ผู้หญิงของพยัคฆ์

บทที่ 12 เริ่มแล้วหยุดไม่ได้นะ

พิมพ์ตกตะลึงคิดในใจอยู่อย่างนั้น จนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้พยัคฆ์กำลังจะจูบปากเธอแล้ว...

พยัคฆ์ก้มลงมาจูบริมฝีปากเรียวบางของพิมพ์แบบอ่อนละมุนจนพิมพ์เผลอไปกับการจูบของพยัคฆ์ แต่ก็ได้สติรีบดันพยัคฆ์ออก

พิมพ์:"เฮียทำอะไรคะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจะดูไม่ดีนะคะ"

พิมพ์จ้องหน้าพยัคฆ์..

พยัคฆ์:"คนอื่นที่ว่าคือไอ้เจ้าขุนหรือเปล่า?."

พิมพ์:"ใช่ค่ะเดี๋ยวเฮียขุนมาเห็น พิมพ์ไม่อยากทะเลาะกับเขา"

พิมพ์เริ่มงอแงใส่พยัคฆ์ ทำให้เขาโมโหพิมพ์

พยัคฆ์:"พิมพ์ทำไมหนูแคร์มันจังวะ ทั้งๆที่พิมพ์ควรจะเลิกกับมัน"

พยัคฆ์โมโหจึงใช้หมัดชกเข้ากับขอบประตูรถ..

พิมพ์:"แล้วทำไมพิมพ์ต้องเลิกกับเขาด้วย"

พยัคฆ์:"เพราะพิมพ์เป็นของเฮียไง ลืมไปแล้วหรอว่าเราเอากันทั้งคืน"

พยัคฆ์โมโหพิมพ์มากจ้องหน้าด้วยสายตาดุดัน กัดกรามกรอดๆ..

พิมพ์:"แค่คืนเดียวเฮียจะมานับว่าเฮียเป็นเจ้าของพิมพ์ไม่ได้หรอกนะ ถ้างั้นเฮียก็ต้องไปตามเป็นเจ้าของคู่นอนของเฮียแล้วล่ะ"

พิมพ์พูดประชดพยัคฆ์ออกไปด้วยความน้อยใจเมื่อนึกถึงคู่นอนของพยัคฆ์หลายคน

พยัคฆ์:"พูดไปเรื่อยแล้วพิมพ์ เฮียไม่เคยให้ความสำคัญกับผู้หญิงพวกนั้นด้วยซ้ำ ทำไมพิมพ์ดื้อจังวะ"

พยัคฆ์มองพิมพ์ด้วยสายตาที่อ่อนลง..

แล้วพยัคฆ์ก็ปิดประตูของพิมพ์แล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งตัวเอง เข้ามานั่งในรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว...

พิมพ์:"เฮียขับช้ากว่านี้ไม่ได้หรอพิมพ์กลัวพิมพ์กลัวจริงๆนะเฮีย"

แล้วพิมพ์ก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แล้วก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ พยัคฆ์พอเห็นแบบนั้นก็รีบเปิดไฟเลี้ยวแล้วหลบเข้าข้างทางทันที..

พยัคฆ์นั่งสงบสติอารมณ์อยู่สักพัก แล้วหันมามองหน้าพิมพ์ที่ตอนนี้ยังสั่นกลัวแล้วร้องไห้ พยัคฆ์เห็นแล้วรู้สึกผิด..

พยัคฆ์:"พิมพ์เฮียขอโทษ เฮียอารมณ์ร้อนไปหน่อย พิมพ์อย่าโกรธเฮียเลยนะครับ"

พยัคฆ์อ้อนพิมพ์ พอพิมพ์ได้ยินแบบนั้นก็ใจอ่อน แล้วพยัคฆ์ก็โน้มตัวลงไปจูบพิมพ์อีกครั้ง ครั้งนี้พิมพ์ไม่ต่อต้านพยัคฆ์เธอจูบตอบเขา เป็นการจูบที่อ่อนละมุนละนุ่มนวลมากเท่าที่เธอเคยเจอมาก่อน คงเป็นการจูบปลอบประโลมพิมพ์ที่ทำให้เธอร้องไห้..

แล้วพยัคฆ์ก็ผละจูบออก..

พยัคฆ์:"หนูหายกลัวรึยัง เฮียจูบขอโทษแล้วนะหายโกรธเฮียนะ"

พยัคฆ์ยิ้มให้กับพิมพ์..

พิมพ์อายจนหน้าแดงไปหมดรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นแทน

พิมพ์:"พิมพ์ไปเป็นไรแล้ว ไปเถอะคะเดี๋ยวพวกเฮียรอนาน"

พยัคฆ์:"ได้ครับ"

พยัคฆ์ยิ้มย่องอย่างพอใจ...แล้วขับรถต่อมาจนถึงที่คลับของภรัณ แล้วเดินลงมาเปิดประตูให้พิมพ์...ทั้งสองก็เดินเข้ามาในคลับ

เอเดน:"โอ้โหมึงทำเห*้ยอะไรอยู่วะ พวกกูมาถึงจนจะเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย"

รุจ:"มึงไปทำอะไรมาวะ อ๊ะๆๆ อย่าบอกนะว่า..."

