คนที่สั่งให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนสักพัก ณ ตอนนี้หลับไปเรียบร้อยแล้ว ฉันเกรงใจไม่กล้าปลุกจึงได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อเป็นเสาให้เขาพิงทำตัวเป็นหมอนอิงให้เขาหนุนนอน เมื่อยก็เมื่อยเหนื่อยก็เหนื่อย แค่เอื้อมมือไปสะกิดนิดเดียวเขาก็ตื่นแล้วแต่ฉันกลับไม่กล้าทำ ยอมนั่งทรมานตัวเองแทน
เฮ้อออ พิษรักแรงหลงเริ่มทำงานแล้วสินะ
ฉันเหม่อมองท้องฟ้าดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนผ่านไปราวสี่สิบนาทีไอ้พี่เขื่อนก็ตื่นจากบรรทม
“ขอโทษทีนะ เวลามีเรื่องไม่สบายใจฉันก็ชอบเผลอหลับเป็นประจำ”
อันนี้ไม่เรียกเผลอค่ะเรียกตั้งใจหลับ
“ไม่เป็นไร แต่ตื่นแล้วก็ช่วยนวดให้ด้วยนะ ไหล่หนูขยับไม่ขึ้นละ” ว่าจบฉันก็หันหลังให้เขาทันที ไม่ได้พูดเล่นแม้แต่น้อยเพราะมันเจ็บจริง
ขณะที่หันหลังฉันก็ได้เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากไอ้พี่เขื่อน พอเอี้ยวตัวหันไปมองก็เห็นพี่มันกำลังหลุดขำอยู่จริงๆ
“ขำอะไรของพี่ นวดเร็วสิ”
“เออๆ นวดก็นวด หันหน้าไปสิ” สิ้นเสีย
