ข้าวต้มที่พี่ชายอุตส่าห์ซื้อมาให้ถูกยัดลงตู้เย็นอย่างรวดเร็วเพราะฉันไม่มีเวลากิน วิชานี้มีเช็คชื่อฉันจึงไม่อยากขาดเรียน รีบสวมรองเท้าผ้าใบหยิบกระเป๋าสะพายข้างสีขาวลายน้องหมีออกมาจากหอพัก ระหว่างนั้นก็เปิดแอปเรียกรถเตรียมไปมหาวิทยาลัย ซึ่งนาทีนี้ต้องพี่วินเท่านั้น
“น้ำ”
จึ้ก!
เท้าของฉันชะงัก โดยไม่ต้องเงยหน้ามองก็รู้แล้วว่าเป็นเสียงใคร ร่างฉันถูกสตัฟฟ์ไว้ครู่หนึ่งเพราะกำลังตกใจที่จู่ๆ เขาก็โผล่เข้ามาไม่ให้สุ้มเสียง
“มาทำอะไรคะ”
เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับเอ่ยถาม แต่ทันทีที่เห็นหน้าพี่พนาฉันก็ตกใจเพราะเขายังสวมใส่เสื้อผ้าชุดเมื่อวาน แถมหน้าตายังโทรมเหมือนคนไม่ได้นอนอีก นี่อย่าบอกนะว่าเขาเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนไม่ยอมกลับ
“ดีขึ้นแล้วเหรอ” ควรห่วงตัวเองก่อนที่จะมาห่วงฉันนะ
“น้ำรีบขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
พี่พนาคว้าข้อแขนฉันไว้ไม่ให้เดินต่อ ฉันสะบัดข้อมือเขาก่อนจะถอยออกมาหนึ่งก้าว
“งั้