รุจมองพยัคฆ์ด้วยสายตาจับผิด..

พยัคฆ์:"อะไร มึงหยุดคิดเดี๋ยวนี้เลยนะ"

พยัคฆ์ยิ้มให้เพื่อน..

เอเดน:"มึงบอกพวกกูหยุดคิด แล้วมึงยิ้มทำห่าอะไรวะ มีพิรุธนะมึง"

เอเดนก็จ้องจับผิดพยัคฆ์...

พยัคฆ์จึงเตะป้าบเข้าให้เพื่อนทั้งสองคน..

พิมพ์:"เฮียเลิกแซวได้แล้ว "

พิมพ์ยิ้มให้กับเอเดนแล้วก็รุจ..

พยัคฆ์:"พิมพ์หนูจะไปยิ้มให้มันทำไม ให้หนูยิ้มได้แค่เฮียคนเดียวคนอื่นห้ามยิ้มให้"

พยัคฆ์ทำหน้าตึงใส่พิมพ์..

เอเดน:"หน้ามึงไปฉีดโบท็อกซ์มารึไงวะไอ้พยัคฆ์ ตึงอยู่ได้"

พยัคฆ์:" มึงนี่แ***ยืนล่อตีนกูจังวะ"

เอเดน:"อย่านะๆ รุจมึงช่วยกูด้วยดิ ดูดิมันจะเตะกูอีกแล้วกูเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย"

เอเดนกอดข้างหลังรุจ แล้วทำหน้าอ้อนใส่

พยัคฆ์:"โหมึงอ้อนเก่งว่ะ แล้วนี่ไอ้รุจมึงไม่ใจอ่อนกับลูกอ้อนมันหรอวะ"

พยัคฆ์ยิ้มให้เพื่อน..

รุจ:"อ้อนมาก อ้อนกับตีนกูเนี่ยมึงปล่อยกูดิ๊ไอ้เอเดน ลุคมาเฟียกูเสียหมดแล้วเนี่ย ไม่ต้องปงต้องเป็นมันแล้วมั้งมาเฟียเนี่ย"

เอเดน:"มึงก็ยังเป็นได้นะมาเฟีย มึงเป็นมาเฟียกูก็เป็นผัวมาเฟียไง"

เอเดนยิ้มทะเล้นแบบกวนๆให้รุจ..

รุจ:"ไอ้เอเดนแล้วทำไมมึงต้องเป็นผัว"

เอเดน:" ถ้ามึงอยากรู้มึงก็ต้องลองเทสกูดูแล้วหละ"

รุจ:"พูดไปเรื่อยแล้วมึงอ่ะ "

รุจยิ้มให้กับเอเดน..

พยัคฆ์:"นี่พวกมึงจะกินกันเองหรอ ไม่สนใจสาวๆโต๊ะข้างๆเลยว่างั้น"

พยัคฆ์ยิ้มให้กับเพื่อนแล้วก็ส่ายหัวให้..

เอเดน:"เออพูดเรื่องมาเฟีย พรุ่งนี้พวกมึงอย่าลืมไปที่คาสิโนด้วย มีนัดรับสินค้าล็อตใหญ่ไปช่วยพวกกูดูด้วยไอ้พยัคฆ์"

พยัคฆ์:"เออๆรู้แล้วน่าทำเป็นบ่น เมื่อก่อนก็มีแต่กูเช็คเองไม่ใช่ไง?.."

แล้วทั้ง 3 คนก็หัวเราะลั่น..

เอเดน:"อ้าวๆชนแก้วกันหน่อยครับ แด่การตรวจสินค้าล็อตพรุ่งนี้ให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี อ้าวชน"..

แล้วทุกคนก็ชนแก้ว รวมถึงพิมพ์ด้วย ทุกคนนั่งดื่มกันจนหมดหลายแก้ว...

พยัคฆ์:"หนูเป็นเด็กอย่าดื่มเยอะนะ เกิดอะไรขึ้นเฮียไม่รับผิดชอบด้วยนะ"

พยัคฆ์มองหน้าพิมพ์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์..

พิมพ์:"ไม่เยอะหรอกค่ะพิมพ์ดูแลตัวเองได้ อีกอย่างพิมพ์ก็ไม่ใช่เด็กพิมพ์โตแล้ว."

พิมพ์เริ่มพูดเสียงยานเพราะเริ่มเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้ว...

พยัคฆ์:"โตแล้วหรอทำไมเราดื้อจังนะ รู้ไหมเด็กดื้อต้องโดนอะไร"

พยัคฆ์ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูพิมพ์..

