ตอนที่5 น้อยอกน้อยใจ
1125 คำ
หลังจากออกจากโรงพยาบาลมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว ปลายฝนแทบจะไม่ได้พบเจอหน้าอนาวิลอีกเลย เขาคงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ายังมีเธออีกคนที่รอคอยให้เขาแวะเวียนเข้ามาหา เรื่องเด็กในท้องก็ยังถูกเก็บเป็นความลับอยู่เช่นเดิม เพราะปลายฝนมองว่ามันยังคงไม่ใช่เวลาที่จะบอกให้พ่อของลูกต้องรับรู้เรื่องนี้
เสียงประตูห้องพักถูกกดกริ่งเรียก ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง ทำให้ต้องสลัดความนึกคิดทิ้งไปอย่างไม่อยากคิดมากให้ปวดหัว ขาเรียวยาวที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ชุดอยู่บ้านสุดแสนธรรมดา เธอรีบเดินไปเปิดประตูห้องพักออก ก่อนจะเห็นว่าเป็นคิมหันต์ที่หอบหิ้วอาหารหลายกล่องมาฝากกัน
"พี่คิม เชิญเข้าห้องก่อนสิคะ" หญิงสาวเชื้อเชิญชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง เพราะบ่อยครั้งคิมหันต์จะมาเยี่ยมเยือนแบบนี้เสมอ เขาบอกกับเธอว่าอนาวิลไม่ว่างจึงได้ไหว้วานให้แวะมาดูและอยู่เป็นเพื่อนแทน ตอนแรกปลายฝนไม่สะดวกใจแต่พอเจอกันหลายวันเข้า คิมหันต์ช่างเป็นผู้ชายตลกและมีเรื่องคุยที่ทำให้ต้องหัวเราะได้ทุกครั้งเสมอ
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะเชียวคะ"
"อาหารทะเล เห็นเขาว่าคนท้องต้องการไอโอดีนมาก ๆ พี่เลยหาซื้อมาฝาก เจ้าดังมากนะนี่ต่อคิวนานเป็นชั่วโมงกว่าจะได้"
"ลำบากพี่คิมตลอดเลยนะคะ" ปลายฝนรู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย เธออยู่คนเดียวของเธอได้ ทำไมอนาวิลต้องให้เพื่อนแวะเวียนมาคอยดูแลเธอด้วยนะ แทนที่ตัวเองจะสละเวลามาดูบ้างก็ไม่มีเลยสักครั้ง ไม่รู้หายไปไหนนานเป็นอาทิตย์แล้ว
"พี่เอาไปใส่จานให้ ออกไปนั่งกินระเบียงห้องดีกว่านะ อากาศกำลังดี พระอาทิตย์กำลังจะตกด้วย" คิมหันต์แทบจะไม่ใช่แค่เพื่อนของแฟน เขาพาตัวเองมาทำหน้าที่ได้ดีกว่าแฟนอย่างอนาวิลเสมอ แค่ได้ทำให้ปลายฝนยิ้มก็รู้สึกดีมากไม่ต่างกัน เพราะความรู้สึกสงสารหญิงสาวที่ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยสักอย่าง ไม่รู้แม้กระทั่งอนาคตว่าอีกไม่นานจะกลายเป็นแค่โลกอีกใบของอนาวิลแล้ว เพราะเพื่อนตัวดีตกลงปลงใจแล้วว่าจะเข้าพิธีแต่งงานกับประกายดาว ตามคำขอร้องของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ดูเหมือนว่าอนาวิลเองก็พึงพอใจประกายดาวอยู่ไม่น้อย
อาหารทะเลไม่ว่าจะเป็นกุ้งย่างตัวโต ๆ ปลาหมึกย่างน่ากิน ยำรวมทะเลที่มองดูแล้วชวนนำลายเสาะ ทำเอาปลายฝนยิ้มกว้างออกมาอีกครั้งอย่างพึงพอใจ
"น่ากินมากเลยพี่คิม ถ้าได้ไปนั่งกินริมทะเลคงจะฟินมากเลยนะคะ" ปลายฝนมีแพลนจะไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มก่อนที่เธอจะเข้าโรงพยาบาล แต่ก็ต้องเปลี่ยนแพลนเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด เพราะหลังจากวันนั้นที่อนาวิลไปเฝ้าแม่ที่ป่วย เขาก็ไม่เคยพูดเรื่องจะไปเที่ยวด้วยกันอีกเลย เธอเองก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ ถ้าเขาอยากพาไปอนาวิลคงจะเป็นฝ่ายชวนเธอก่อน
"ฝนอยากไปเหรอครับ เดี๋ยววันไหนพี่ว่าง พี่จะพาไปกินกุ้งกินปูพัทยานะ"
"ไม่อยากรบกวนพี่คิมหรอกค่ะ เดี๋ยวรอพี่วิลเขาว่างก่อนก็ได้"
"แล้วนี่ฝนบอกไอ้วิลเรื่องนั้นหรือยัง?"
