เพียงรักที่พลาดพลั้ง

ตอนที่4 คำว่ารัก

"ฝนนอนพักให้หายก่อนดีไหม พี่ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องพูดคุยกันในตอนนี้หรอกนะ ที่เป็นอยู่เราสองคนก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรือไง?"

"ฝนมีความสุข แต่บางทีฝนก็อดคิดไม่ได้ว่าที่พี่คบกับฝน พี่คบไว้เผื่อเลือกหรือเปล่า พี่กำลังมีใครคนอื่นโดยที่บอกฝนไม่ได้หรือเปล่าคะ?" ปลายฝนไม่ได้อยากระแวงอนาวิล แต่เพราะเธอเองก็รู้สึกเจียมตัวเจียมใจเอาไว้ตลอดเวลา สังคมของอนาวิลที่แตกต่างกัน เธอจึงได้อยู่เป็นแฟนลับ ๆ ที่เขาไม่อาจเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้ ไม่อยากโทษว่าเป็นความผิดของเขา แต่โทษตัวเองมากกว่า ที่เกิดมาต่ำเตี้ยเรี่ยดินไม่เหมาะสมกับคนอย่างอนาวิลเลยสักอย่าง

"พี่ไม่ได้มีใคร ไม่ได้คบใครไว้เผื่อเลือกทั้งนั้นแหละฝน พี่ยุ่งกับงานบริษัทที่กำลังจะเข้าตลาดหลักทรัพย์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ อย่าคิดมากเลย พี่เคยทำตัวเจ้าชู้ให้ฝนรู้สึกไม่ดีหรือไงนะ"

"แต่ฝนกลับรู้สึกว่าพี่วิลเปลี่ยนไป พี่ไม่เหมือนตอนที่เราเริ่มคบกันเลยสักนิด ฝนอาจจะคิดมากไปเอง ฝนขอโทษก็แล้วกันนะพี่วิล"

ปลายฝนส่งยิ้มหวานให้กับแฟนหนุ่มอีกครั้ง แต่ความรู้สึกที่มีมันก็ยังคงน้อยใจเขาอยู่เช่นนั้น ใครจะอยากพาคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอไปรู้จักกับครอบครัวด้วยล่ะ คนที่ไม่คู่ควร ไม่มีอะไรเทียบเทียมกับเขาได้เลยสักอย่าง

"ฝนอยากกินอะไรไหม เดี๋ยวพี่ออกไปหาซื้อมาให้"

"ไม่ค่ะ ฝนกินอาหารของโรงพยาบาลอิ่มแปล้แล้ว พี่วินดูสีหน้าเหนื่อยไม่ต่างจากฝนเลยนะ เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอคะ?"

อนาวิลยิ้มเจื่อนส่งให้ อาการเหนื่อยเพลียฉายชัดทำให้ปลายฝนเห็นขนาดนั้นเลยหรือไงนะ ขนาดว่านอนพักเอาแรงมาจากห้องคิมหันต์เกือบสองชั่วโมง ยังดูเหนื่อยอ่อนมากมายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน

"พอดีว่าพี่เป็นห่วงคุณแม่มากครับ พี่เลยไม่ค่อยได้นอน ต้องอยู่เฝ้าท่านแทบรุ่งสางเลย นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนมาหาฝนนี่เอง"

เขาไม่ได้อยากโกหกแบบนี้เลย แต่เพราะถ้าอ้างเรื่องมารดา ปลายฝนน่าจะไม่ระแคะระคายจนเป็นที่น่าสงสัยให้จับได้ บางทีก็อยากขอห่างจากเธอสักพัก แต่ก็อดสงสารปลายฝนไม่ได้ เพราะนอกจากเขาแล้วเธอก็ไม่มีใครเป็นที่พักพิงใจเลยสักคน เขาไม่ได้คบใครเพื่อเผื่อเลือก แต่มันไม่มีใครให้เขาต้องเลือกได้ต่างหากล่ะ

"แล้วออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน หมอบอกหรือยัง?"

"พรุ่งนี้เช้าค่ะ พี่วิลนอนเป็นเพื่อนฝนได้ไหมคืนนี้?"

"ได้สิครับ พี่ต้องอยู่ดูแลแฟนอยู่แล้ว ฝนจะได้ไม่เหงาไง"

ปลายฝนยิ้มกว้างอย่างดีใจอีกครั้ง อย่างน้อยคืนนี้อนาวิลก็ยังจะอยู่เป็นเพื่อนกันได้บ้าง เพราะหลายอาทิตย์ผ่านมาแล้วที่ไม่ได้มีโอกาสพบหน้ากันอย่างตอนนี้เลย เธอเข้าใจว่าเขางานยุ่ง และเธอเองก็ยุ่งกับงานไม่ต่างกัน

อนาวิลนั่งเฝ้าปลายฝนที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ของเขาดัง ครืด ครืด ครืดขึ้นอีกครั้ง ต้องรีบเดินออกไปยังระเบียงห้องพักผู้ป่วยด้านนอกในทันที เพราะกลัวว่าคนที่กำลังนอนหลับอยู่จะตื่นขึ้นมาได้ยินเข้า

