ฉันกับพี่พนาตัดสินใจออกมาทานข้าวที่ร้านอาหารริมน้ำแห่งหนึ่ง เดินเข้ามาภายในร้านพนักงานก็ออกมาต้อนรับอย่างสุภาพ เราเลือกที่นั่งตรงระเบียงด้านนอกซึ่งติดกับริมแม่น้ำ แต่ใครจะคิดล่ะว่าฉันกับพี่พนาจะได้เจอพี่อาทิตย์กับพี่ครีมที่นี่ เนื้อที่กรุงเทพฯกว้างเป็นพันตารางกิโลเมตรแต่กลับมาเจอทั้งสองคนเสียได้ บังเอิญชะมัดเลย
ทั้งคู่เห็นเราสองคนเดินเข้ามาก็นิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนถูกไฟช็อตก่อนจะดึงหน้ากลับมายกยิ้มให้ฉันและพี่พนา แต่นั่นก็แค่พี่ครีมเท่านั้นส่วนพี่อาทิตย์อะไรนั่นก็ยังคงคอนเซ็ปหน้านิ่งเหมือนเดิม
“ไงพนา” พี่ครีมเอ่ยทักแต่คนของฉันหาได้สนใจไม่ พี่พนาผินหน้าไปอีกทางอย่างไม่แยแส
ฉันซึ่งเป็นคนดีไม่อยากให้พี่ครีมทักเก้อก็ยกมือไหว้แล้วยิ้มๆ ให้เธอก่อนจะเดินตามหลังพี่พนาไปที่โต๊ะ แน่นอนว่าตอนนี้แฟนฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ฉันจึงหาเรื่องชวนคุยเบี่ยงเบนความสนใจ
“กำไลอันนี้พี่ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อให้พี่ผิงเ
