"ขยันมาดูแลเมียชาวบ้านจังเลยนะไอ้คิม" เสียงทักทายคุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลังของสองหนุ่มสาว ทำเอาทั้งปลายฝนและคิมหันต์ต่างหันไปมองจ้องหน้าเจ้าของห้องตัวจริงอย่างอนาวิล ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบเขามาในวันนี้
"โผล่หัวมาได้แล้วเหรอไอ้วิล"
"ถึงฉันไม่มา ก็มีคนช่วยดูแลปลายฝนดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงวะ?" สายตาคู่คมหันไปจ้องมองหญิงสาว ที่กำลังปาดเช็ดหยาดหยดน้ำใสออกจากใบหน้า
"ฝนร้องไห้ทำไมกันน่ะ เป็นอะไรครับ"
"พี่วิลมาก็ดี ฝนมีเรื่องอยากจะคุยด้วยเยอะมาก" สายตากลมโตคู่สวยจับจ้องมองคนที่รักอย่างรู้สึกน้อยอกน้อยใจ เสียใจที่เขาไม่ยอมบอกทุกเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้
"งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ แกมาก็ดีแล้ว หมดหน้าที่ของฉันสักที พี่ไปก่อนนะครับฝน"
คิมหันต์เดินออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงสองหนุ่มสาวที่กำลังยืนจ้องมองสบประสานดวงตา ส่งผ่านความรู้สึกกันอยู่แบบนั้น อนาวิลรับรู้ด้วยตัวเองว่าดวงตาคู่สวยที