ปลายฝนก้มลงมองหน้าท้องแบนราบของตัวเองอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตน้อย ๆ ที่กำลังพัฒนารอวันออกมาลืมตาดูโลก แต่เรื่องสำคัญเช่นนี้เธอกลับไม่กล้าบอกพ่อของลูกเลย
"ยังค่ะ ยังไม่มีโอกาสได้บอก ก็อย่างที่พี่คิมเห็นว่าเราสองคนยังไม่เจอหน้ากันเลยสักวัน ฝนก็ไม่แน่ใจนะคะว่าพี่วิลเขายุ่งกับงานหรือยุ่งกับใครอยู่หรือเปล่า ฝนถามพี่คิมหน่อยได้ไหม พี่วิลเขามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ใช่ไหม?"
คิมหันต์ถึงกับทำหน้าไม่ถูก จะพูดความจริงก็ไม่ได้ จะโกหกช่วยเพื่อนก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทำ
"ฝนไม่ถามมันล่ะ มาถามพี่พี่จะไปรู้เหรอครับ เรื่องส่วนตัวไอ้วิลก็ไม่เคยจะเล่าอะไรให้พี่ฟังอยู่แล้ว"
คิมหันต์รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นอย่างแปลกประหลาด เหมือนคนกำลังถูกโดนจับผิดก็ไม่ปาน
"ถ้าพี่คิมรู้อะไรมาช่วยบอกฝนทีนะคะ ฝนไม่โกรธพี่หรอก ฝนเจียมตัวและเจียมใจตัวเองเสมอ" ใบหน้าสวยหวานแลดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่ว่าเธอไม่รับรู้เรื่องราวอะไรเลย แต่เพราะไม่อยากจะเชื่อข่าวโคมลอยที่ได้เห็นมาต่างห่าง เธอไม่ได้ตั้งใจอยากจะรับรู้ แต่เหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่อยากจะให้เธอได้เห็น สองคนนั้นเขาก็ดูเหมาะสมกันดีอยู่ไม่น้อย ทั้งชาติตระกูลและฐานะ นี่อาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมอนาวิล ไม่เคยจะพาเธอไปรู้จักกับแม่ของเขาเลย เพราะแท้จริงเขามีคนที่คู่ควรอยู่แล้วต่างหาก ส่วนเธอคงเป็นได้แค่คนคั่นเวลาสำหรับเขาเพียงเท่านั้น แต่ก็ยังอยากได้ยินทุกอย่างจากปากอนาวิลเอง อยากให้เขาสารภาพออกมาสักที ถึงตอนนั้นเธอจะเดินออกไปจากชีวิตของเขาโดยไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น เพราะเธอไม่อยากขึ้นชื่อว่าเมียน้อยหรือโลกใบที่สองของใครเลย
"ฝนคิดอะไรอยู่น่ะ ทานข้าวเลยไหม เดี๋ยวจะเสียรสชาติหมดซะก่อนนะ"
"พี่คิม ถ้าวันหนึ่งฝนขอร้องให้พี่คิมช่วยอะไรฝนสักอย่าง พี่คิมจะช่วยฝนได้ไหม?"
"ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรง พี่ก็จะช่วยฝนทุกอย่าง ฝนก็เหมือนน้องสาวคนหนึ่งของพี่นะ ฝนอย่าคิดมากอะไรในตอนนี้เลย พี่ไม่รู้ว่าฝนรับรู้อะไรมาแล้วบ้าง ถ้าฝนไม่มีใครให้พักพิงใจ ขอให้รู้เอาไว้ว่ายังมีพี่ชายคนนี้อยู่อีกคน" คำพูดคำจาของคิมหันต์ ทำเอาปลายฝนถึงกับต้องปล่อยโฮออกมาอย่างอดไม่ได้
"ขอบคุณนะคะพี่คิม ฝนขอบคุณพี่จริง ๆ พี่คิมเป็นพี่ชายที่ดีที่สุด"
คิมหันต์ได้แต่ลูบหลังปลอบประโลมขึ้นลงเบา ๆ รู้สึกสงสารหญิงสาวจับใจ เขาคิดว่าปลายฝนคงรู้เรื่องของอนาวิลกับประกายดาวมาบ้างแล้วไม่มากก็น้อย
- ผู้เขียน