"ว่าไงครับดาว คิดถึงพี่หรือไงถึงต้องโทรมาหา"

"แหม...ก็เล่นกลับไปก่อนไม่บอกดาวเลยนี่นา ตื่นมานึกว่าจะเจอหน้าพี่วิลซะอีก มันน่าน้อยใจนัก"

"พอดีว่าพี่ต้องรีบเข้าไปเคลียร์งาน เลขาโทรมาตามด่วนมากเลย ถ้าเป็นไปได้พี่ก็ไม่อยากห่างดาวนักหรอก พี่คิดถึงดาวจะแย่" อนาวิลเป็นคนพูดเพราะปากหวานแบบนี้เสมอ เขาไม่ได้มีดีแค่หน้าตาที่หล่อเหลา แต่คารมก็เป็นต่อไม่เป็นสองรองใครเลยสักนิด

"พี่วิลจะเข้ามาหาดาวอีกไหมคะคืนนี้ ดาวจะรอไม่ไปไหน"

เสียงออดอ้อนหวานหู ชวนให้อยากรีบบึ่งรถไปหาในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่ารับปากกับปลายฝนเอาไว้แล้วว่าจะอยู่เฝ้า เขาคงรีบตกลงออกไปอย่างไม่คิดให้ปวดหัว

ท่าทางสีหน้าที่ดูยิ้มแย้มและแฮปปี้เป็นพิเศษของอนาวิล ทำให้คนที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นจากการงีบหลับ จ้องมองอย่างจับผิดและคิดมาก ไม่บ่อยนักที่อนาวิลจะพูดคุยอารมณ์ดีได้มากเช่นนี้ สีหน้าของเขามักเต็มไปด้วยความเครียดมากกว่าผ่อนคลายเสมอ ยิ่งเวลาคุยงานคุยธุระสำคัญ เธอเองก็ไม่กล้าเข้าไปวุ่นวายหรือถามไถ่ แต่นี่อากัปกิริยาที่อนาวิลแสดงออกมา เขาคงกำลังคุยกับใครสักคนที่ทำให้เขาผ่อนคลายและรู้สึกดีมาก ๆ เลยสินะ

อนาวิลกลับเข้ามาในห้องพักคนป่วยอีกครั้ง ก็พบว่าปลายฝนตื่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขายิ้มกว้างส่งให้กับคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง พร้อมกับเดินเข้าไปยืนใกล้กับเตียงคนไข้ ฝ่ามือหนาปัดเขี่ยปรอยผมที่หล่นมาปิดหน้าออกให้อย่างเบามือ

"ตื่นนานหรือยังครับ หิวหรือเปล่า"

"เพิ่งตื่นค่ะ ใครโทรมาเหรอคะ เห็นพี่วิลยิ้มอารมณ์ดีเชียว" ปลายฝนไม่ได้อยากจะซักไซร้เรื่องส่วนตัวของเขา แค่อยากถามเพราะอยากจะรู้ว่าเขาจะบอกเธออย่างไรบ้าง

"เพื่อนน่ะ พอดีว่าเพื่อนพี่เขากลับมาจากเมืองนอก เลยโทรมาชวนไปกินเลี้ยงคืนนี้ แต่พี่ปฏิเสธไปแล้วเพราะพี่อยากอยู่ดูแลฝน"

"ขอบคุณนะคะ ฝนเลยต้องทำให้พี่ไม่ได้ไปเจอเพื่อนเลย พี่วิลจะไปก็ได้นะ ฝนอยู่คนเดียวได้"

"ไม่ล่ะ เอาไว้ไปวันหลังก็ได้ มันกลับมาอยู่ไทยถาวรแล้ว จะเจอวันนี้หรือวันหน้ายังไงพี่ก็ต้องได้เจออยู่ดี ฝนหิวไหมเดี๋ยวพี่ลงไปซื้อของอร่อย ๆ มาให้กินนะ"

"ก็ดีเหมือนกันค่ะ ฝนอยากกินเค้กมะพร้าวอ่อนด้วย พี่วิลช่วยหาซื้อมาให้ฝนทีนะ"

"ได้สิครับคุณผู้หญิง เดี๋ยวฝนนอนดูหนังรอไปก่อนนะ พี่จะรีบกลับมา"

อนาวิลหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินผิวปากออกจากห้องไปอย่างคนอารมณ์ดี ปลายฝนได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกหวั่นใจและสังหารใจว่ามีบางอย่างไม่ปกติเกิดขึ้น แต่ในเมื่ออนาวิลไม่อยากบอก เธอก็จะพยายามปิดหูปิดตาเอาไว้ไม่ให้ตัวเองต้องรับรู้ เพราะในจิตใจส่วนลึกก็กลัวการที่ต้องเจ็บปวดและถูกคนรักหักหลัง ยิ่งเขาโพรไฟล์ดีชีวิตก็ต้องมีสิ่งที่ดีกว่าเข้ามาให้เลือกมากเป็นเรื่องธรรมดา แล้วเธอจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่น ๆ นอกจากอยู่เจียมตัวในที่ของตนเองแบบนี้