พิมพ์:"แล้วเด็กดื้อต้องโดนอะไรบ้างคะ"

พิมพ์ทำตาหวานเยิ้มจนพยัคฆ์เห็นแล้วแทบจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่...

จากนั้นภรัณก็เดินเข้ามาหาพยัคฆ์..

ภรัณ:"สวัสดีเฮียลมอะไรหอบมาถึงนี่ แล้วนี่ปากมึงไปโดนอะไรมาวะ ใครกล้ามีเรื่องกับมึงไอ้เฮีย"

ภรัณก้มลงมามองปากพี่ชาย..

พยัคฆ์:"ถ้ามึงจะเรียกกูแบบนี้มึงอย่าเรียกเฮียเถอะ กูขี้เกียจเล่า"

พยัคฆ์ทำหน้างอใส่น้องชาย..

ภรัณ:"โอ๋ๆมึงกลายเป็นคนขี้งอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย กูถามเพราะว่ากูเป็นห่วง"

ภรัณกอดคอพี่ชายแล้วดึงเข้ามาหอม.

พยัคฆ์:"แล้วช่วงนี้มึงหายไปไหน ไม่เห็นไปหาเฮียเลย หรือติดสาวอยู่"

พยัคฆ์หันมาถามน้องชาย...

ภรัณ:"ปล่าว!!สาวที่ไหนเฮีย ช่วงนี้มีเรียนเยอะแล้วก็ต้องเข้าไปดูแลคลับแล้วก็ดื่มกับเพื่อนแล้วก็รุ่นน้องนิดหน่อยเลยไม่ค่อยมีเวลาไปหาเฮีย"

ภรัณยิ้มให้พยัคฆ์..

พยัคฆ์:"แล้วไปนึกว่าไปติดสาว"

ภรัณ:"แล้วนี่น้องพิมพ์มากับเฮียหรอ"

พิมพ์:"ช่ายค่าา พี่ภรัณมาดื่มด้วยกันสิคะ"

พิมพ์เริ่มจะยืนไม่ไหวแล้วเพราะเธอเมามาก

ภรัณ:"โหเฮียทำไมปล่อยน้องดื่มหนักขนาดนี้วะ"

พยัคฆ์:"คนมันดื้อไงบอกแล้วไม่ฟังเดี๋ยวกูเอาน้องไปเก็บก่อนเดี๋ยวกูลงมาดื่มต่อ "

ภรัณ:"เออๆรีบไปรีบมา"

พยัคฆ์:"สั่งอย่างกับเป็นพี่กูเลยนะมึงหนะ"

ภรัณหัวเราะให้กับพยัคฆ์ หลังจากนั้นพยัคฆ์

ก็อุ้มพิมพ์ขึ้นไปบนชั้นvipส่วนตัว แล้วสั่งลูกน้องของภรัณให้เฝ้าหน้าห้อง ห้ามใครมารบกวน

พยัคฆ์วางพิมพ์ลงบนที่นอนแล้วจับนอนราบไปกับเตียง แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ เตรียมตัวจะเดินลงไปข้างล่างแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมือของพิมพ์คว้ามือของพยัคฆ์ไว้

พิมพ์:"เฮียอย่าทิ้งพิมพ์ไว้คนเดียว เฮียใจร้ายมากเลยรู้ตัวไหม ทำไมเฮียชอบทำให้หนูเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เฮียไม่รักพิมพ์แล้วหรอคะ ทำไมเฮียไม่รักพิมพ์เลย"

พิมพ์ละเมอระบายความในใจออกมา..

พยัคฆ์ :"เมาแล้วพูดไปเรื่อยนะเราหนะ"

พยัคฆ์ก้มลงหอมหน้าผากพิมพ์แล้วกำลังจะผละออก แต่โดนพิมพ์ล็อคคอไว้ พิมพ์จากใบหน้าของพยัคฆ์ไว้ แล้วพิมพ์ก็ลืมตาขึ้นมองหน้ากับพยัคฆ์

"หนูจะทำอะไร หนูรู้ใช่ไหมว่าของแบบนี้ถ้าเฮียเริ่มแล้วเฮียหยุดไม่ได้นะ"

พิมพ์:"ถ้าหนูอยากรู้ว่าเฮียจะหยุดได้ไหม งั้นหนูคงต้องลองเทสเฮียแล้วหละ"

พิมพ์มองพยัคฆ์ด้วยสายตาที่หวานยั่วยวน

พยัคฆ์:"เริ่มเลยสิ เฮียรออยู่"

พยัคฆ์รีบถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดยืนเปลือยเปล่าต่อหน้าพิมพ์ แล้วพิมพ์เองก็ต้องตกตะลึงกับเจ้ามังกรยักษ์ของพยัคฆ์ ที่ตอนนี้ที่มันแข็งพร้อมจะใช้งานแล้ว..

พยัคฆ์เห็นพิมพ์จ้องจนตาค้างจึงคลานเข่าขึ้นไปบนเตียงแล้วคร่อมขาพิมพ์ไว้...