอาจริงดิ"

เอเดน:"ของแบบนี้มันก็ต้องลองเทสดูแล้วว่ะ"

พิมพ์:"เฮียสรุปเพื่อนเฮียเอาจริงดิ"

พี่ถามด้วยความสงสัย

พยัคฆ์:"ไม่รู้ดิ"

แล้วเขาก็ยักไหล่ให้กับพิมพ์

พยัคฆ์:"แต่สำหรับเฮียกับพิมพ์ เฮียเอาจริงนะเฮียไม่ได้เอาเล่นๆ"

พูดแล้วก็มองหน้าพิมพ์ด้วยสายตายั่วยวนชวนคิด .

พิมพ์:"เพ้อเจ้อพูดไปเรื่อยนะเฮีย สรุปจะไปได้ยังเพื่อนเขาไปกันหมดแล้ว."

พยัคฆ์:"ได้สิครับ"

พยัคฆ์ยิ้มให้กับพิมพ์นำหน้าไปที่ลานจอดรถ แล้วเปิดประตูรถให้พิมพ์เข้าไปนั่ง แล้วก้มยื้อตัวโน้มลงมาจับสายเข็มขัดนิรภัยมาใส่ให้พิมพ์ ทำให้ตอนนี้หน้าพยัคฆ์อยู่ไกล้กับพิมพ์มาก

(แค่คาดเข็มขัดแค่นี้จำเป็นต้องหล่อขนาดนี้ด้วยหรอ จมูกก็โด่งคิ้วก็เข้มตาก็สวยดูมีเสน่ห์ดูดีไปหมดแต่เสียอย่างเดียว เจ้าชู้)

พิมพ์นั่งคิดในใจอยู่อย่างนั้น จนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้พยัคฆ์กำลังจะจูบปากเธอแล้ว...