"เอ้ายืนอึ้งเหมือนเห็นผี ไม่อัญเชิญกูเข้าบ้านหน่อยเหรอเพื่อน?"
"เชิญเข้าบ้านครับคุณอนาวิล" คิมหันต์แกล้งหยอกกลับอย่างเล่นด้วย ผายมือเชื้อเชิญแขกให้เดินเข้าบ้านไม่อยากให้เสียมารยาทเจ้าของบ้านที่ดี
อนาวิลเดินชมรอบบ้านนึกถึงวันเวลาเก่า ๆ สมัยที่พ่อกับแม่ของคิมหันต์ยังมีชีวิตอยู่ เขาจะตามติดคิมหันต์มาที่นี่บ่อยครั้งมาก บางทีก็มาอยู่นานเป็นอาทิตย์ คุณแจ่มจรัสถึงกับตามหาตัวไม่เจอจนต้องไปแจ้งความว่าลูกชายหายก็หลายหน
"ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะคิม คิดถึงป๊ากับม๊าแกว่ะ สมัยก่อนที่ตอนเป็นวัยรุ่นมาที่นี่ทีไร ป๊ากับม๊าเตรียมอาหารเครื่องดื่มให้กินแทบจะคลานกลับบ้านไม่ได้"
จะว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนก็ไม่ถูกไปซะทุกอย่าง เพราะเวลานี้มีเพิ่มเติมก็เห็นจะเป็นของเล่นเด็กที่วางอยู่เต็มบ้านนี่ล่ะ ไม่อยากเชื่อว่าคิมหันต์จะเป็นพ่อลูกอ่อนก่อนเขาเสียแล้ว อนาวิลได้แต่มองสิ่งของเหล่านั้นพร้อมกับอดขำออกมาไม่ได้
"แล้วหลาน
