@โรงพยาบาล
ฉันตันสินใจมาที่โรงพยาบาล จริงๆแม่ก็ห้ามไว้แล้ว แต่ฉันรั้นเอง ถ้าที่นี่คือกรุงเทพ ฉันก็คงจะไม่ไปดูดำดูดีพี่ขุนเขาหรอก แต่อยู่ที่นี่เขาไม่มีญาติที่ไหน ถึงฉันจะไม่อยากเจอหน้าเขา แต่ฉันก็ควจะไม่ใจดำถึงขนาดไม่มาดูอาการเขาเลย
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล มีหมอพาฉันมาที่ห้องพักฟื้นของพี่ขุนเขาทันที ฉันแอบแปลกใจอยู่นะ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้บอกว่ามาหาใคร แต่คุณหมอกลับทำเหมือนรู้ใจของฉันอย่างงั้นแหละ
ภายในห้อง
เมื่อหมอมาส่งฉันข้างในห้อง หมอก็รีบเดินออกไปเลย
เมื่อมองไปด้านหน้าก็เจอกับพี่ขุนเขาที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เขาอยู่ในชุดของโรงพยาบาล ใบหน้าของพี่ขุนเขามีรอยแผล และรอยช้ำเล็กน้อย แต่ถึงเอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มหวานให้ฉัน นี่หรออาการของคนโดนแทง
“เป็นห่วงฉันหรอ ^_^” พี่ขุนเขาถามเสียงหวาน พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยร้อยยิ้ม
“เปล่าค่ะ”
เมื่อฉันพูดออกไปแบบนี้เขาถึงกับรีบหุบยิ้มทันที พร
