คิมหันต์พาเด็กชายไปนั่งที่โซฟาข้างกายอนาวิล พร้อมกับป้อนขวดนมเข้าปากให้ เด็กชายเมฆาดื่มกินเหมือนเด็กกำลังหิวโหย สายตาคู่กลมไร้เดียงสาจับจ้องมองอนาวิลอยู่นานสองนาน อนาวิลรู้สึกถูกชะตากับเด็กชายไม่ต่างกันนัก ดวงตาคู่นี้ ปากจิ้มลิ้มแบบนี้ ทำไมเหมือนว่าเขาเคยรู้จักและเห็นมาก่อน ชายหนุ่มได้แต่นั่งมอง และส่งยิ้มให้อย่างรู้สึกเอ็นดูนัก
"โตไวจังเลยหนุ่มน้อย" เขาใช้นิ้วเขี่ยเท้าเล็กเล่นไปมาเบา ๆ
"สี่เดือนแล้ว กำลังอ้อแอ้น่ารัก ถ้าคุยด้วยก็จะตอบโต้กลับเหมือนรู้ความ"
"แกดูชำนาญมากเลยว่ะคิม โชคดีของเมียแกที่ได้พ่อบ้านดีขนาดนี้ ช่วยเลี้ยงดูลูกได้ด้วย ฉันเพิ่งจะรู้ก็วันนี้ล่ะ ฮ่า ๆ ๆ"
"ก็มีตั้งสองคนนี่หว่า แม่เขาเลี้ยงคนเดียวไม่ได้หรอก มันเหนื่อยมาก แต่ก็มีความสุขมากจนอธิบายไม่ถูก แกไม่เข้าใจหรอกว่ะวิล"
"ฉันเห็นแกยิ้มแบบนี้ รู้เลยว่ามันต้องมีความสุขมากจริง ๆ ดีใจด้วยนะเพื่อน" และยังไม่ลืมจะหันกลับม
