ขนมปัง Talk
“ฉันกลับก่อนนะแก”
มิ้นกระซิบบอก ก่อนออกไปก็มองหน้าไอ้พี่เขื่อนที่กำลังซึมเหมียนหมาแล้วสลับมามองหน้าฉันเหมือนต้องการบอกเป็นนัยว่าดูแลเขาหน่อยก็ดีนะ
ฉันถอนหายใจยาวเดินเข้าไปยืนข้างๆ ใช้ความเงียบปลอบใจเขาแทน ทุกคำพูดของน้ำเมื่อกี้...หากเป็นฉันคงกระอักเลือดตายไปแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้พี่เขื่อนมันจะเหม่อเหมือนคนสติหลุดแบบนี้
“เธอรู้เรื่องสองคนนั้นมานานหรือยัง”
“ไม่นาน”
“แล้วเธอรู้ใช่ไหมว่าฉันชอบน้ำ”
“อืม”
ฉันขานตอบเสียงในลำคอยืนเงียบๆ นิ่งๆ รอฟังเขาระบายความในใจ ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าควรพูดหรือปลอบใจเขาอย่างไรให้รู้สึกดีขึ้น ซึ่งความจริงฉันไม่จำเป็นต้องอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่รู้ทำไมสมองกลับสั่งฉันว่าให้ยืนนิ่งๆ ข้างเขาแบบนี้ห้ามหายไปไหน
“ในสายตาเธอฉันมันขี้ขลาดมากใช่ไหม แม้กระทั่งคนที่ชอบมานานหลายปียังปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ”
“ก็นิดหน่อย แต่หากหนูเป็นพี่บางทีอาจจะขี้ขลาดเ
